บ้านปลอดพิษ..ชีวิตมีธรรม

เห็นแล้วอดคิดไม่ได้..ต้องเขียน

รูปที่มา: blingcheese.com

เมื่อเช้าวานนี้ (1 พค.) ทานอาหารเช้าเสร็จ มา check out เดินไปเดินมา มานั่งรอเพื่อนมารับ นั่งมองออกไปนอกกระจกด้านหน้าโรงแรมมิราเคิล แถวหลักสี่ มองออกไป ไม่ทันเห็นท่อนแรก แต่ตอนที่เห็นแล้วคือ มีรถถังตั้งอยู่บนอะไรสักอย่างวิ่งผ่านตาไปประมาณ10 คัน มีทหารนั่งเฝ้าบ้างสองสามคน ที่คิดคือทำไมรถบรรทุกนี้ มีที่วางยาวจัง พอหมดที่เห็นก็งงเห็นตู้รถไฟต่ออีก 2 ตู้ ต๊กกะใจ!  ลุกยืนมองทันทีเลย เพราะคิดว่ารถไฟวิ่งบนถนนได้ไง  แล้วก็เห็นคล้ายๆรางรถไฟ จึงนึกออกว่าหน้ารร.นี้มีรางรถไฟด้วย นึกย้อนได้ว่า ออ! ที่เห็นคือรถไฟลำเลียงรถถัง คิดว่าคงส่งไปยังชายแดนเขมร และไปรวมกับช่วงเช้าตรู่บนห้องพักที่มองลงมาเห็นรถตู้คอนเทนเนอร์ทึบเขียนอักษร Police ตู้ใหญ่วิ่งผ่านไป เปิดไฟขอทางยาวนับเกินสิบคัน คิดคำนวนเองว่าคงส่งสรรพกำลังไปช่วยชายแดน

เห็น แล้วอดคิดไม่ได้ จึงเกิดความรู้สึกหดหู่ และเศร้าทันที  (จิตวางหนอ ส่งมาช้ากว่า) สงสารทหารที่ต้องออกไปสู้รบ บาดเจ็บบ้างตายบ้าง ลำบากต่างๆนาๆ แม้ไม่ได้เป็นญาติเราโดยตรง แต่นั่นคือลูกหลานไทย ที่ออกไปทำหน้าที่ เป็นรั้วของชาติ ทำให้เราได้นั่ง เดิน ยืน กิน อยู่อย่างสบายข้างหลัง บางคนอาจสบายสนุก  อาจกำลังเพลินกับการถกเถียงตกลงผลประโยชน์ส่วนตนที่ยังไม่ลงตัว อาจหลงแสงสีเสียง  จนไม่รับรู้ถึงความเสียสละของผู้อื่น หรือรับรู้แต่ไม่สนใจ ยังไงก็ช่าง เหล่านี้ล้วนเป็นสัญญาณอันตรายสำหรับประเทศชาติ

อยากเห็นคนไทยทุกคนส่งใจไปช่วยผู้ที่กำลังปฎิบัติหน้าที่ (สวดมนต์ให้พระสยามเทวาธิราช คุ้มครองชีวิตทหารลูกหลานเราทุกคน) ผู้ที่มีหน้าที่สนับสนุนบำรุงก็ทำให้พวกเขาเต็มที่ เขาคือรั้วของเรา หากรั้วไม่แข็งแรง ผุ อ่อนโงนเงน บ้านก็ถูกรุกรานได้ง่าย หยุดทะเลาะฝ่ายแดง เหลือง เขียว ขาว สงครามสีกันเสียที

หากมีใจเดียวกันคือ “รักชาติ” ทำไมจึงพูดกันไม่รู้เรื่อง ตกลงกันไม่ได้ รักมากก็อย่าทำให้อะไรๆมันวุ่นวาย กลับบ้าน ส่งใจไปช่วยทหาร และคนไทยที่ชายแดน หรือไม่แทนที่จะชุมนุมอยู่กลางกรุง ก็ไปที่ชายแดนเลยดีกว่าแล้วตะโกนออกไปว่า ที่นี่ประเทศไทย ใครอย่ามารุกราน !  สีอะไรๆก็ คนไทย ต้นตระกูลไทย หัวใจไทย ไปแสดงความรักชาติสุดๆให้เห็นๆกันเลย และขออนุญาตยืมคำนี้ข้ามบล็อกมาเลยนะคะท่านสุทธินันท์ :)

“..ไทยนี้รักสงบ.. แต่ถึงรบไม่ขลาด

ทหารทำหน้าที่ทหารแล้ว

เราคนไทยทำหน้าที่คนไทยแล้วหรือยัง !”

« « Prev : น้ำใจสู่..ชุมชนบ้านกงตอ

Next : มุทิตา ดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์จากมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย » »