ลาน ลุง Handy

วันนี้ไปสอนที่ศูนย์ชุมพรป็นครั้งแรก  ตั้งนาฬิกาปลุกวลา 5.30 น.เพื่อกันเหนียว  ความจริงจะตื่นเช้าป็นประจำอยู่แล้ว  แต่วันนี้พลาดไม่ได้  พราะต้องไปรอขึ้นรถตู้ที่มาจาก มรภ.สุราษฎร์ธานีครับ

      ออกจากบ้านเวลา  6.25 น. มาถึงปั๊มปตท.ที่สี่แยกไชยาเวลา 6.35 น. ปั๊มนี้เป็นของครอบครัวคุณเชน จ้าของร้านเชนอะหลั่ยที่สี่แยกตลาดไชยา คุณเชนบวชและจำพรรษาที่สวนโมกข์รุ่นเดียวกับผมเมื่อปี 2531 

      ฝากรถจอดไว้ในปั๊มเสร็จก็ข้ามถนนสายเอเชียไปยืนรอรถฝั่งตรงข้าม ซึ่งมีป้ายชี้ทางไปวิทยาลัยการอาชีพไชยา เป็นที่สังเกตได้เป็นอย่างดี

      7.43 น. ยกโทรศัพท์จะถามคุณก้อยว่ารถถึงไหนแล้ว แต่ก็ให้บังเอิญอีกแล้ว  เธอโทรสวนมาในจังหวะที่กำลังจะกดปุ่มโทรออก แจ้งว่าถึงท่าฉางแล้ว  7.55 น.รถมาถึงและเดินทางต่อ  มุ่งหน้าชุมพรทันที 

      ผมขอนั่งตอนหน้า คู่คนขับ เพื่อจะได้เขียนบันทึกนี้สะดวก  หันไปข้างหลังหวังว่าจะได้สวัสดี ทักทายอาจารย์ท่านอื่นที่มาจากบ้านดอน ปรากฏว่าไม่มีใครเลย  เห็นว่าติดภารกิจบางอย่าง  รถตู้เช่า TOYOTA COMMUTER ที่ค่อนข้างกว้างขวาง และสภาพใหม่ มั่นใจได้ จึงมีผมคนเดียวที่เดินทางไปสอนที่ชุมพรวันนี้  (ไม่นับรวมคนขับและคุณก้อย)

      พูดถึงการสอนในวันนี้  ทราบว่านักศึกษาป.บัณฑิตวิชาชีพครูกลุ่มนี้มีจำนวน 30-40 คน ไม่เหมือนกลุ่มแรกที่สุราษฎร์ที่ผมเพิ่งสอนจบไปเมื่อเสาร์ที่ 26 มิย.ที่ผ่านมาซึ่งมีจำนวนรวม 100 กว่าคน

      เชื่อว่าบรรยากาศการเรียนการสอนในวันนี้น่าจะทำให้เข้าท่าได้มากกว่ากลุ่มแรก  คนน้อยสามารถมีปฏิสัมพันธ์ได้ทั่วถึงกว่า การเรียนการสอนที่เป็นธรรมชาติธรรมดาจึงน่าจะเกิดได้ไม่ยาก  อย่างไรก็ตามข้อที่ด้อยกว่าก็คือผมจะต้องสอนครั้งเดียว 8 คาบรวด ให้จบในวันเดียว ไม่ใช่ 2 เสาร์  เสาร์ละ 4 คาบเช่นกลุ่มที่ผ่านไป  

     สอนกลุ่มเดียว คนเดียวต่อเนื่อง ยาวนานแบบนี้ ทำอย่างไรถึงจะได้ผล และไม่น่าเบื่อเกินไป เป็นโจทย์ที่ทำวิจัยในห้วงคิดคำนึงมาหลายวันแล้ว  แต่ก็ไม่ได้วางแผนอะไรไว้เป็นเรื่องเป็นราว  มีแต่เป้าหมายว่าจะให้ผู้เรียนทำอะไรได้บ้างหลังเรียน และคิดกรอบ”การแสดงธรรม” ว่าจะกระตุก กระตุ้นเขาด้วยประเด็นอะไร ในการ “ชวนคิด-ชวนคุย” ทั้งตอนเริ่มสอน และตอนจะอำลากลับ  ที่เหลือผมนิยมไปว่าสดๆแบบธรรมชาติมากกว่า   ไม่ต้องเตรียมมาก  เพราะถึงเตรียมอย่างไรก็สู้พูดออกมาจากหัวใจไม่ได้สักที  เป็นอย่างนี้เรื่อยมา 

     ผมพบเสมอว่าพอพูดคุยกันจริงๆ ธรรมชาติของกลุ่มผู้เรียนที่แตกต่างกัน  ทำให้เราต้องล้มเลิกบางเรื่องที่จะพูด  ขณะที่หลายครั้งก็เกิดประเด็นใหม่ๆที่ผุดขึ้นมาแทน และเข้าท่า เข้าที ลงตัวดีกว่าเรื่องที่ตั้งใจเตรียมไว้ล่วงหน้าเสียอีก

     เลยหลังสวนมาแล้วครับ  อีกประมาณ 50 กว่ากม.ก็จะถึงชุมพร  ประสบการณ์ในการไปสอนครั้งแรกที่ชุมพรในวันนี้ คงได้มีโอกาสนำมาเล่าในโอกาสต่อไปครับ 

      ผลเป็นอย่างไรยังไม่อาจคาดเดา  แต่ที่แน่ๆ วินาทีนี้ผมมีความสุขมาก สุขที่จะได้ “พักผ่อน ด้วยการทำหน้าที่การงานอันเป็นที่รัก” อีกแล้ว ในวันหยุดวันนี้

« « Prev : อึ่งอ่างก็มีน้ำใจ

Next : ช้า .. เร็ว .. เร็ว .. ช้า .. อะไรดีกว่าถ้าได้ผลงานเท่ากัน ? » »