ลานรื่นรมย์

ฝนตกยังต้อง ฟ้าร้องยังถึง

คุณหญิงจำนงศรี รัตนิน หาญเจนลักษณ์

…กิ้งกือ…
นอกประตูเหล็กทางชายป่า ทัพมดตัวใหญ่ที่รุมกินกิ้งกือทั้งเป็น
เจ้ากิ้งกือขดบีบแล้วดีดตัวจนมดกระเด็นครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่มันก็ยังกรูเข้ามาซอนหาจุดอ่อน ตามข้อต่อเสื้อเกราะกิ้งกือ
ฝังหัวเข้าไปกดเขี้ยวกัดติด กรูเกรียวจากรอบทิศ
กองทัพหิวกับเหยื่อสด

หาไม้ยาวมาเขี่ยกิ้งกือให้กระเด็นไปไกลหลายครั้งหลายหน
แต่กองทัพมดแผ่กระจายผันหน้ากรูเข้าหาเจ้ากิ้งกือ
ไม่ว่าจะตกที่ตรงไหน
เจ้ากิ้งกือโง่ เมื่อกระเด็นไปตกนอกวงมดก็เดินดิ่วไปทางมดอีก
อย่างนี้อยู่หลายครั้ง

จะว่ามันโง่ก็ไม่ได้ กิ้งกือกับมดอยู่กับพื้นดินระดับเดียวกัน
มันจะเห็นได้อย่างไรว่ามดร้ายรอมันอยู่ทิศไหน
เรามองจากสูงลงมาจึงได้เห็น

สุดท้ายเราเขี่ยกิ้งกือกระเด็นไปไกลหลายทอด
มดที่กัดติดค่อย ๆ หลุดไป
จนเหลือตัวสุดท้ายที่แสนทรหด
หลุดพับรี่เข้ากัดใหม่ ซ้ำแล้วซ้ำอีก
ฝ่ายเจ้ากิ้งกือค่อยเรียกสติคืนมาทีละน้อย มันสลัด ดีด
จนในที่สุดก็หนีรอด เลื้อยหายเข้าไปใต้กองใบไม้แห้ง

คนหนีทุกข์ กับกิ้งกือหนีมด เมาหมัดพอ ๆ กัน
บอดทิศ บอดทาง
ต้องขึ้นไปให้สูงแล้วมองลงมาจึงจะรอดคนหนีทุกข์ กับกิ้งกือหนีมด เมาหมัดพอ ๆ กัน
บอดทิศ บอดทาง
ต้องขึ้นไปให้สูงแล้วมองลงมาจึงจะรอด

วันนี้ได้เรียนรู้ และเห็นจิตตัวเอง ที่กระเพื่อมไหวกับสิ่งรอบข้าง

เมื่อไม่หยุด เมื่อไม่มอง ย่อมไม่เห็น

คลำหาทางออก วนหาทางแก้ แต่เว้นที่จะมองใจตัวเอง รอแต่ให้คนอื่นเขามอง

“บอด” ที่ใจ หาทางแก้ข้างนอกเมื่อใดจะหาเจอ

โยนิโสมนสิการ น้อมเข้ามาหาตัวเอง.เราจะมองเห็นสัมพันธ์แห่งเหตุและปัจจัย

…..

ธรรมะรักษาคนทำค่ะ

« « Prev : ข้อคิด จากคำคน

Next : อนุโมทนา : สาธุ » »