ดอกสะเลเต

ส่วนหนึ่งจากบันทึก Diary บนโลกออนไลน์ ที่อยากจะเก็บเอามาเล่าต่อ…….

…………………………………………………………………………………………………………………………..

อ่านนวนิยายของนักเขียนคนโปรด “ดังตฤณ” ในเรื่องทางนฤพาน จบลงพร้อมด้วยคราบน้ำตา บางตอนในเนื้อเรื่องกระแทกที่ความรู้สึกให้รู้สึกเจ็บแปล๊บ ๆ เพราะเนื้อความที่เขียนมันเป็นเรื่องจริงในชีวิตของโลกมนุษย์ ไม่ใช่นิยายประโลมโลกทั่ว ๆ ไป หากเราเป็นคนเขียน นิยายเรื่องนี้จะต้องจบแบบ happy ending ไม่มีผู้ใดต้องเจ็บปวด จะมิให้มีผู้ใดต้องสูญเสียหรือพัดพราก แต่ว่า ดังตฤณ มักจะเขียนนิยายให้เรารู้สึกเจ็บปวดกับความจริงของโลกมนุษย์ และ ต้องมานั่งอ่านหลาย ๆ รอบ อ่านทบทวน และนำมาคิดซ้ำแล้ว ซ้ำอีก คิดซ้ำเมื่อใดก็มักจะได้บทสรุปแบบเดียวว่า การพัดพรากเป็นเรื่องธรรมดา เป็นเรื่องที่ต้องเกิดกับคนทุกคน ความทุกข์มันก็เป็นเรื่องธรรมดา ทุกอย่างมีเกิดแล้วก็ดับไปมันไม่เที่ยง เราเข้าใจ แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่ลึกซึ้ง คล้ายกับคนที่ไม่เคยมีความรัก รู้ว่าอกหักมันเจ็บปวด แต่ไม่รู้สึก หากไม่เจอเข้ากับตนเอง

รู้จัก นักเขียนคนนี้ได้เพราะเข้าร้านหนังสือ ไปเจอนิยายเรื่องจิตจักรพรรดิ์บนชั้นหนังสือมาใหม่ หยิบมาอ่านผ่าน ๆ เพราะไม่ใช่คนชอบอ่านนิยาย แต่ชอบอ่านหนังสือคอมพิวเตอร์เป็นส่วนใหญ่ แต่ทว่าเมื่ออ่านผ่านๆไม่กี่หน้า เรากลับซื้อหนังสือเล่มนี้ิติดมือมา และกลับมาอ่านซ้ำอีก ทบทวนคิดไตร่ตรองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เนื่องจากสติปัญญาเท่าหางเขียดอีต่อง หลังจากนั้นนวนิยายก็ดึงเราเข้ามาค้นหาตัวตนของคนเขียน และนั่นเองเป็นจุดเปลี่ยนให้เราเริ่มรู้จักพุทธศาสนาในอีกแง่มุมหนึ่ง ซึ่งเมื่อก่อนเรานับถือศาสนาพุทธก็แค่ตามทะเบียนบ้าน สวดมนต์ได้บ้างบางบท ตักบาตรทำบุญบ้างตามวาระและโอกาส ศีลห้าครบบ้างขาดบ้าง สำเนาทะเบียนบ้านก็ยังคงเป็นชาวพุทธ แต่กลับลืมหน้าที่หลักของชาวพุทธ คือพัฒนาจิตใจตนเอง

วิปัสสนากรรมฐาน….เป็น เรื่องใหม่ที่ไม่เคยรู้ กายานุปัสนา จิตตานุปัสนา เป็นเรื่องใหม่ที่ไม่เคยได้ยินได้ฟัง หลังจากมีวาสนาได้เรียนรู้บ้าง เริ่มจับทางชีวิตได้ ทุกข์ที่เคยเก็บไว้มากมาย กลายเป็นทุกข์ที่แค่ผ่่านมาบ่อย โทสะเคยเปรี้ยง ๆ ยังกะฟ้าผ่า เหลือแค่แปล๊บ ๆ เหมือนฟ้าแลบ อาการขี้หลงขี้ลืม ขาดสติบ่อย ๆ หายจนเกือบปลิดทิ้ง เคยเดินไปเรื่อย ๆ ในชีวิต กลับมองเห็นเส้นชัยได้ชัดเจนขึ้น นึกขอบคุณลายเส้นตัวอักษรที่เชื่อมโยงให้คนโง่งม พบเส้นทางใหม่

นั่นเป็นแรงบันดาลใจให้ เรา คนที่ไม่มีความสามารถด้านการสื่อสารหรือภาษา จับโน๊ตบุ๊คขึ้นมาหัดเขียนบทความ ส่งผ่านเรื่องราวความคิดประสบการณ์ในชีวิตบนโลกออนไลน์ เผื่อว่ามันอาจจะให้แง่คิดหรือประโยชน์สำหรับใครบางคนที่หลงทางผ่านมา

Tweet This Post

« « Prev : บาทาพญาครุฑ

Next : คนหลงป่า » »