“บันทึกเดินทางของคนนำทาง”
อ่าน: 3366ลูกชายเขียนหนังสือไว้เล่มหนึ่ง เลยหยิบมาแปะเอาไว้ก่อน เพราะเขียนในลานกบาลเบาแล้วคัดลอดข้อความจากเวิร์ดมาวางไม่ได้ อ้อลืมบอกไปครับ ลูกชายผมชื่อ เนว์
เนว์
Navigator
Navigator แปลตรงตัวเลยว่า คนนำทาง เป็นชื่อเล่นที่ พ่อแม่ตั้งให้ด้วยความภาคภูมิใจ ตัวผมเองก็ชอบเที่ยวตั้งแต่เล็กแล้ว โดยมีพ่อแม่ของผมพาไป ผมถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรักมาตลอด พ่อแม่ของผมมีวิธีการสอนผมต่างๆ นานา เช่น พูดคุย สอนเป็นเรื่องเป็นราว และทำให้ดูเป็นตัวอย่าง
ถ้ามองผ่านๆ อาจคิดว่าผมเป็นคนที่ติดพ่อติดแม่มาก ผมก็ไม่ปฏิเสธนะ เพราะว่าการที่ผมได้ไปที่ต่างๆ กับพ่อแม่ มันไม่ใช่แค่การไปเที่ยวอย่างเดียว มันรวมถึงการที่ผมไปช่วยพ่อทำงานต่างๆ ไปด้วย ทำให้ผมได้เรียนรู้ วิธีการทำงานอีกแบบหนึ่ง การติดตามพ่อไปพบปะกับบุคคลต่างๆ หลายรูปแบบ ซึ่งมันก็สอนผมว่าเราดูคนจากภายนอกไม่ได้เลยจริงๆ เห็นแต่งตัวเซอร์ๆ ปอนๆ แต่เป็นนักวิจัย นักวิชาการ นักสิทธิมนุษยชน นักพัฒนา ทำให้ผมอึ้ง และทึ่งเลย
บางทีแต่งตัวดูดีแต่เป็นคนไม่ดีไปก็มี
การได้เจอกับบุคคลเหล่านี้ก็ทำให้ผมรู้จักการวางตัวที่ดี ผมเป็นผู้น้อย เจอใครก็ไหว้ไปก่อนไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใครมีตำแหน่งอะไร แต่ด้วยวัยวุฒิที่เขามีมากกว่าเราจึงสมควรจะไหว้ก่อน พ่อสอนว่ามันเป็นวัฒนธรรมไทย
อีกเรื่องหนึ่งที่สำคัญไม่แพ้กันคือความอดทนอดกลั้น เมื่อเราต้องทำงานกับคนหลายๆ คน แน่นอนว่าต่างคนก็ต่างความคิด เราควรรู้จักและเข้าใจความเป็นประชาธิปไตยไม่ใช่อัตตาธิปไตยที่เอาตัวเองเป็นใหญ่ ต้องยอมรับความคิดเห็นคนอื่นด้วย เค้าหนักมาเราต้องเบาไป การทำงานมันก็จะราบรื่น
ผมทราบว่าพ่อกับแม่นั้นรักผมมากและ ผมก็รักท่านมากเช่นกันผมได้อ่านบันทึกที่พ่อกับแม่ได้เขียนถึงผมความว่า “ลูกอายุ 18 ปี แล้วเมื่อต้นปี ทำให้พ่อนึกถึงเพลง 18 ฝน 18 หนาว จึงไปหามาฟังเพื่อศึกษาเนื้อหาของเพลง เพราะพ่ออยากรู้ว่าตอนนี้ลูกของพ่อมีความรู้สึกนึกคิด ความฝัน แรงบันดาลใจอย่างไร พ่อมีความรู้สึกว่าลูกในวันนี้ กับวันที่พ่อส่งลูกไปโรงเรียนวันแรกตอนสองขวบครึ่ง และตอนที่พ่อไปส่งลูกที่มหาลัยฯ เป็นความรู้สึกเดียวกันเลย ตอนแรกพ่อคิดว่าลูกไม่รู้จักโตสักที แต่พอลูกย้ายไปอยู่หอพักพ่อเริ่มคิดได้ว่า เป็นพ่อเองที่ไม่รู้จักเลี้ยงลูกเห็นลูกเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆ ที่ลูกของพ่อโตเป็นหนุ่มแล้ว ที่พ่อเป็นเช่นนี้เพราะลูกคือนวัตกรรมแห่งความรักที่ยิ่งใหญ่ของพ่อและแม่ วันที่พ่อและแม่ตกลงใจว่าจะมีลูกสักคน .. ลูกรู้มั๊ย..พ่อกับแม่ได้เดินทางด้วยมอเตอร์ไซค์ไปไหว้พระขอพรทั่วภาคเหนือ เพื่อขอให้ลูกที่จะเกิดมาเป็นคนดีของพ่อแม่ ของสังคม เป็นผู้สืบทอดวงศ์ตระกูลของเรา..พ่อขับมอเตอร์ไซค์พาแม่หลงทางก็บ่อยครั้ง บางครั้งเหนื่อยก็จอดพักข้างทาง นั่งมองท้องฟ้า มองหาแผนที่บนท้องฟ้าที่จะนำพาพ่อไป..มีฟ้าเป็นผู้นำทางจุดหมายคือลูก..พ่อกับแม่เลยได้แรงบันดาลใจในการตั้งชื่อของลูกว่า navigator (เนว์) แม่บอกว่าถ้าเป็นผู้หญิงจะให้ชื่อ “มิตาพร” พ่อบอกว่าถ้าเป็นผู้ชายจะตั้งชื่อว่า “มติพงษ์” ตอนนี้ลูกรู้ถึงที่มาของลูกแล้วนะลูก “เนว์” ถึงแม้คนรอบข้างจะเรียกว่า “โนเน” บ้าง “อาโนเนะ” บ้าง “บั๊กโจ้” บ้าง แต่ลูกก็ยังเป็น “เนว์” เป็นผู้นำทางให้กับพ่อและแม่อยู่ดี…เอาไว้พ่อจะเล่าให้ลูกฟังอีก…ถึงนวัตกรรมที่พ่อแม่ภาคภูมิใจที่สุด”
อ่านแล้วน้ำตาจะไหลครับ จากนี้ไปผมจะไม่สงสัยอีกเลยว่า “พ่อกับแม่รักผมหรือเปล่า” ทำไมพ่อกับแม่ถึงทำแบบนี้ เพราะคำตอบมันได้อยู่ในบทความด้านบนนี้ และอยู่ในการกระทำ การแสดงออกของพ่อแม่ ว่ารักผมมากขนาดไหน ผมก็จะไม่อายที่จะเข้าไปกอด และบอกท่านว่า ”ผมรักพ่อกับแม่มากที่สุดครับ”
บันทึกนี้โพสต์เมื่อ วันที่ วันพฤหัสบดี, 9 กรกฏาคม 2009 เวลา 10:09 (เช้า) และจัดไว้ในหมวดหมู่ ไม่ได้จัดหมวดหมู่. ติดตามอ่านการแสดงความเห็นได้ที่ฟีดนี้ RSS 2.0. คุณสามารถจะ ฝากความคิดเห็นไว้, หรือ แทร็กย้อนหลัง จากเว็บไซต์ของคุณได้.
#2:: Lin Hui 9 กรกฏาคม 2009 เวลา 10:33 (เช้า)
ความรักยิ่งใหญ่เสมอ ความรักสร้างโลก ขณะเดียวกันก็ทำลายโลกเสมอกันด้วยค่ะ รักใ้ห้เป็น เป็นที่รัก รักที่จะแบ่งปัน ความรักเป็นอนันต์ ไม่มีที่สิ้นสุดให้ไปเถอะไม่มีวันหมดค่ะ