ลานเรียนรู้

วันที่ 28 ธันวาคม 2553 ศูนย์คอมพิวเตอร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่นได้จัดงานครบรอบ 25 ปี ซึ่งน้องต้าก็เห็นเค้กรถไฟที่น่ากินตั้งแต่ 6 โมงกว่าและอยากกินขนมเค้กมาก  เพราะแวะเวียนไปดูขนมเค้กหลายรอบ  แต่น้องต้าก็อดทนรอให้ ผอ ศูนย์คอมพิวเตอร์ตัดเค้าก่อนแล้วกินได้ในเวลาเกือบ 4 ทุ่ม  โดยสรุปน้องต้าก็สามารถรอกินขนมเค้กได้ 3 ชั่วโมงกว่า ซึ่งแม่รู้สึกภูมิใจมาก  แต่จริงๆ แล้วแม่ไม่ได้สอนต้าเท่าไหร่ ก่อนหน้านี้ แม่พยายามบอกต้าให้รอก่อน แต่แม่มักจะใจอ่อน อาม่าน้องต้าและคุณพ่อน้องต้าช่วยฝึกได้ดีกว่าแม่ อาม่ามักจะเบี่ยงเบนให้น้องต้าสนใจอย่างอื่น ส่วนคุณพ่อน้องต้าก็ทำเฉยๆ ซึ่งก็ทำให้พอน้องต้าโตขึ้นจนถึงอายุเท่านี้ ก็เริ่มคุ้นเคยกับการที่ต้องรอ

วันที่ 29 ธันวาคม 2553 ขณะขับรถรอรถคันอื่นเคลื่อนเพื่อเอารถตนเองเติมน้ำมันก็ใช้โทรศัพท์ ต้าก็พูดม่าต้อมดูรถด้วย. พอเติมเสร็จจะออกจากปั้มน้ำมันจะเอารถเข้าเลนถนนใหญ่ซึ่งมีรถวิ่งมาอย่างหนาแน่น ต้าก็พูดค่อยๆไป ให้รถปิคอัพไปก่อน รู้สึกอายลูกที่ลูกระมัดระวังมากกว่าเรา และต้องให้ลูกที่ยังไม่เข้าอนุบาลเตือนแม่ และงงว่าน้องต้าทำไมรู้จักคิด รู้จักพูดเช่นนั้น จึงคิดได้ว่าอาจจะเป็นเพราะทุกครั้งที่รถจะออกถนนใหญ่ เราจะพูดให้ต้าฟังว่า stop. We need to see whether there is any car coming. If there is no car, then we can go. Or we need to let the car in front of us go first. จริงๆแล้วคิดว่าต้าฟังเข้าใจที่เราพูดภาษาอังกฤษทุกอย่าง เพียงแต่บางครั้งเขาก็พูดแปลเป็นไทยให้ฟังบางครั้งเขาก็ไม่พูด