ลานปูน้อย

กาลครั้งหนึ่งเมื่อสามเดือนก่อน…

นักศึกษาแพทย์คนหนึ่งงอแง  ไม่ยอมไปสวนป่าครูบาสุทธินันท์

ไปร้องไห้กับคณบดีใจดี (จนท่านล้อ น่าอายจริงๆ) แต่ท่านยืนยันว่าอยากให้ไป “ต้องไปนะ เป็นสิ่งที่ดี”

สุดท้ายก็ได้ไป และก็แสนดีใจที่ได้มา

ตอนนั้นความเครียดเรื่องใกล้สอบมันหายไปไหนไม่รู้

เหมือนได้อยู่ในอีกโลกหนึ่ง กับผู้คนที่เป็นมิตร กับดาวแสนดวง หนึ่งดวงที่ตกไป ปรากฏแก่สายตา

กับคำพูดปลอบประโลม คำแนะนำการเรียน จากอาจารย์ที่ฟังแล้วอบอุ่นถึงวันนี้

ถ้าไม่ไปคงไม่ได้ใกล้ชิดกับอาจารย์ของวิทยาลัย คงจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสถึงความเป็นกันเอง และความใจดีและความอบอุ่นของท่าน

และคงไม่ได้รู้ว่า มีผู้ใหญ่น่ารักๆอีกหลายท่าน ที่มีรอยยิ้ม ต้อนรับอย่างอบอุ่นอยู่ในป่าแห่งนั้น

หลายเดือนก่อน ที่ได้ขึ้นหัวข้อไว้ว่า

“รักในสิ่งที่เรารักย่อมเป็นสุข”

นี่คือวลีที่ข้าพเจ้าใช้นำตัวเองเข้าสู่เส้นทางการเรียนแพทย์

เพราะตอนนั้น อะไรๆก็ดูยุ่งยาก ดูท่าความลำบาก การเรียนที่หนักหน่วงจะรออยู่ตรงหน้า

กลัวไปหมด กลัวว่าจะเรียนได้ไม่ดี กลัวว่าความพยายามที่ได้ทุ่มเทไปจะศูนย์เปล่า กลัวว่าการอ่านหนังสือหนักๆ อ่านอย่างจับจุดไม่ได้ สุดท้ายก็จะลืมไป กลัวว่าทำดีจะไม่ได้ดี กลัวว่าความขยันจะพ่ายแพ้ต่อโชคชะตา

แต่เหนือทุกสิ่งนั้น ความพยายามทั้งหมดของข้าพเจ้า มีเพื่อ “ความรัก” ที่ข้าพเจ้าอยากจะเป็นแพทย์

เมื่อข้าพเจ้ารักที่จะทำในสิ่งที่ข้าพเจ้ารัก ผลจะเป็นยังไงไม่สำคัญ แต่สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น ย่อมเป็นความสุขแน่นอน

และความจริงที่ว่า “ทำดี ได้ดี” ก็เป็นสัจนิรันดร์ ถ้าครั้งไนที่ไม่ดี ก็เพราะเรายังทำดีไม่พอ ต้องไม่ท้อ…