ส่งการบ้านค่ะ…
อ่าน: 2530กาลครั้งหนึ่งเมื่อสามเดือนก่อน…
นักศึกษาแพทย์คนหนึ่งงอแง ไม่ยอมไปสวนป่าครูบาสุทธินันท์
ไปร้องไห้กับคณบดีใจดี (จนท่านล้อ น่าอายจริงๆ) แต่ท่านยืนยันว่าอยากให้ไป “ต้องไปนะ เป็นสิ่งที่ดี”
สุดท้ายก็ได้ไป และก็แสนดีใจที่ได้มา
ตอนนั้นความเครียดเรื่องใกล้สอบมันหายไปไหนไม่รู้
เหมือนได้อยู่ในอีกโลกหนึ่ง กับผู้คนที่เป็นมิตร กับดาวแสนดวง หนึ่งดวงที่ตกไป ปรากฏแก่สายตา
กับคำพูดปลอบประโลม คำแนะนำการเรียน จากอาจารย์ที่ฟังแล้วอบอุ่นถึงวันนี้
ถ้าไม่ไปคงไม่ได้ใกล้ชิดกับอาจารย์ของวิทยาลัย คงจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสถึงความเป็นกันเอง และความใจดีและความอบอุ่นของท่าน
และคงไม่ได้รู้ว่า มีผู้ใหญ่น่ารักๆอีกหลายท่าน ที่มีรอยยิ้ม ต้อนรับอย่างอบอุ่นอยู่ในป่าแห่งนั้น
หลายเดือนก่อน ที่ได้ขึ้นหัวข้อไว้ว่า
“รักในสิ่งที่เรารักย่อมเป็นสุข”
นี่คือวลีที่ข้าพเจ้าใช้นำตัวเองเข้าสู่เส้นทางการเรียนแพทย์
เพราะตอนนั้น อะไรๆก็ดูยุ่งยาก ดูท่าความลำบาก การเรียนที่หนักหน่วงจะรออยู่ตรงหน้า
กลัวไปหมด กลัวว่าจะเรียนได้ไม่ดี กลัวว่าความพยายามที่ได้ทุ่มเทไปจะศูนย์เปล่า กลัวว่าการอ่านหนังสือหนักๆ อ่านอย่างจับจุดไม่ได้ สุดท้ายก็จะลืมไป กลัวว่าทำดีจะไม่ได้ดี กลัวว่าความขยันจะพ่ายแพ้ต่อโชคชะตา
แต่เหนือทุกสิ่งนั้น ความพยายามทั้งหมดของข้าพเจ้า มีเพื่อ “ความรัก” ที่ข้าพเจ้าอยากจะเป็นแพทย์
เมื่อข้าพเจ้ารักที่จะทำในสิ่งที่ข้าพเจ้ารัก ผลจะเป็นยังไงไม่สำคัญ แต่สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น ย่อมเป็นความสุขแน่นอน
และความจริงที่ว่า “ทำดี ได้ดี” ก็เป็นสัจนิรันดร์ ถ้าครั้งไนที่ไม่ดี ก็เพราะเรายังทำดีไม่พอ ต้องไม่ท้อ…