พี่เบิร์ดคะ เวลาที่เรารู้สึกมีความทุกข์ในชั่วระยะเวลาหนึ่ง และไม่สามารถสลัดความทุกข์ที่มีได้ จะทำยังไงให้รู้สึกทุกข์น้อย ๆ คะ เพราะบางช่วงจะมีปัญหาเข้ามารุมเร้าไม่หนึ่งก็สองสามปัญหาเข้ามาทีเดียว บางทีรู้สึกแบกรับไม่ไหวปล่อยวางก็ไม่ได้ พี่แนะนำหน่อยได้ไหมคะ:-D
ห่างหายไปนาน ไม่ได้เข้ามาทักทายพวกพี่ ๆ ว่าง ๆ เลยแวะเข้ามาทักทายน่ะค่ะ หวังว่าพี่ ๆ คงมีความสุขกันทุกคนนะคะ
หนูเป็นคนชอบอ่านหนังสือน่ะค่ะ บังเอิญมาเจอหนังสือเล่มหนึ่งคือ “เรื่องที่อยากป่วน” ของคุณหมอสุธี ฮั่นตระกูลของพี่ ๆ นี่แหละค่ะ แล้วมีความรู้สึกว่า อืมใช่เลย เออจริงเนอะ เป็นอย่างนี้จริง ๆ แหละ และมีความรู้สึกต่อมาอีกว่าถ้าเราลองเข้ามาดูในเว็บไซต์อย่างที่คุณหมอแนะนำไว้ในหนังสือ เราจะได้รู้อะไรอีกบ้าง เลยลองเข้ามาดูนี่แหละค่ะ อีกตอนนี้มีความรู้สึกที่อยากมีใครสักคนที่จะเข้าใจเราบ้าง ได้อ่านหนังสือได้เข้าใจอะไรมากขึ้น มีหลายข้อความในหนังสือที่หนูอ่านแล้วรู้สึกดี ๆ นี่เป็นจุดเริ่มต้นของการเข้ามาเยี่ยมชมลานปัญญานี่แหละค่ะ
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ อ่านแล้วรู้สึกดีใจ และคิดว่าที่ผ่านมาอาจมองเห็นปัญหาของตัวเองได้ไม่ชัดเจนเหมือนผงที่เข้าตาแล้วพยายามอยู่นานที่จะเขี่ยมันออก แต่ก็ไม่สามารถทำได้ อาจเป็นเพราะหนูสับสนวุ่นวายใจมากเกินไปจนมองไม่เห็นทางออก ความรู้สึกเหมือน ๆ กับว่าเดินอยู่ในเขาวงกตวนไปวนมาหาทางออกไม่เจอ หลายครั้งที่คิดว่าจะถอยหลังกลับไปจะดีไหม แต่มันถอยกลับไปไม่ได้แล้ว จะเดินหน้าต่อไปหรืออย่างไร หากจะเดินต่อแต่ไม่รู้จะไปทางไหน คิดสับสนไปหมด แต่ก็รู้สึกดีใจค่ะภูมิใจในตัวลูก ๆ ที่เขามีความคิดเป็นผู้ใหญ่และรู้สึกถึงหน้าที่ของตนเอง แต่ไม่อยากให้เขาต้องมารับมาเป็นภาระให้หนักตัวหนักใจเพราะสภาพของเขายังไม่พร้อมที่จะรับภาระในสิ่งที่เกินตัว หน้าที่ดูแลรับผิดชอบทุกชีวิตในครอบครัวเป็นหน้าที่ของผู้นำครอบครัว ส่งเสริมเขาจนกว่าจะช่วยตัวเองได้ จนเขายืนได้ด้วยตัวเองแล้วเขาจึงจะสามารถตอบแทนคุณบุพการี และผู้มีพระคุณได้โดยตัวเองไม่ลำบากเลย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ โดยเฉพาะลูกคนเล็กเขาเพิ่งจะอายุ 15 เองและกำลังอยู่ในวัยที่กำลังศึกษา หนูอยากให้เขาได้เรียนได้เต็มที่โดยไม่ต้องมาใส่ใจในปัญหาของครอบครัว คอยบอกและให้กำลังใจเขาเสมอว่าให้เขาทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ไม่ต้องรับรู้ถึงปัญหาใด ๆ หนูและพี่ ๆ จะคอยปกป้องเขา และกำชับเขาตลอดเวลาว่าให้ดูแลพี่ ๆ และย่าให้ดี เพราะเรามีกันอยู่แค่นี้ เมื่อก่อนเด็ก ๆ จะคอยเป็นปฏิปักษ์กับย่าตลอดเวลา มีเถียงบ้าง ทะเลาะกันบ้างตามประสาวัยรุ่น แต่ด้วยสภาพครอบครัวที่มันเปลียนแปลงไป ทำให้ลูก ๆ เค้าเติบโตขึ้นและมองเห็นในสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ จากความคิดที่เอาแต่ใจก็เปลี่ยนไปเป็นห่วงใยและสงสารย่ามากขึ้น ซึ่งหนูรู้สึกดีใจที่ลูก ๆ ทุกคนเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นดูแลตัวเองได้ดีและรับมือกับสภาพการเปลี่ยนแปลงของครอบครัวได้ดี ไม่มีลูกคนไหนตำหนิติเตียนในสิ่งที่หนูทำเพราะเขาเข้าใจถึงสภาพการณ์ของหนู จากที่เราไม่เคยได้คุยกันในหลาย ๆ เรื่อง จะคุยกันแต่ในสิ่งที่เขาอยากจะคุย แต่ตอนนี้เราคุยกันทุกเรื่องแม้ตอนนี้จะอยู่ไกลกัน แต่ลูก ๆ ก็มาหาหนูบ่อยค่ะ มานั่งคุย มานอนค้างด้วย
ขอบคุณจริง ๆ ค่ะสำหรับคำแนะนำดี ๆ มันทำให้หนูรู้สึกว่าตอนนี้เราไม่ได้อยู่บนโลกนี้คนเดียว ยังมีใครอีกหลาย ๆ คน ที่เรายังไม่เคยได้ลองหันกลับไปดูไปมองไปคุยกับเขา แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยากจะคุยอยากรู้จักกับเราหรือเปล่า ดีใจมากค่ะที่ได้มีโอกาสเข้ามาในลานแห่งนี้ทำให้หนูได้สัมผัสถึงความอบอุ่นที่หนูหามานาน คำปลอบโยนที่ดี การรับฟังที่ดี เพราะทั้งชีวิตไม่เคยมีใครฟังหนูเลย ในขณะที่หนูต้องคอยรับฟังในสิ่งที่เขาโยนมาใส่ ทำให้หนูเข้าใจว่าทุกคนอยากให้คนอื่นฟังเรื่องของตัวเอง แต่ในขณะเดียวกันไม่คิดที่จะรับฟังเรื่องของใคร หนูเคยปรึกษาปัญหาเหล่านี้กับเพื่อน แต่ส่วนใหญ่จะรับฟังอย่างเดียวและทำสีหน้าเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องของเธอ หนูจึงเก็บปัญหาไว้กับตนเอง ไม่คุยกับใคร ไม่บอกกับใคร ทำสีหน้าระรื่นทั้ง ๆ ที่อกตรมและเจ็บข้างใน แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกดีกับตัวเองแล้วค่ะเพราะได้มาอ่านคำแนะนำที่เพื่อนสนิทแท้ ๆ ไม่เคยให้ แต่หนูกลับได้รับจากมิตรใหม่ที่เรายังไม่เคยได้รู้จักได้เจอหน้ากัน ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
ที่มีความรู้สึกที่แย่ๆ อาจเป็นเพราะมีหลายเรื่องประดังประเดเข้ามาในชีวิต ตอนนี้หนูอยู่ในสถานะหย่าไม่ได้เลี้ยงดูลูกเอง เพราะอดีตสามีเป็นคนรับปากดูแลลูก ๆ ซึ่งผลออกมาว่าเค้ามีภรรยาใหม่และไม่ได้ดูแลลูก ๆ ให้ดีอย่างที่รับปาก ตัวหนูเองก็มีสามีใหม่ปัญหาต่าง ๆ จึงตกอยู่ที่ลูก ๆ อดีตสามีไม่ได้เลี้ยงลูก ๆและแม่ของเขาให้ดีอย่างที่รับปากหนูไว้เลยทุกคนต้องอด ๆ อยาก ๆ เค้าให้เงินซื้อข้าวปลาบ้างไม่ให้บ้าง ลูกคนโตทำงานแล้วแต่เงินเดือนไม่พอที่จะใช้จ่ายภายในบ้านเพราะมีทั้งย่าและน้อง ๆ ที่ต้องดูแล ลูกคนโตหนูจึงต้องมาขอเงินหนูใช้บ่อย ๆ ซึ่งนี่ก็ทำให้สามีใหม่ของหนูรู้สึกไม่พอใจ ตอนนี้หนูเองก็ไม่ได้ทำงานออฟฟิศเหมือนเก่า ออกมาทำกิจการค้าขายเอง(ขายก๋วยเตี๋ยวค่ะ) บางวันขายได้บ้างไม่ได้บ้างอยากจะแอบเก็บเงินส่วนหนึ่งส่งไปให้ลูก ๆ บ้าง แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะเคยตกลงรับปากกับสามีใหม่ไว้ว่าเราจะไม่มีเรื่องอะไรปิดบังต่อกัน เวลาลูกมาขอเงินไปทำงานหนูก็ให้ และคอยรายงานสามีใหม่ให้ทราบตลอด แต่ตัวสามีใหม่เองเรื่องเงินทองของเขาหนูไม่เคยได้รับรู้อะไรเลย ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนพูดเองด้วยซ้ำว่าจะไม่มีเรื่องปิดบังต่อกัน แต่หนูไม่เคยรู้เลยว่าเขามีเงินในบัญชีเท่าไรใช้จ่ายอะไรบ้าง แต่ตัวหนูเองต้องรายงานเขาตลอดเวลา ตอนนี้หนูรับจ๊อบพิเศษคือรับงานจากบริษัทเก่าที่เคยทำงานอยู่มาทำที่บ้าน ได้ค่าจ้างเป็นรายชิ้น ซึ่งงานบางชิ้นจะได้รับค่าตอบแทนเป็นเงินก็หลายร้อยอยู่ แต่หนูไม่เคยปิดบังเลยบอกให้สามีรู้ตลอดว่างานชิ้นไหนได้เงินกี่บาท พวกพี่ ๆ ป้า ๆ น้า ๆ อา ๆ คิดว่าหนูโง่ไหมคะ หนูถูกสามีใหม่หลอกหรือเปล่า หรือหนูระแวงคิดมากไปเอง บางทีสามีใหม่หนูเขาก็จะคอยถามว่าทำไมได้เงินช้าจัง เคยมีเรื่องทะเลาะกันหนักมากแต่ครั้งเดียว เขาบอกว่าเขาทำทุกอย่างก็เพื่อเราแต่หนูมาคิดดูแล้ว มันไม่ใช่เขาทำเพราะเขามีความต้องการในสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ มากกว่า เขาอยากมีโน่นมีนี่ แต่ตัวหนูเองมีหรือไม่มีไม่รู้สึกอะไร สิ่งที่หนูอยากได้คือความสุขมากกว่า และตอนนี้หนูก็ห่วงลูก ๆ มาก การที่หนูแยกทางจากอดีตสามีความสัมพันธ์ทุกอย่างตัดขาดกันหมด แต่ความสัมพันธ์ของหนูกับลูก ๆ มันตัดขาดกันได้หรือคะ หากสามีใหม่ของหนูเข้าใจหนูอย่างที่ปากเค้าพูด เค้าควรจะเข้าใจหนูมากกว่านี้ใช่ไหมคะ เข้าใจในหัวอกของคนเป็นแม่ อยู่ตรงส่วนไหนของโลกหนูก็ไม่สามารถตัดความห่วงใย ห่วงหาอาทรในตัวลูกได้หรอกค่ะใช่ไหม แล้วตอนนี้หนูควรจะทำอย่างไรดีหรือคะ ให้ตัวหนูเองไม่ต้องมีความทุกข์ หนูคิดถึงลูก ไม่อยากเห็นลูกอด ไม่อยากให้ลูกคนโตของหนูต้องรับภาระหนัก ๆ ในขณะที่ตอนนี้เขาเองเพิ่งอายุจะ 18 เอง (หนูมีลูก 3 คนค่ะ) นอกจากลูกแล้วหนูก็ห่วงแม่อดีตสามีเพราะท่านแก่มากแล้ว ต้องมารับภาระดูหลาน ๆ อีก เวลาลูกมาหาหนู ๆ ก็จะฝากก๋วยเตี๋ยวไปให้ประจำ เพราะกลัวท่านจะอด แต่บางครั้งก็คิดว่าสามีใหม่ของหนูเขาจะไม่พอใจหรือเปล่า หนูควรจะทำอย่างไรดีหรือคะช่วยแนะนำหน่อยได้ไหม หนูรู้สึกแย่มากจริงๆ เครียดทุกวันเลย
ตอนนี้รู้สึกแย่กับชีวิตมาก ๆ เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก โดดเดี่ยวจังเลย
