ลานการะเกด

การฟังคนอื่นเล่า มันไม่เท่าการเจอด้วยตัวเอง

ใครจะคิดว่าผลจากการตั้งใจไปทริปแบบชิวๆ มันจะจบลงแบบนี้

จำไม่ได้ว่าก่อนไป ทำงานหนักติดต่อกันอยู่กี่วัน

แต่จำได้แค่ว่า คืนก่อนวันที่ไปนั้น ได้นอนไม่เกิน 2 ชั่วโมง

แล้วก็วุ่นวายทั้งวัน ตั้งแต่เช้ายันดึก

ออกเดินทางประมาณ 5 ทุ่มครึ่ง

นั่งฟังเพลง เล่นเอ็ม เล่นเฟสไปในรถ

พอถึงสระบุรีได้ไม่เท่าไหร่ก็หลับ

พี่สู้ยังถามว่าจะนอนอะไรตอนนี้ อีกนิดเดียวจะถึงแล้ว

แต่ด้วยความเพลียก็เผลอหลับไปจนได้

ลืมตาตื่นมาเป็นระยะๆ ครั้งสุดท้ายที่จำได้คือถึงทางรถไฟตรงคลองไผ่

อีกไม่เกิน 30 กม.จะถึงที่หมาย

ก็เลยหลับต่อไปเรื่อยๆ

รู้สึกตัวอีกทีก็พบว่ารถกำลังเสียหลัก

ชนอะไรไม่รู้มากมาย แล้วก็หยุด

พยายามถามตัวเองว่าฝันรึเปล่า

ไม่จริงใช่มั้ย

แล้วสุดท้ายก็พบว่า

ทั้งหมดคือเรื่องจริง

นั่งงงอยู่ที่เดิม เพราะโดนเข็มขัดนิรภัยล๊อคไว้

หันไปเรียกพี่สู้ว่ายังโอเคมั้ย

รู้สึกว่าตัวเปียก หนาว แต่ไม่เจ็บ

กลัวจนบอกไม่ถูก

ตีสองครึ่ง ในคลองข้างถนนกลางไร่

ที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะมีคนผ่าน

กระจกรถแตก น้ำเริ่มเข้ามาในรถเรื่อยๆ

พี่สู้ชวนปีนออกไป พยายามอยู่นาน เพราะไม่รู้ว่าจะออกไปได้ยังไง

ช่องกระจกมีแต่นั้น ไม่รู้จะออกยังไง

กลัวมาก และหนาวมาก

หันไปเจอต้นไม้เล็กๆ แล้วก็พยายามหาที่เหยียบ

สุดท้ายก็เหยียบพวงมาลัย แล้วโหนต้นไม้ออกไป

ทำอะไรไม่ถูก ไปยืนหนาวอยู่ข้างถนน

สิ่งที่คิดได้ตอนนั้นคือ แม่จะว่ายังไง

จะทำอะไรต่อ  รอดมาได้ยังไง

และสุดท้าย เรายังติดค้างอะไรกับใครบ้าง

เรื่องแม่ โอเค ไม่ได้บาดเจ็บรุนแรง คงไม่ต้องบอก

จะทำอะไรต่อ รอดมาได้ไง ไม่รู้

ข้อที่สำคัญที่สุดก็คือ

ยังติดค้างอะไรกับใครบ้าง???

ถ้าวันนี้ไม่รอด มีอะไรที่ยังค้างคาใจ

สิ่งที่คิดได้ตอนนั้น

คือเรื่องของเพื่อนรักคนหนึ่ง

คนที่ไปทำให้เค้าโกรธมาก

จนถึงขั้นตัดความเป็นเพื่อนได้

ยังไม่มีโอกาสได้ขอโทษเลย

ดีใจที่ยังมีโอกาสได้กลับมาบอกคำนั้น

ถึงแม้ว่าเพื่อนคนนั้นจะไม่ได้ต้องการคำขอโทษ

และไม่คิดจะให้อภัย หรือโอกาสใดๆอีกต่อไป

แต่อย่างน้อยก็ได้กลับมาบอกแล้ว ไม่มีอะไรติดค้างใครแล้ว

เล่ามาซะยาว ถามว่า ได้เรียนรู้อะไร

สรุปได้สั้นนิดเดียวว่า

เวลาเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้ ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนก็ตาม

เวลาแค่นิดเดียว คำพูดประโยคเดียว หรือความเร็วรถที่เพิ่มขึ้นนิดเดียว

อาจเปลี่ยนชีวิตเราไปได้ทั้งชีวิต

คำถามก็คือ เมื่อตัวที่เจ็บ กับใจที่เจ็บอยู่รวมกัน เราจะสามารถผ่านพ้นอุปสรรคที่รออยู่ข้างหน้าไปได้อย่างไร???

ในบางทีการได้โอกาสรอดแบบปาฎิหาริย์มาถึงสองครั้ง ก็ไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการเสมอไป…