ลานพระจันทร์

ในที่สุดก็กลับมาได้ (เล็กน้อย) แล้ว สำหรับการดูจิตใจ แต่คราวนี้ก็เกิดปัญหา เอ๊ะ หรือว่าเรายังไม่เข้าใจจริงๆ จิตใจนะ สงบ ไม่ไหวไปกับเรื่องอะไร แต่สมองต่างหากละคราวนี้ คิดฟุ้งซ่านไปหมด คิดไปทั่ว คิดไปก็ทุกข์เองเปล่าๆ ทั้งๆที่จิตใจเราไม่ได้ไหวตามเรื่องมากระทบสักนิด เฮ่ออ แล้วจะมีวิธีจัดการไม่ให้คิดอย่างไรคะ หนูคิดว่าเราต้องพยายามมีสมาธิ หรือเปล่า ?? หรือต้องฝึก ต้องทำอย่างไรคะ ช่วยชี้แนะหนูที T^T

              เมื่อวาน หลังจากระงับอารมณ์โกรธของตัวเองไม่ได้ ทุกอย่างก็รวนไปปหมด จิตใจที่เคยพิจารณาดูได้ ก็ตามดูไม่ได้ อารมณ์ที่เคยรู้ทัน ก็ไม่ทัน ทุกอย่างเหมือนกลับไปก่อนที่เราจะเริ่มพิจารณาจิต แสดงว่าเรายังตามดูจิตอย่างเข้าใจไม่มากพอ หรือไม่ก็เราฝึกไม่มากพอ เฮ่อ หลังจากนั้นอารมณ์เหงาก็ตามมา ถึงแม้มีผู้คนรอบกายก็เหงา ความรู้สึกยึดมั่นก็กลับมา ฮ่าๆ แต่เราก็ต้องเริ่มใหม่ เริ่มพิจารณาจิตใหม่อีกรอบ เพราะตอนนี้ไม่ไหวจริงๆถ้าอารมณ์ยังคงเป็นแบบนี้อยู่ รู้สึกสงบหากเราตามจิตเราทัน จึงอยากได้ความสงบนั้นกลับมา วันนี้

ไปเจอหนังสือเล่มหนึ่ง ชื่อ อานาปณสติ วิถีแห่งความสุข ของพระอาจารย์มิตซูโอะ รูปเล่มน่ารักดี เนื้อหาน่าสนใจ เห็นทีเราต้องฝึกอย่างจริงจังสักที แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะอ่านจบเล่ม เห็นข้างในหนังสือคร่าวๆกล่าวถึงวิธีอาณาปนสติตั้ง16 ขั้นแหนะ !

วันนี้ความเหงาเข้าครอบงำ และก็ไม่คิดจะทำจิตใจให้สงบ เลยได้แล่นลงมาหาเพื่อน มาพูดคุยเผื่อความเหงามันบรรเทา แต่ก็รู้ว่าวิธีที่ดีที่สุดคือการอยู่กับตัวเอง แต่เอาเป็นว่าพรุ่งนี้จะกำหนดสติใหม่ละกัน ^_^

ตอนนี้อารมณ์กำลังขุ่นมัวมากมาย โดยปกติอารมณ์ส่วนมากมักไม่อยู่ในอารมณ์นี้ ….อารมณ์โกรธ

โกรธใครบางคน … โกรธการกระทำบางสิ่ง โกรธจนไม่ได้ตั้งสติ พิจารณาใจตัวเอง แต่ยังไงก็เกิดอารมณ์แบบนี้ขึ้นแล้ว ก็ถือเป็นความท้าทายที่เราจะตามดูมันละกันนะ ….. ที่มานั่งพิมพ์บันทึก เพราะคล้ายๆกับเป็นการทวนใจตัวเอง และอารมณ์มันจะบางเบาลง …^^

ไปตามดูใจตัวเองสักครู่ก่อนละกัน

มาแจ้งผลการปฎิบัติคะ

เอาชนะไม่ได้จริงๆอารมณ์โกรธวันนี้ ตามดูก็ไม่ทัน มันวิ่งเร็วเหลือเกิน

พยายามคิดแล้วว่า โกรธเพราะอะไร แต่ความสมองก็ตื้อ เพราะอารมณ์ครอบงำ สติก็วิ่งหนี

ถ้าตามดูไม่ทันแค่นั้นไม่เป็นไรหรอก แต่ดันเกิดอารมณ์เก่าขึ้นมานะสิ

แย่จริง อุตส่าห์ลดๆไปได้ เจ้าตัวโกธามาตัวเดียว พังหมดเลย T^T

สงสัยต้องค่อยเป็นค่อยไป ^_^

ที่ตั้งหัวข้อไว้ว่า บันทึกประจำวัน ก็เพราะว่าการเขียนบันทึกนี้คงเป็นบันทึกประจำวันจริงๆ … วันนี้เป็นคืนแรกที่ต้องนอนคนเดียว หลังจากต้องแยกจากกับเมทที่ต้องจากกันเนี่ย เพราะเมทกลับบ้านไม่ใช่เพราะอะไร แต่คงกลับบ้านไป 2-3 อาทิตย์ เพราะไม่มีเรียน และเราก็ต้องนอนคนเดียว ต้องใช้ชีวิตคนเดียวซะแล้วละสิงานนี้ ! แต่ทำไมนะ ถึงไม่รู้สึกเหงาหรือว้าเหว่เลย ทั้งๆที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ เราได้โทรไปหาใครสักคน เราได้เดินไปกวน ไปเล่นกับคนอื่นแล้วแท้ๆ เพราะคำๆนี้ไง คำว่า เหงา แต่ก็ดีนะที่ไม่รู้สึกเหงา ….

มีนิตยสารเล่มหนึ่งที่ เราชอบอ่านมากเลย และคาดว่าใครหลายคนในที่นี้คงเคยอ่าน เดอะ ซิเคร๊ต นิตยสารรายปักษ์ซึ่งประกอบไปด้วยธรรมะยุคใหม่ เราอ่านครั้งแรกรู้สึกว่า เป็นนิตยสารที่ดี และมีคุณค่า จึงอยากบอกกล่าวให้หลายคนได้ไปหามาอ่านกัน ยังไงก็ไปลองหาอ่านกันดูนะคะ ^^ …..

ต่อจากฉบับที่แล้ว ที่เราว่าเรื่องการพิจารณาจิตใจของเราเอง ไม่ให้เกิดอารมณ์ยึดมั่น ตั้งแต่วันนั้น เราก็เริ่มพิจารณาดูเรื่อยๆ ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง แล้วทำไมถึงรู้สึกอย่างนี้ พอทำไปๆ ก็รู้สึกดีขึ้น ความทุกข์ ความร้อนใจลดลง อาจจะยังไม่มาก แต่ก็ลดลงในระดับหนึ่ง ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ไม่คาดหวังเท่าแต่ก่อนแล้ว และหวังว่าสักวันความยึดมั่นของเราจะหมดไป ^^

หวังว่าคืนนี้ทุกคนจะนอนหลับฝันดีนะคะ อีกไม่กี่วันจะวิสาขบูชา วางแผนกันไปเวียนเทียนกันหรือยังเอ่ย ? ราตรีสวัสดิ์คะ

^^ ลัลล้าๆๆ ออกอาการมีความสุขเล็กน้อย หลังจากหมดเรื่องปวดหัวไป

        อาการที่เป็นมาทั้งหมดในช่วง 2-3 วันนี้  ไม่ว่าจะเป็น หวง ขี้น้อยใจ ระแวง คาดหวัง ไม่อยากให้ใครสักคนไปสนิทกับคนอื่น หรืออะไรต่างๆนาๆ เราได้ผ่านกระบวนการวิเคราะห์แล้วว่า เป็นอาการของการยึดติด ยึดว่าสิ่งๆนั้นเป็นของเรา นั่นเอง เลยไปเปิดหากลูเกิ้ลคำว่า การยึดติด จึงได้บทความดีๆมาอ่านมากมาย และรู้ว่าวิธีจะรักษาอาการอย่างนี้นั้นต้องทำอย่างไร วิธีนั้นเค้าเรียกว่า “การปล่อยวาง”  เพราะสรรพสิ่งทุกอย่างบนโลกไม่ใช่ของใคร แม้แต่เรายังไม่เป็นเจ้าของเราเลย แล้วเราจะไปเป็นเจ้าของคนอื่นได้อย่างไร อ่านบทความไปตาม คิดไปตาม บทความแนะนำให้เข้าวัด ทำบุญ เพราะธรรมะจะช่วยให้เราปล่อยวางมากขึ้น น่าเสียดายที่หาลิ้งค์บทความนั้นไม่เจอ ไม่งั้นจะได้เอามาแชร์ให้ทุกคนอ่านกัน

วันนี้เราก็เริ่มทำแล้ว เริ่มพิจารณาความรู้สึกหลังจากเกิดความรู้สึก หึง หวง หรืออะไรก็แล้วแต่ ค่อยๆพิจารณาว่า ตอนนี้เป็นทุกข์ไหม…. ทุกข์ กังวลไหม ….กังวล แล้วทำไมเราถึงเป็นแบบนี้….ที่เราเป็นแบบนี้เพราะเราคิดว่าเค้าเป็นของเรา ไม่อยากให้เค้าเป็นของใคร …และจริงๆมันใช่ไหม ….ไม่ใช่ ไม่ว่าใครก็ไม่ใช่เป็นสิ่งของของใครทั้งสิ้น….เมื่อพิจารณาตามเหตุ ปัจจัยเสร็จ ใจก็เริ่มสงบลง ไม่เดือดเหมือนก่อนหน้า วันนี้อาจทำได้เพียงเล็กน้อย แต่ถ้าพยายามตั้งใจทำไปเรื่อยๆ สักวันการยึดมั่นของเราจะลดลง

มีใครบางคนบอกว่า การจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ต้องค่อยๆทำไป …. พิจารณาความรู้สึกตัวเอง ….. รับรู้ว่าทุกข์หรือไม่ …. หาสาเหตุของความทุกข์ …. หาวิธีแก้ปัญหา ….และสุดท้ายลงมือปฎิบัติ

การยึดมั่นเป็นสิ่งที่มีในมนุษย์ทุกคนในโลก ทั้งยึดในแง่วัตถุสิ่งของ ยึดในตัวบุคคล สรรพสิ่งในโลกนี้ไม่มีอะไรอยู่ได้ถาวร ไม่วันใดวันหนึ่งก็จากไป และถ้าถึงวันนั้นเราก็ต้องเสียใจ ที่สิ่งๆนั้นไม่สามารถอยู่กับเราได้ เราจึงควรปล่อยวางซะตั้งแต่ตอนนี้ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม จะทำให้ใจเราไม่ทุกข์จากสิ่งต่างๆในโลก ทำให้ใจเราเห็นความเป็นจริงของโลก ว่าทุกสิ่งมีเกิด แก่ เจ็บ ตาย ใจที่เป็นสุขคือใจที่สงบแล้ว ใจที่ไม่หวั่นไหวต่อเรื่องทุกอย่างเข้ามา วิธีทำให้ใจเป็นสงบได้ คงต้องฝึกปฎิบัติอย่างเดียว เพราะลำพังแค่ความคิดไม่อาจทำให้เราสงบได้อย่างแท้จริง

ปล่อยวาง ปล่อยวาง และปล่อยวาง

ราตรีสวัสดิ์คะ

ความรู้สึกแปลกๆกลับมาอีกแล้ว หลังจากห่างหายไปนาน

เฮ่อ ไม่อยากรู้สึกอย่างนี้เลย พิจารณาจิตใจ พิจารณาความรู้สึก

ทำไมหนอ เราถึงรู้สึกแบบนี้

หลายคนคงเข้าใจในความรู้สึก หวง ใช่ไหม

หวงไม่อยากให้เค้าคนนั้นไปสนิทกับใคร

หวงไม่อยากให้เค้าคนนั้นไปใกล้ใคร

อยากให้เค้าสนิทแต่กับเรา ไปไหนมาไหนแต่กับเรา

มันเป็นความรู้สึก การเป็นเจ้าของ ทั้งๆที่ชีวิตเค้าก็เป็นของเค้า เราไม่มีทางเป็นเจ้าของได้

และหากคิดในทางกลับกันละ

เราไปได้ทุกที่ ไปได้กับทุกคนที่เราอยากไป

เค้าไม่เคยมานั่งหวงเราเลย หรือบางทีอาจมีบ้างแต่ไม่รู้

และเราก็รู้สึกว่ามีอิสระ และเราสบายใจที่ได้ทำ

ถ้าเค้ามานั่งหวงเรา เหมือนที่เราหวงเค้า เราคงอึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเอง

คงรู้สึกว่าชีวิตไม่เป็นของเรา

ฮ่าๆ น่าแปลกเนอะ คิดได้ แต่ทำไมได้สักที

ทำไมนะ เมื่อไหร่จะเลิกรู้สึกแบบนี้สักที

หวงมาก หวงจริงๆ  และเมื่อไหร่ละจะเปลี่ยนความรู้สึกแบบนี้เป็น

เป็นห่วงอยู่ห่างๆ จิตใจว้าวุ่นจัง ขอตัวไปสงบสติก่อนดีกว่า ^^

ใครมีข้อแนะนำอะไร ก็บอกกล่าวกันได้นะคะ ขอบคุณคะ