ลานพระจันทร์

ช่วงนี้เริ่มรู้สึก ไม่อยากอาหาร แต่ท้องก็หิว ต้องหาอะไรปะทังเป็นมื้อๆไป

ตอนนอนก็นอนไม่ค่อยหลับ กระสับกระส่าย รู้สึกกระวนกระวายตลอดเวลา ใจหม่นๆตลอดเวลา เวลาในห้องเรียนก็เหม่อลอย ไม่ค่อยมีสมาธิ ดูๆอาการน่าจะเป็นของอาการเครียดเรื้อรังที่สะสมมานาน (กับเรื่องไร้สาระ) วันนี้เลยได้มีโอกาสไปทำแบบประเมินสุขภาพของกรมสุขภาพจิตมา คะแนน 30 ขึ้นไปถือว่าเครียดรุนแรง ถ้า 26-29 ถือว่าเครียดปานกลาง !! คะแนนที่ได้คือ 29 คะแนน ซึ่งเค้าบอกว่า

“ระดับคะแนน 26-29 ท่านมีความเครียดอยู่ในระดับสูงกว่าปกติปานกลาง ขณะนี้ท่านเริ่มมีความตรึงเครียดในระดับ
ค่อนข้างสูงและได้รับความเดือนร้อนเป็นอย่างมากจากปัญหาทางอารมณ์ที่เกิดจากปัญหาความขัดแย้ง และ
วิกฤตการณ์ ในชีวิตเป็นสัญญาณเตือน ขั้นต้นว่าท่านกำลังเผชิญกับภาวะวิกฤตและความขัดแย้ง ซึ่งท่านจัดการ
แก้ไขด้วยความยากลำบากลักษณะดังกล่าวจะเพิ่มความรุนแรง ซึ่งมีผลกระทบต่อการทำงานจำเป็นต้องหาวิธีการ
แก้ไขข้อขัดแย้งต่างๆ ให้ลดน้อยลงหรือหมดไปด้วยวิธีการอย่างใด อย่างหนึ่ง สิ่งแรกที่ต้องการรีบจัดการคือ ท่าน
ต้องมีวิธีคลายเครียดที่ดีและสม่ำเสมอทุกวัน วันละ 1-2 ครั้ง ครั้งละ 10 นาที โดยนั่งในท่าที่สบาย หายใจลึกๆ ให้
หน้าท้องขยาย หายใจออกช้าๆ นับ 1-10 ไปด้วย ท่านจะใช้วิธีการนั่งสมาธิหรือสวดมนต์ก็ได้ ท่านควรแก้ไขปัญหา
ให้ดีขึ้น โดยค้นหาสาเหตุของปัญหาที่ทำให้เกิดความขัดแย้ง หาวิธีแก้ไขปัญหาหลายๆวิธี พร้อมทั้งพิจารณาผลดี
ผลเสียของแต่ละวิธี เลือกวิธีการที่เหมาะสมกับสภาวะของตนเองมากที่สุด ทั้งนี้ต้องไม่สร้างปัญหาให้เพิ่มขึ้น หรือ
ทำให้ผู้อื่นเดือนร้อน วางแผนแก้ไขปัญหาเป็นลำดับขั้นตอน และลงมือแก้ปัญหา หากท่านไม่สามารถจัดการ
คลี่คลาย หรือแก้ปัญหาด้วยตนเองได้ควรปรึกษากับผู้ให้การปรึกษาปัญหาสุขภาพจิตตามหน่วยงานต่าง ๆ”

อือ เครียดในขั้นน่าเป็นห่วงจริงๆละ ตัวเองก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้นะ เพียงแต่ว่า มันรุ้สึก เหม่อลอย ไม่อยากทำอะไร

เคยเป็นครั้งหนึ่งเมื่อปีที่แล้ว (กับสาเหตุเดียวกันกับปีนี้) กว่าจะเยียวยาได้เกือบปี ปีที่แล้วที่มีอาการก็เป็นช่วงเวลาเดียวกับปีนี้แหละ ช่วงเดียวกันเลย อาจเป็นไปได้ไหมคะว่า เพราะช่วงเวลาเดิมๆ สภาวะแวดล้อมใกล้เคียงกับเหตุการณ์เดิมๆ ใจเราเลยหม่นหมองเหมืือนเดิมๆ

หนูอยากมีสมาธิเรียนคะ ไม่อยากคิดอะไรเลย อยากหายเร็วๆ งานก็มีอยู่เป็นภูเขา แต่ก็ไม่คิดอยากทำ T>T จะทำอย่างไรดีคะ ช่วยชี้แนะที

ห่างหายจากการเขียนบันทึกไปประมาณ 1 ปี วันนี้ได้โอกาสดีๆเลยมาเขียนบันทุกใหม่ สวัสดีคุณลุงๆ ป้าๆ น้าๆ อาๆ ทุกคนนะคะ ไม่รู้ว่าจะลืมกันหรือยัง ^___________^ ตอนนี้หนูได้ขึ้นเรียนอยู่ชั้นปี 5 แล้ว อีก 1 ปีก็จะจบ แต่……………….. ทำไมรู้สึกว่ายังรู้อะไรไม่มากพอเลย วิชาแพทย์เป็นวิชาที่ความรู้้ไม่มีที่สิ้นสุดเลย เวลาหกปี ก่อนเข้ามาเรียน รู้สึกว่ามันนานจัง แต่พอเข้ามาเรียนแล้วกลับรู้สึกว่า ทำไม มันไม่พอ !!!!!!!!!!! เพิ่งเรียนจบวิชาเวชศาสตร์ครอบครัวในสัปดาห์ที่ผ่านมาได้มีโอกาสไปอยู่โรงพยาบาลชุมชน ได้เจอแพทย์ชนบทซึ่งเป็นตัวอย่างที่ดีๆมามากมาย แพทย์ผู็้ซึ่งเสียสละ แพทย์ที่ไม่ได้เห็นแก่เงิน แพทย์ที่ดูแลบุคคล ไม่ใช่ดูแลโรค หนึ่งในบุคคลที่ประทับใจ คือ นายแพทย์ธวัติ แพทย์ชนบทดีเด่นปี 49 ตลอดเวลา 5 วันที่อยุ่โรงพยาบาล เดินไปที่ไหน ไปพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ท่านใด ทุกคนต่างชื่นชมให้ฟังทั้งนั้น และยิ่งได้มีโอากสพูดคุย ได้รับรู้เรื่องราวต่างๆ ก็ยิ่งรู้สึกประทับใจ รู้สึกดีมากเท่านั้น  การเจอตัวอย่างที่ดีๆ มีค่ามากกว่าคำสอน เจอ…แล้วทำให้เราเกิดแรงบันดาลใจ ทำให้เราได้มีแบบอย่างดีๆในกาำรดำเนินรอยตาม ^^

เวลา 1 ปี มีอะไรผ่านเข้ามามากเหลือเกิน หลายอย่างเข้ามาทำให้เราเข้มแข็งขึ้น เชื่อแล้วว่า ประสบการณ์จะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น แต่ปัญหาหนึ่งที่ยังแก้ไม่ตก ปัญหาติดตัว กลัวจริงๆว่าจะรักษาไม่หาย ก็ไอ้อาการคิดมากนะสิคะ แต่ก็ยังดีที่มันไม่คิดมากเท่าปีที่แล้ว แต่มันก็ยังคิดอีก บางเรื่องไร้สาระมากๆ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะนำมาสนใจ ก็ยังคิด คิดทั้งคืน จนทำให้นอนไม่หลับ แล้วก็หันมาบอกตัวเองว่าไร้สาระวะ แต่คืนต่อไปก็ยังคิด ต้องพยายามเลิกคิด  (อีกครั้งและอีกครั้ง) หลังจากเคยทำได้เมื่อปีที่แล้ว ครั้งนี้ก็ต้องทำได้ ^^

ช่วงนี้อุบลราชธานี อากาศร้อนมากเลยคะไม่รู้ว่าที่อื่นเป็นอย่างไีร อากาศร้อน ใจคนก็ร้อน เฮ้อออออออออออออออออออออ ไว้บันทึกครั้งหน้าจะมาบ่นต่อดีกว่า อยากมาบ่นเรื่องโลกไซเบอร์ >,< ครั้งนี้ขอลาก่อนนะคะ