แง่คิดทางโลก ทางธรรม วันไปเยี่ยมท่านอาจารย์จรูญ
อ่าน: 1218พระอาจารย์จรูญจากสวนโมกขพลารามสนิทสนม คุ้นเคยกับผมมาตั้งแต่สมัยผมยังเรียนชั้นประถมปลาย เป็นพระที่เก่งมากในเชิงช่างโดยเฉพาะด้านไฟฟ้า-อิเล็กทรอนิกส์
ท่านเป็ครูช่างคนแรกที่รักเมตตาผม ทำหัวแร้งอันเล็กๆอันแรกให้ผม จำได้ว่าท่านตีแผ่นเหล็กแบนให้เป็นฉากรูปตัว L เจาะรู 2 รู ด้วยสว่านมือเพื่อยึดหัวแร้งที่ทำด้วยโลหะทองแดงด้วยสกรู 2 ตัว และกว่าจะเรียบร้อย ดอกสว่านหักไปถึงสองดอก มันเป็นแบบเผาถ่าน และผมได้ใช้ฝึกบัดกรี จนทำวิทยุขายได้หลายเครื่องตั้งแต่เรียนชั้นมัธยมต้น
ท่านได้ย้ายไปอยู่วัดดอกไม้ในกทม.และผมเคยไปเยี่ยมท่านเพียงครั้งเดียว แล้วก็ห่างหายกันไป ไม่ได้พบเจอร่วม 30 ปี เพิ่งทราบข่าวเมื่อไม่กี่วันนี้ว่าท่านออกจาก กทม.มาจำพรรษาเดี่ยวอยู่บนยอดเขาน้ำผุด จึงรีบรุดไปกราบ และคุยอะไรกันยืดยาวหลายเรื่อง
แง่คิดสองเรื่องสำคัญที่ได้มา และต้องนำไปคิดสานต่อและขยายผล
* ทุกย่างก้าวของคนเรา มีพลังงานที่เกิดจากการเดินการวิ่ง น่าจะได้พลังงานไฟฟ้าออกมาใช้ได้ทุกครั้งที่เราเดินหรือวิ่ง
* ที่จริงยุคพระศรีอาริย์ มาถึงแล้ว คือปัจจุบันนี้เอง แต่เสียอย่างเดียวเท่านั้น คือมนุษย์มันโง่ “ไม่รู้จักรักกัน”
อาหารเช้าง่ายๆไปถวายท่าน .. อยากอวดผักปลอดสารพิษที่ปลูกเองเลยให้เห็นรูปใหญ่ๆหน่อย .. อิ อิ
ท่านอาจารย์จรูญ .. พ่อไก่แจ้ตาบอดเพราะลูกทำร้าย .. ไก่แจ้คู่ที่มอบให้ผมไปเลี้ยง และ กล้าจำปาดะที่ฝากให้ผมไปปลูก
3 ความคิดเห็น
พูดถึงสวนโมกข์
ผมอ่านและฟังธรรมเทศนาของท่านอาจารย์พุทธทาสเป็นหลัก ถึงไม่มากมายเมื่อเทียบกับคนอื่น แต่ถือว่ามีอิทธิพลต่อระบบความคิดมาก
เมื่อสองสามวันก่อนผมเอาวีซีดี สัจธรรมบทสุดท้าย ที่แสดงภาพงานเผาศพของท่าน ดูไปคิดไป ใจมันไม่เชื่อว่าท่านดับขันธ์ไปแล้ว เพราะรู้สึกเหมือนท่านยังอยู่ ยังแสดงธรรมให้เราฟังอยู่ทุกวี่วัน
อีกทั้งธรรมเทศนาของท่านก็ยังใหม่สดอยู่เสมอ ไม่เก่าเลย
รู้สึกว่าอกตัญญูเหลือเกินที่โตจนป่านนี้แล้วยังไม่เคยไปสวนโมกข์เลย แต่ตั้งใจว่าจะไปให้ได้ครับ
อย่ากังวลใจเลยน้องบ่าว ดูแต่ท่าน ว.วัชรเมธี ท่านก็เป็นศิษย์ท่านอาจารย์แบบไม่ต้องเจอตัวได้ แต่ถ้าจะไปวันใดช่วยโทรบอกด้วย การกิน อยู่ หลับนอน ไม่ต้องห่วง มีหลาย Version ให้เลือก ขอให้ไปเถอะ
ถึงเวลาแล้วจะรบกวน แบบไม่เกรงใจครับ อิอิ