ลาน ลุง Handy

     หลังจากผมได้เคยไปเยี่ยมคุณครูสุวรรณ สุวรรณรักษ์ ที่บ้านของท่านเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี ตั้งแต่ 1 พค. 2545 ตามที่เขียนเล่าไว้ในบันทึกเรื่อง ครูสุวรรณ “ครูผู้ลิขิตชีวิตผม” ผมก็ไม่มีโอกาสไปเยี่ยมท่านอีกเลย แม้จะย้ายไปอยู่บ้านเกิดที่ไชยาที่ห่างจากบ้านท่านเพียงประมาณ 11 กม.เท่านั้น ขับรถผ่านหน้าบ้านท่านทีไรก็ได้แต่นึกว่าจะต้องมากราบท่านและเล่าเรื่องราวการอพยพหลบภัยของผม ให้ได้สักวัน รอจนกระทั่งเมื่อวานนี้ 13 มค. 54 จึงออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปกราบคารวะท่าน

   คุณครูสุวรรณเป็นครูในดวงใจ และครูผู้ลิขิตชีวิตผมอย่างไร คงต้องกลับไปติดตามในบัน ทึกเก่า ตาม Link ข้างบน ส่วนเมื่อวานนี้ ก็ได้รับทราบด้วยความตกใจว่าภรรยาคู่ชีวิตของท่านได้จากไปแล้วตั้งแต่ปี 2549

  พอผมไปถึงลูกชายของท่านก็รีบไปตาม บอกว่ามีคนมาหา และภาพที่ได้เห็นก็คือ คุณครูเดินออกมาจากห้องในอาคารไม้หลังเก่าของโรงแรมอุดมลาภ โรงแรมเล็กๆเก่าๆที่ท่านมาซื้อกิจการ และปรับปรุงให้ทันสมัย มีการสร้างอาคารเป็นตึกเพิ่มขึ้น และมีบ้านพักแบบทันสมัยหลังใหญ่อยู่ด้านหลัง ในบริเวณเดียวกัน แต่นั่นสำหรับลูกๆอยู่ ตัวท่านเองนั้นยังคงสมถะ เรียบง่าย พักอยู่ในห้องชั้นล่าง ของอาคารไม้หลังเดิม

  ท่านเดินออกมาพบที่นั่งรออยู่ผมด้วยรอยยิ้ม ปัจจุบันท่านอายุ 86 ปีแล้ว แต่ดูสุขภาพยังดีใช้ได้ทีเดียว จะมีปัญหาบ้างก็เรื่องการได้ยิน ที่เราเริ่มจะต้องพูดให้ดังกว่าแต่ก่อน ตามคำแนะนำของลูกสาวท่าน ซึ่งก็เป็นเพื่อนร่วมรุ่นมัธยมกับผม

  ผมอดไม่ได้ที่จะถามถึงอัลบั้มชื่อลูกศิษย์ของท่านอีกครั้ง ท่านก็เดินไปหยิบมาให้ดูและถ่ายภาพตามที่ผมต้องการ ที่จริงท่านมีเล่มใหญ่หลายเล่มมาก มีตั้งแต่ลูกศิษย์รุ่นน้าชายของผมซึ่งปัจจุบันก็อายุ 80 ปีแล้ว แต่เมื่อวานท่านหยิบ “เล่มเล็ก” ซึ่งดูเหมือนกับว่าท่านจะมีไว้ข้างกายตลอดเวลา เหลือเชื่อครับ ท่านทำของท่านเองด้วยใจรัก ทำมาตั้งแต่ปี 2487 และเก็บชื่อลูกศิษย์พร้อมภาพถ่ายเล็กๆที่ติดคู่กับลายเซ็นชื่อของลูกศิษย์แต่ละคน 

   ในบันทึกเก่าผมไม่ได้มีภาพมาให้ดู วันนี้จะพาไปชมกันชัดๆครับ

เมื่อคุณครูออกมาเริ่มนั่งคุยกับผม

                                          นี่คือ Album บรรจุชื่อศิษย์ ตั้งแต่ปี 2487

             -  บนซ้าย .. ปกหน้าด้าน ในคุณครูตอนเป็นหนุ่ม และตรา รร.พุทธนิคมที่ท่านแกะสลักเอง

             -  บนขวา .. ปกหลังด้านนอก มีรูปของท่าน

             -  ล่างซ้าย .. รองปกหน้า พร้อมลายเซ็นที่เชื่อว่าท่านน่าจะแกะสลักตรายางเอง

             -  ล่างขวา .. อำนวย อินทรสุข เพื่อนสนิทของผม ครูดีแห่งรร.บ้านทุ่งนางเภา จากไปแล้วตั้งแต่ 10 พย. 27 ท่านบันทึกไว้ชัดเจน

อีกบางหน้าใน “อัลบั้มแห่งความรัก” ของคุณครูสุวรรณ

ที่มีหน้าเด๋อด๋า ของเจ้าของบันทึกนี้อยู่ด้วย

ถ่ายภาพกับท่านอีกครั้งก่อนอำลากลับ

    เมื่อลาคุณครูสุวรรณออกมาแล้ว ผมยังโชคดีที่ได้พบกับคุณครูผู้สร้าง อีกหนึ่งท่านเมื่อแวะไปกราบท่านที่บ้านท่าโพธิ์ ใกล้ๆกับรพ.ไชยา นั่นคือคุณครูชอบ  นาคเมือง ท่านเป็นครูใหญ่ รร.พุทธนิคม 1 และเป็นครูประจำชั้นมศ.3 ที่ผมเรียนอยู่ในสมัยนั้น คุณครูชอบ เป็นผู้ที่คอยเคี่ยวเข็ญพวกเราเรื่องภาษาอังกฤษเป็นอย่างมาก จำได้ว่าทุกเย็นท่านจะติวเข้ม ให้พวกเราทำแบบฝึกหัด โดยมิได้มีค่าจ้างค่าตอบแทนแต่อย่างใด

   เมื่อบอกว่าคุณครูสุวรรณ ทำให้ผมรักภาษาอังกฤษได้อย่างไร จากบันทึกเก่า .. คุณครูชอบ  นาคเมือง ก็คือผู้ส่งแรงผลักดันให้ผมต้องกลายมาเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ ทั้งๆที่ใจนั้นบ้าไฟฟ้าอิเล็กทรอนิกส์เป็นชีวิตจิตใจ มาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม  เมื่อวานผมก็ได้เรียนให้ท่านได้ทราบว่า ผมภูมิใจ ที่ได้ทั้งภาษาและวิทยาศาสตร์-เทคโนโลยี จนสามารถนำมาบูรณาการ ประยุกต์ สร้างสรรค์งานในหน้าที่ และช่วยเหลือผู้คนได้อย่างน่าพอใจ ก่อนกลับท่านเลยฝากโทรศัพท์แบบ Cordless Phone ยี่ห้อ Fujitel ที่ชำรุดให้ไปช่วยซ่อม 1 เครื่อง ก็รับมาด้วยความอิ่มใจที่จะได้ทำอะไรแม้เล็กๆน้อยๆ เพื่อช่วยเหลือท่านผู้มีพระคุณ อันเป็นความสุขรายวันที่ผมสามารถเก็บเกี่ยวได้ ง่ายๆและสม่ำเสมอ

ผมกับคุณครูชอบ  นาคเมือง

« « Prev : ถ่ายรูปได้มากและนานๆได้ โดยไม่ต้องกังวลใจเรื่อง “แบตฯหมด”

Next : ท่านฝากบอกให้ “หัวเราะ” เมื่อพบกับการสูญเสียครั้งใหญ่ » »