ดอกสะเลเต

และแล้วหนึ่งงานในชีวิตที่เคยขยาดนักหนาก็ผ่านพ้นไปแล้วด้วยดี    ภาระที่ว่าคือ เป็นวิทยากร ในโครงการฟื้นฟูผู้ติดสารเสพติด ร่วมกับศูนย์ปฏิบัติธรรมป่าช้า บ้านอาเลา หัวเสือ โคกรัง จ.สุรินทร์

ดิฉันเป็นวิทยากรมือใหม่  แค่เห็นหน้าตาเหล่าบรรดาผู้บำบัดยังนึกขยาด   ข่าวในสื่อต่าง ๆไม่ว่าจะเป็นหนังสือพิมพ์หรือโทรทัศน์ แม้แต่ในอินเตอร์เน็ต ไม่เคยมีข่าวดี ๆ ของเหล่าบรรดาผู้เสพสารเสพติดแม้แต่น้อย   ยังนึกว่าวันดีคืนดี  คนเหล่านี้เกิดคุ้มคลั่งขึ้นมาหยิบมีดขึ้นมาจ่อคอเหมือนในข่าวหล่ะก็จะทำยังไง

ผู้บำบัดเข้าร่วมโครงการวันแรก (หน้าตาน่ากลัวชะมัด )

โกนศีรษะเสร็จแล้ว  ค่อยกล้าคุยด้วยหน่อย

วันแรกที่ผู้บำบัดเข้ามาในบริเวณวัด  หน้าตา ผมเผ้าแต่ละคน  ช่วยให้นึกถึงข่าว ยาบ้า ตามสื่อตาม ๆ แต่พอโกนศรีษะ  เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว  วิทยากรมือใหม่อย่างดิฉันค่อยยิ้มออก  แหะ ๆ ค่อยกล้าคุยด้วย

วิทยากรร่วมกันวางแผนกิจกรรม

ร่วมประชุมสรุปผลแต่ละกิจกรรม

เหล่าวิทยากรเรียกผู้บำบัดเหล่านี้ว่านักเรียน  เรามีตารางกิจกรรมอย่างชัดเจนให้กับผู้บำบัด  ตั้งแต่ 6  โมงเช้า  กิจกรรมสวดมนตร์ทำวัตรเช้า   รับประทานอาหาร   ทำกิจกรรมส่วนตัว   ประชุมเช้า   กิจกรรมบำบัด( ให้ความรู้เรื่องสารเสพติด  หรือทำกิจกรรมกลุ่ม )  รับประทานอาหารเที่ยง   สวดมนตร์ตอนบ่าย  บำเพ็ญสาธารณประโยชน์   ทำกิจกรรมส่วนตัว ออกกำลังกาย   รับประทานอาหารเย็น  สวดมนตร์ทำวัตรเย็น นอน   ตอน 3 ทุ่มทุกวัน

         อนุญาติให้ญาติเยี่ยมผู้บำบัดในวันอาทิตย์  ดิฉันเองมีหน้าที่ดูแลกิจกรรมประชุมเช้า   จุดประสงค์หลัก ของกิจกรรมประชุมเช้า คือให้ผู้บำบัดกล้าเผชิญหน้ากับสังคม   กล้าแสดงออกในชุมชน และยอมรับความคิดเห็นคนอื่น      เมื่อได้รับหน้าที่นี้  ดิฉันต้องแอบหัวเราะ   เพราะคุณสมบัติในตัวเองไม่มีที่จะสอนเหล่านักเรียนบำบัดเหล่านี้เลย     ดิฉันจับไมค์พูดต่อหน้าคนเยอะ ๆ ไม่ได้   เมื่อใดต้องไปอยู่สถานที่บุคคลเยอะ ๆ ดิฉันจะรู้สึกอึดอัด  

ฝึกสมาธิแบบไหวนิ่ง

พระอาจารย์มหาสายันต์  กิตติโก หัวหน้าทีมวิทยากร

แต่เมื่อจำเป็น  เพราะปฏิเสธไม่ได้   ดิฉันก็สามารถจับไมค์นำเสนอกิจกรรมได้   โดยที่ไม่มีนักเรียนบำบัดคนใดจับได้ว่า  คุณครูแอบปากสั่น  มือสั่น  หัวใจเต้นแรง   น้ำลายในปากแห้งสนิท   ถึงแม้จะมีนักเรียนลองของ  ทำให้เกิดปัญหาไปบ้าง  ต้องขอบคุณสัญชาตญาณของคนเป็นครู สอนดิฉันให้สามารถแก้ปัญหาได้ทันท่วงที   พี่เณรที่ร่วมเป็นวิทยากร  ดูแรก ๆ ก็อ่อนหัดพอๆ กับดิฉัน พอท่านได้ลงเวทีเป็นวิทยากรจริง ๆ  ดิฉันต้องทึ่ง  โห ! เก่งมาก ๆ ดิฉันได้สื่อและเทคนิคดี ๆ หลายอย่างจากท่านนำมาประยุกต์ใช้กับเด็กนักเรียนที่โรงเรียนได้ด้วย   จากการดำเนินงาน ทุกกิจกรรมได้รับความร่วมมือกับเหล่านักเรียนบำบัดเป็นอย่างดี  อาจจะเป็นเพราะ บุญบารมี และความเมตตาของ พระอาจารย์มหาสายันต์กิตติโก  เจ้าอาวาสวัด  ผู้เป็นแม่งานหลัก เหล่าบรรดาผู้บำบัดเหล่านี้  ไม่มีพฤติกรรมที่ก่อปัญหาร้ายแรง ชวนให้ปวดแต่อย่างใด

กิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์

ออกกำลังให้ร่างกายแข็งแรง

ผู้บำบัดรุ่นนี้  มีการศึกษาสูงสุดระดับ ปวช. อายุต่ำสุด 15 ปี อายุสูงสุด 34 ปี  หลายคนอ่านหนังสือไม่ออก  เขียนหนังสือไม่ได้   งานที่ทำก่อนหน้านี้คือรับจ้าง  สาเหตุที่ติดยา  มักจะบอกว่า อยากลอง นิสัยที่เหมือนกัน ของคนติดยา ที่ดิฉันสังเกตเห็น คือ ขี้เกียจมาก ๆ หวังแต่จะรอคอยโชค  รอคอยให้คนอื่น ๆ ยื่นมือมาช่วยเหลือ   เพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมเหล่านี้   ตารางกิจกรรมในแต่ละวันจึงแน่นเอี๊ยด   เมื่อระยะเวลาผ่านไป 2 เดือน  พฤติกรรมปรับเปลี่ยนขึ้น  แต่คงยืนยันไม่ได้ว่า  บุคคลเหล่านี้จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด  และทำความเดือดร้อนใด ๆ ให้กับสังคม   วันสุดท้ายของกิจกรรม  ผู้บำบัดต่างเดินมาไหว้ลาดิฉัน   และมีหนึ่งในนั้นเดินมาบอกว่า  “ ครูครับ  ผมมาบอกว่า ผมมั่นใจผมเลิกยา ได้แน่นอน ” ส่งผลให้ดิฉันหัวใจพองโต  ภูมิใจในผลงานที่ตนมีส่วนร่วมด้วย ถึงแม้จะเป็นเพียงหนึ่งคนเท่านั้น  เมื่อเค้าตั้งใจที่จะเปลี่ยนตนแปลงตนเองเป็นสมาชิกของสังคมที่ดี  ดิฉันครูอีกคนหนึ่งของพวกเค้า  จึงฝากวิงวอน ขอโอกาสให้คนดีเหล่านี้คืนสู่สังคมด้วยนะคะ

Tweet This Post