ลานทำไมเเละทำไม

ผมเป็นคนหนึ่งครับที่ทำธุรกิจเเเละได้เรียนรู้ว่าอะไรทุกอย่างนั้นมันไม่ง่ายเเละอีกอย่างต้องใช้เวลาเป็นอย่างมากที่ต้องเสียไป เเต่สิ่ีงที่ว่ายากส่วนใหญ่เเล้วผลที่ได้จะดีมาก เเละมากกว่าอะไรที่ง่ายเเละสบายกว่า นานมาเเล้วเมื่อผมยังเป็นนักศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ผมคิดเพียงว่าเรียนอย่างเดียวเเล้วไปทำงานก็เพียงพอเเล้วสำหรับชีวิตของคนๆๆ หนึ่ง จึงได้ตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่ เเต่การตั้งใจที่มากเกินไปนี่เเหละกลับกลายเป็นผลลบไปอย่างนั้น เพราะว่าการที่เราตั้งใจอะไรมากเกินไป พลังงานด้านลบจะเข้ามาปกคลุม เเละทำให้เราเครียด ผมเรียนวิทยาการคอมพิวเตอร์ครับ เกรดก็ว่าจะใช่เลวก็ดีมากเลย เเต่เรียนไปได้ 1 ปี เริ่มรู้ว่าตัวเองไม่ได้จะต้องการสิ่งนี้เลย เพราะว่าเราไม่ได้ที่จะเรียนอะไรอย่างนี้ เเละเสียเวลาไปทำไมตั้งอีก 3 ปี

ผมจึงได้คิดหาวิธีการที่จะทำอย่างไรก็ได้ที่จะเรียนให้น้อยที่สุด หมายความว่าย่นระยะเวลาการเรียนของผมให้น้อยลงที่สุด ศึกษามาสักพักหนึ่งจึงได้รู้จัก หมาวิทยาลัยรามคำเเหง เเม้ช่างตอบสนองความต้องการเราพอดี ไม่ต้องเข้าเรียนเเละสามารถจะเรียนจบภายในสองปีเเน่ เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมไม่ไปเรียนทันที ที่มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ถ้าเป็นเพื่อนคนอื่นเขาคงบ่นว่าหมดเงินไปเยอะเเล้วเรียนต่อให้จบดีกว่า เเต่ผมมันไม่ใช่ ผมก็ตัดสินใจเลย ตอนนั้นไม่ได้บอกพ่อเเม่เลย ทำเองหมดทุกอย่าง ยอมรับว่าเป็นก้าวเเรกที่ผมได้เดินผ่านชีวิตเด็กมาเเล้ว ต้องดำเนินชีวิตด้วยตัวเอง เเละต้อยอมรับเรื่องการของไม่มีเพื่อน เพราะว่าต้องการทำในสิง่ที่ต้องการทำ  เอาสิครับไอ้ตอนเราคิดมันก็ดูดีสนุกไปทุกอย่างเเต่ว่าตอนนี้สิ มันช่างโหดร้ายเหลือเกิน ไม่สบายเหมือนก่อนเลย เเต่เอาหละผมไม่ยอมถอยกลับเเน่นอน มาเเล้วต้องเดินต่อไป

ในตอนนั้นผมพยายามหาวิธีว่าจะทำอย่างไรไม่ให้พ่อเเม่รู้ว่าเราไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยอุบลราชธานีเเล้ว ก็จึงได้ปฎิญาณกับตัวเองว่าเอาหละจะตั้งจเรียนรามให้จบ ตอนพร้อมที่จะจบ ม. อุบล เเล้วกัน ดับเครื่องสู้อย่างเดียวครับ เเละผมก็ได้เรียนรามเเละชีวิตก็ไม่ราบลื่นเท่าไหร่ เพราะว่าไม่มีเงิน ก็เงินที่มีอยู่ก็หมดไปทุกวันก็เลยเกิดเเนคิดว่ายากที่จะหาเงิน นี่เเหละครับเป็นจุดเริ่มต้นของการทำธุรกิจของผม เเต่จะเรียกว่าธุรกิจไหมก็ยังครับ เพราะเเค่คิด

อ่านต่อบทความต่อไปนะครับ

« « Prev : บันทึก

Next : ผมเป็นคนดี หรือเปล่า ตอนที่ 2 » »