ลาน ลุง Handy

    เรื่องนี้เคยเล่าไว้หลายที่ .. แต่แถวๆนี้ดูเหมือนยังไม่เคยบอกใคร .. คิดแล้วไม่รอช้า .. รีบไป Copy มา แต่รับรองไม่มีปัญหา  เพราะ Copy ของตัวเอง .. อิ อิ อิ

    เรื่องมีอยู่ว่า …

    หลายปีมาแล้วผมโชคดีได้ไปย่ำแดนอาทิตย์อุทัยอยู่ 18 เดือน จะเรียกปีครึ่งก็ได้  ไม่ว่ากัน ทั้งนี้โดยรัฐบาลพี่ยุ่นแกออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดให้  ถ้าจ่ายเองทั้งหมดน่าจะต้องกลับมาทำงานข้ามภพข้ามชาติเพื่อใช้หนี้เป็นแน่  ไปถึงวันแรกลองเดินดูราคาสินค้าใน Supermarket นอกกรุง Osaka เจอแตงโมใบละ 300 - 400 บาท  ข้าวสารถังละ ราว 2000 บาท ก็หนาวแล้วครับ
       ผมต้องอยู่เรียน นิฮ่งโกะ( ภาษาญี่ปุ่น ) นาน  6 เดือนเต็มที่ Osaka University of Foreign Study ( Osaka Gai Dai )  เราอยู่ไกลไปทางเหนือของกรุง Osaka เรียกว่า สุดสายรถไฟฟ้าของบริษัท Hankyu แล้วยังต้องต่อรถเมล์ลัดเลี้ยวไปจนสุดสายบนไหล่เขาอันเป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัย  คิดดูก็แล้วกันสถานีปลายทางที่เราขึ้นลงอยู่ประจำยังชื่อ   Kita Senri เลย  Kita=ทิศเหนือ  Sen=1000  Ri=ลี้    เรียกว่าห่าง Osaka ไปทางเหนือถึงพันลี้ อะไรทำนองนั้น  เรื่องที่จะเล่าก็เกิดขึ้นที่สถานีแห่งนี้แหละ
       วันนั้นผมกับพวก 3 คนซึ่งเป็นคนไทยและอยู่ในสถานภาพเดียวกัน  ลงจากรถไฟฟ้าแล้วเกิดหิว ความจริงควรเรียก ” อยาก ” มากกว่า  เลยเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่งในสถานี  นั่งอยู่นาน ปลาดิบก็ยังไม่มา  เบียร์ก็ยังไม่มาเลยคว้าไก่ KFC ในถุงที่ซื้อติดมือมาขัดตาทัพไปคนละชิ้น  แต่ไม่ทันจะได้ครึ่งชิ้นเลยเจ้าของร้านรีบมาบอกว่าทำไม่ได้นะ แต่วันนี้ไม่เป็นไร เราก็ได้แต่ขอโทษและเขิน  ส่งไก่ทอดกลับลงถุงตามเดิมและก็ต่อด้วยอาหารที่สั่งได้พอดี  กินไปคุยไป ประสาคนไปถึงใหม่ๆ มีเรื่องให้เม้าท์กันได้ไม่รู้จบ  อาหารก็หมุนเวียนกันมาให้เราทำลายล้าง จานแล้วจานเล่า  คะเนว่าถึงตอนนั้นมูลค่าต้องไม่น้อยกว่า 10000 เยนแน่นอน
       เรื่องสำคัญคือโต๊ะข้างๆมีหนุ่มใหญ่ชาวอาทิตย์อุทัย 3-4 คนนั่งอยู่แต่ผมไม่สนใจเพราะตามัวแต่จ้องมองสาวสวยในชุดกิโมโนสีสดใส  และเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ยืนเคลียคลออยู่กับหนึ่งหนุ่มที่โต๊ะนั้น  ผมสบตาเธอโดยผู้ชายคนนั้นไม่อาจได้รู้เห็นเพราะมัวสนใจแต่แก้วเบียร์และอาหารบนโต๊ะ    ผมพยักหน้าแล้วเธอก็เดินมาหา    โอ!พระเจ้าช่วย   คาดไม่ถึงว่าเธอจะกล้า คิดอะไรไม่ออก เลยหยิบเหรียญเงินไทย 1 บาทใส่มือเธอ พร้อมกระซิบเบาๆว่า Omiyake Desu ( ของที่ระลึกน่ะครับ )  ชายคนนั้นหันมาเห็น   ดูท่าทางเขาตกใจมาก  เดินรี่เข้ามาที่ผมและสาวน้อยคนนั้น พร้อมส่งเสียงฟังไม่ได้ศัพท์  แต่พอเดาๆความหมายได้ คล้ายๆว่าอย่ารับ อะไรทำนองนั้น  ผมก็ไม่ลดละความพยายามพูดซ้ำในความหมายว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ของที่ระลึกเล็กน้อยและด้อยค่าเท่านั้น แล้วเขาทั้งคู่ก็กลับไปที่โต๊ะด้วยกัน   ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกจนหนุ่มคนเดิมเดินไปชำระเงินค่าอาหาร   และก่อนออกจากร้านได้แวะมาที่โต๊ะพวกเราอีกครั้ง  พร้อมบอกอะไรบางอย่าง จับความได้ว่า “จ่ายแล้ว” เราก็ได้แต่ขอบคุณด้วยความงง ๆ ๆ และ งง    
        ตั้งแต่วันนั้นเพื่อนคนไทยทั้งสองคนของผมไม่เคยลืมพกเงินเหรียญบาทติดตัวทุกครั้งที่ออกไปข้างนอก
แต่เท่าที่ทราบ 1 บาทมีค่ากว่า 10000 เยน ไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลย….
        ต้องขออภัยอย่างยิ่งครับที่ลืมบอกว่าผู้หญิงในชุดกิโมโน  อายุเท่าไหร่ ?  ประมาณ 3 ขวบ ครับ ….. อิ อิ อิ

« « Prev : เซียงเพียวอิ๊วกัดสนิม

Next : เก็บแสงแดดไว้ใช้ยามค่ำคืน ที่สวนโมกข์ » »