ลานรื่นรมย์

ถึงน้องที่(น่า)รัก

พี่เจอการ feedback เต็ม ๆ จากน้องที่อยู่ใกล้เคียง สิ่งที่เขา feedback กับตัวเรานั้น ทำให้เราต้อง “หยุดนิ่ง “ และเริ่มสำรวจตัวเองว่า “เรา” ได้ทำในสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกได้ขนาดนั้นเลยหรือ สิ่งที่เราทำกับเขาทุกวันนี้มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด ทำให้เขารู้สึกไม่ดี ฯลฯ  ทั้ง ๆ ที่เราทำไปนั้น บนพื้นฐานที่เราคิดว่าสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ถูก หรือเป็นสิ่งที่เราในฐานะความเป็นพี่พึงสอนน้อง  แต่เขากลับมองว่าพฤติกรรมของเราออกค่อนข้างจะก้าวร้าว บั่นทอน ทำให้รู้สึกไม่ดี ฯลฯ

……

จากเหตุดังกล่าว ทำให้พี่กลับมาทบทวนตัวเอง ว่าในสิ่งที่เราทำนั้น ถึงแม้จะถูกในความรู้สึกเรา แต่อาจจะไม่ถูกกับความรู้สึกเขา จึงทำให้เกิดข้อคิดและตั้งใจในทุกวันว่า “วันนี้เราได้ทำอะไรให้เขารู้สึกเดือดร้อนใจหรือไม่”  “วันนี้เราทำให้ใครรู้สึกแย่ ๆ หรือไม่” “วันนี้เราพูดจาไม่ดีกับใครหรือไม่”  คิดในแต่ละวัน และคิดในแต่ละช่วงครึ่งวัน และคิดในแต่ละชั่วโมงในการดำเนินชีวิตเรา คิดให้เล็กลงจนกระทั่งให้รู้สึกว่าในขณะที่เราพูด หรือมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น เรามีพฤติกรรมเช่นไร  แบบนี้ จะทำให้เรามีสติ และรู้ทันตัวเองอยู่สเมอ  แต่อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำนั้นอยู่บนพื้นฐานที่ไม่ทำให้ตัวเองไม่รู้สึกอึดอัด หรือเป็นการบังคับใจตัวเอง ให้มันเป็นเพียงแต่ว่าให้เรารู้เท่าทันตนเองในทุกขณะ

………

เป็นเช่นนี้ และไม่รู้วามันจะเกิดความสม่ำเสมอหรือเปล่า  แค่คิดและเริ่มทำ ก็เกิดสุขแล้วล่ะ

………

ทำไมต้องคิดถึง(ก็)ไม่รู้

บันทึกความทรงจำดี ๆ ไว้เตือนตนเอง

จาก comment บันทึกน้องคนไม่มีราก ที่บันทึกนี้

« « Prev : เรียนรู้ถึงผู้พิทักษ์

Next : ตามจริต บทเรียนจากการทำงาน » »