ลานการะเกด

อย่างที่เคยได้เรียนไปแล้วนะคะ ว่าตอนนี้กำลังทำรายงานเกี่ยวกับการรวมกลุ่มทางสังคมออนไลน์ค่ะ เลยอยากรบกวนขอสัมภาษณ์ลุง ป้า น้า อาและพี่ๆทั้งหลายในประเด็นของการเข้าร่วมเครือข่ายค่ะ ถ้าจะรบกวนสัมภาษณ์ผ่านทาง msn จะสะดวกมั้ยคะ

เมลเกด monl...@hotmail.com ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ จะแอดมาหรือทิ้งเมลไว้ก็ได้ค่ะ

ขอบคุณมากๆค่ะ

ได้มีโอกาสไปดูงานที่โรงเรียนพิทยพัฒน์ศึกษา แถวมีนบุรีมาค่ะ

เป็นโรงเรียนที่น่าสนใจมาก เพราะมีการจัดการศึกษาแบบให้ชุมชนมีส่วนร่วมจริงๆ

อย่างในภาพที่เห็นคือการนำเอาสระว่ายน้ำไปลอยอยู่ในคลอง เพื่อประหยัดพื้นที่ด้วย

และที่น่าสนใจกว่าคือร.ร.นี้ไม่ได้สอนว่ายน้ำเพื่อให้เด็กมีร่างกายแข็งแรงเพียงอย่างเดียว

แต่สอนว่ายน้ำเพราะชมชนนี้อยู่ติดคลอง จึงต้องป้องกันไม่ให้เด็กๆจมนน้ำเสียชีวิต

ครูใหญ่บอกว่า เวลาสอบก็จะเปิดประตูสระ ให้เด็กลองว่ายในคลองจริงๆ

นับเป็นการจัดการเรียนรู้ที่ตอบสนองความต้องการของเด็กและผู้ปกครอง

รวมถึงยังสามารถนำสิ่งที่เรียนไปใช้ได้ในชีวิตประจำวันได้

ขอบปรบมือให้จริงๆค่ะ

เมื่อสองสัปดาห์ก่อนถูก hack email ค่ะ

กำลังจะเปิดเมลเพื่อปริ้นงาน แต่เข้าไม่ได้

บอกว่าพาสเวิดผิด เกดก็เลยงงว่า ผิดได้ยังไง เพราะเมลนี้ใช้มาสิบปีแล้ว

พาสเวิดเป็นเบอร์โทรศัพท์บ้านค่ะ

ก็ทำอะไรไม่ถูกไปพักนึง facebook ก็โดนด้วย

ใช้เวลาตั้งหลักอยู่พักนึง แจ้งhotmail ซึ่งครั้งแรกไม่ได้ผล

แจ้งไปครั้งที่สองก็ไม่ผ่าน เพราะข้อมูลที่แจ้งไปไม่พอ เนื่องจากเป็นเมลที่สมัครไว้นานมากแล้ว

จึงจำข้อมูลอะไรไม่ได้มากค่ะ

ถึงตอนนี้ ได้ทุกอย่างคืนหมดแล้วยกเว้นเมลเก่าใน inbox เพราะคนทำเคลียร์อินบอกซ์เกดไปเรียบร้อยแล้ว

สืบจนพบตัวคนทำแล้ว

เรื่องดูเหมือนจะจบง่าย

แต่เมื่อรู้ตัวคนทำกลับทำให้เสียใจยิ่งขึ้นค่ะ

คนที่ทำเป็นเพื่อนที่เรียนเอกคอมพิวเตอร์ตอนปริญญาตรีด้วยกัน

ตอนแรกไม่มีหลักฐาน มีแต่การสันนิษฐานจากบริบทต่างๆ

เลยโพสขึ้นfacebookว่าจะแจ้งความ

เมื่อวานเย็น เพื่อนคนนี้เข้ามา chat ด้วยแล้วบอกว่า เราไม่ได้ทำนะ

เกดตอบไปว่า ดีแล้ว เราจะได้แจ้งความได้อย่างสะดวกใจ

พอเมื่อเช้า เพื่อนคนนี้โทรมาสารภาพค่ะ ว่าเป็นคนทำจริงๆ

ด้วยเหตุผลง่ายๆว่า อยากได้ของในเกม restaurant city ที่เกดเล่นอยู่ใน facebook

เสียใจมากๆค่ะ กับเหตุผลที่เพื่อนทำ โยนความเดือดร้อนมาให้เรา ทั้งๆที่เราอยู่เฉยๆ

และที่แรงกว่านั้น คือปัจจุบันเพื่อนคนนี้เป็นครูอยู่ที่นครปฐมค่ะ

ดาบสองคมจริงๆ โดนกับตัวเองที ไปต่อไม่ถูกเลยค่ะ

ลืมแนะนำตัวค่ะ

ชื่อ เกด ค่ะ ตอนนี้เรียนปริญญาโท อยู่สาขาพัฒนศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาฯ ค่ะ

ตอนนี้กำลังจะทำรายงานวิชาการศึกษากับการพัฒนาชุมชน ในประเด็นของการจัดการเครือข่ายทางสังคมออนไลน์ ซึ่งอาจจะพัฒนาไปเป็นหัวข้อวิทยานิพนธ์ในอนาคตค่ะ

เลยอยากขอคำแนะนำจากพี่ ป้า น้า อาและลุงในลานปัญญาค่ะ

อยากรบกวนให้เล่าถึงที่มาของการก่อตั้งลานปัญญาและวิธีการเข้ามารวมกลุ่มของสมาชิกแต่ละท่านค่ะ

ขอบคุณล่วงหน้านะคะ

การฟังคนอื่นเล่า มันไม่เท่าการเจอด้วยตัวเอง

ใครจะคิดว่าผลจากการตั้งใจไปทริปแบบชิวๆ มันจะจบลงแบบนี้

จำไม่ได้ว่าก่อนไป ทำงานหนักติดต่อกันอยู่กี่วัน

แต่จำได้แค่ว่า คืนก่อนวันที่ไปนั้น ได้นอนไม่เกิน 2 ชั่วโมง

แล้วก็วุ่นวายทั้งวัน ตั้งแต่เช้ายันดึก

ออกเดินทางประมาณ 5 ทุ่มครึ่ง

นั่งฟังเพลง เล่นเอ็ม เล่นเฟสไปในรถ

พอถึงสระบุรีได้ไม่เท่าไหร่ก็หลับ

พี่สู้ยังถามว่าจะนอนอะไรตอนนี้ อีกนิดเดียวจะถึงแล้ว

แต่ด้วยความเพลียก็เผลอหลับไปจนได้

ลืมตาตื่นมาเป็นระยะๆ ครั้งสุดท้ายที่จำได้คือถึงทางรถไฟตรงคลองไผ่

อีกไม่เกิน 30 กม.จะถึงที่หมาย

ก็เลยหลับต่อไปเรื่อยๆ

รู้สึกตัวอีกทีก็พบว่ารถกำลังเสียหลัก

ชนอะไรไม่รู้มากมาย แล้วก็หยุด

พยายามถามตัวเองว่าฝันรึเปล่า

ไม่จริงใช่มั้ย

แล้วสุดท้ายก็พบว่า

ทั้งหมดคือเรื่องจริง

นั่งงงอยู่ที่เดิม เพราะโดนเข็มขัดนิรภัยล๊อคไว้

หันไปเรียกพี่สู้ว่ายังโอเคมั้ย

รู้สึกว่าตัวเปียก หนาว แต่ไม่เจ็บ

กลัวจนบอกไม่ถูก

ตีสองครึ่ง ในคลองข้างถนนกลางไร่

ที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะมีคนผ่าน

กระจกรถแตก น้ำเริ่มเข้ามาในรถเรื่อยๆ

พี่สู้ชวนปีนออกไป พยายามอยู่นาน เพราะไม่รู้ว่าจะออกไปได้ยังไง

ช่องกระจกมีแต่นั้น ไม่รู้จะออกยังไง

กลัวมาก และหนาวมาก

หันไปเจอต้นไม้เล็กๆ แล้วก็พยายามหาที่เหยียบ

สุดท้ายก็เหยียบพวงมาลัย แล้วโหนต้นไม้ออกไป

ทำอะไรไม่ถูก ไปยืนหนาวอยู่ข้างถนน

สิ่งที่คิดได้ตอนนั้นคือ แม่จะว่ายังไง

จะทำอะไรต่อ  รอดมาได้ยังไง

และสุดท้าย เรายังติดค้างอะไรกับใครบ้าง

เรื่องแม่ โอเค ไม่ได้บาดเจ็บรุนแรง คงไม่ต้องบอก

จะทำอะไรต่อ รอดมาได้ไง ไม่รู้

ข้อที่สำคัญที่สุดก็คือ

ยังติดค้างอะไรกับใครบ้าง???

ถ้าวันนี้ไม่รอด มีอะไรที่ยังค้างคาใจ

สิ่งที่คิดได้ตอนนั้น

คือเรื่องของเพื่อนรักคนหนึ่ง

คนที่ไปทำให้เค้าโกรธมาก

จนถึงขั้นตัดความเป็นเพื่อนได้

ยังไม่มีโอกาสได้ขอโทษเลย

ดีใจที่ยังมีโอกาสได้กลับมาบอกคำนั้น

ถึงแม้ว่าเพื่อนคนนั้นจะไม่ได้ต้องการคำขอโทษ

และไม่คิดจะให้อภัย หรือโอกาสใดๆอีกต่อไป

แต่อย่างน้อยก็ได้กลับมาบอกแล้ว ไม่มีอะไรติดค้างใครแล้ว

เล่ามาซะยาว ถามว่า ได้เรียนรู้อะไร

สรุปได้สั้นนิดเดียวว่า

เวลาเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้ ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนก็ตาม

เวลาแค่นิดเดียว คำพูดประโยคเดียว หรือความเร็วรถที่เพิ่มขึ้นนิดเดียว

อาจเปลี่ยนชีวิตเราไปได้ทั้งชีวิต

คำถามก็คือ เมื่อตัวที่เจ็บ กับใจที่เจ็บอยู่รวมกัน เราจะสามารถผ่านพ้นอุปสรรคที่รออยู่ข้างหน้าไปได้อย่างไร???

ในบางทีการได้โอกาสรอดแบบปาฎิหาริย์มาถึงสองครั้ง ก็ไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการเสมอไป…