ลานอุ๊ยสร้อย

วันก่อนเดินขึ้นตึก 5 ชั้น ขั้นบันใดชั้นละ 22 ขั้น

เดินถึงชั้นสุดท้าย

รู้สึกถึงอาการขาอ่อน

ไม่เหนื่อยแต่ขาอ่อน

เลยสงสัยว่า คำเรียก “ขาอ่อน” คงมีต้นกำเนิดจากการที่คนบัญญัติศัพท์ นำเอามาจากความจริงที่ว่า ขาส่วนต้นขาจะล้า จะอ่อน เร็วกว่าส่วนอื่นๆ เมื่อเดินขึ้นที่สูง

การประกวดนางงามที่ดูส่วนขาอ่อน ก็คงจะดูว่า ขาคนไหนแข็งแรง คือเดินไปเดินมาบนส้นสูงหลายๆรอบแล้วยังเดินไปยิ้มไปได้ สมควรนำมาเป็นต้นแบบความงาม??

…อืม…

ถ้าความกระตือรือร้นคือพลังบวก
ความเหนื่อยหน่ายคงเป็นพลังลบ

ถ้าความเบิกบานเป็นพลังบวก
ความหดหู่คงเป็นพลังลบ

พลัง มีบวกและลบ
เพราะใจเราไปตั้งคุณค่าให้เอง

พลังไม่มีขั้ว
ไม่สัมบูรณ์

วันที่เบิกบานเพียงเพราะหดหู่น้อยแต่อาจเหนื่อยหน่ายบางเรื่อง
วันที่เหนื่อยหน่ายบางเรื่องยังมีกระตือรือร้นบางอย่าง

วางแต่ละอย่างลง ทีละครั้งๆ
และมองเข้าไปในใจตัวเอง
ว่ายังค้างคาใจ ปิติ หม่นหมอง หรือไม่
ตามดูใจทัน
ชีวิตก็แค่นั้นเอง

…..

ภาษาบอกเรื่องราวของคนพูด…
เมื่อพูดคุยกับผู้คนในหน่วยงานต่างๆ…รู้สึกมหัศจรรย์ที่พบว่า…คำในองค์กรหลายแห่งเปลี่ยนแปลงไป

จาก….คุ้นเคย เป็น คุ้นชิน
จาก….ยอมรับซึ่งกันและกัน เป็น ยอมรับความต่าง
จาก….ตั้งสติพิจารณา เป็น หน่วง แขวนลอยคำพิพากษา
จาก…ตัวบุคคล เป็น องค์กรจัดการตนเอง
จาก…พูดจากันดีๆ เป็นสุนทรียสนทนา

ฯลฯ

ภาษาทำให้เรียนรู้ว่าถ้าจะทันสมัย..ควรเรียนรู้การอยู่ร่วมในความต่าง โดยการจัดการตัวเอง ฝึกสุนทรียสนทนา และแขวนลอยคำพิพากษา ให้คุ้นชิน (ฮา)

……
……
……
สามบรรทัดข้างบนนี้ เห็นอะไรบ้าง

ถ้าไม่เห็นอะไรเลยค่อยตัดสินว่าคนอื่นไม่ทำอะไร

ของใช้มีมาก ที่วางมีน้อย คับแคบ
เรื่องราวในใจมีมาก พื้นที่ใจมีน้อย คับแคบ
ผู้คนมีมาก คบหาคนน้อย คับแคบ
หนังสือมีมาก อ่านเพียงเล็กน้อย คับแคบ

อ่านเพียงเล็กน้อย ตีความไปมาก คับแคบมหาศาล