ลานไร้สาระ

หลังกลับมาจากเบตงลงเครื่องมา ลูกสาวแสนสวย บอกว่ามีบัตรดูละครสองใบ ให้คุณพ่อกับคุณแม่ไปดูเอาใหม  มีหรือจะตอบปฏิเสธของฟรีอย่างนี้แหละชอบหนักหนา ตอบรับทันที ความที่เป็นคนไร้สาระ จึงไม่ได้ถามไถ่อะไรมากนัก  ไม่รู้ว่าชื่อเรื่องอะไร ถึงเวลาก็ไปดุ่ยๆเข้าโรงละครกรุงเทพเลย ความที่กรุงเทพวันนี้มันวิกฤติหลายๆเรื่องจริงๆโดยเฉพาะการจราจรนี่แสนสาหัสมากที่สุด ผู้ว่า กทม.ที่ผ่านมาก็ไม่ทำอะไร มาคนใหม่นี่ยิ่งสาหัสหนักใหญ่ ขอร้องเรียนประชาชนซะเลย

ไปถึงโรงละครกรุงเทพอยู่ปลายถนนเพชรบุรีตัดใหม่  รีบวิ่งเข้าโรง(ละคร)อย่างไม่ชักช้า ละครเริ่มเล่นไปแล้ว เรื่องอะไรก็ไม่รู้  ใครแสดงก็ไม่รู้ดูเอามันอย่างเดียว นี่แหละความไร้สาระของลุงเอก  แล้วคนที่กำลังมานั่งอ่านที่ลุงเอกเล่านี่อีกระวังจะรับเอาเชื้อไร้สาระไปด้วย

เริ่มดูละครไปพักใหญ่เอ๊ะทำไมมันพูดแต่ตัวเลข  แต่งกายก็คล้ายทหาร ชื่อแต่ละคนเป็นตัวเลขหมดเช่นท่านแสนพัน ท่านพันหนึ่ง คนรักพระเอกชื่อพายอาร์ แต่พระเอกชอบเรียกว่า 3.14 พระเอกเวลากอดนางเอกก็แบบหุ่นยนตร์ กอดรัดเจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์  ฉันรักเธอเก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์ พูดอะไรเป็นตัวเลขเป็นเปอร์เซ็นต์ไปหมด หรือฉันเกลียดเธอแบบมีนัยสำคัญ

ทำอไรใช้อำนาจ ตัวเลขตัดสิน ลงโทษรุนแรง

เป็นอย่างไรเล่ามาถึงตอนนี้  ใครยิ้มออกมาแปลว่าเป็นพวกไร้สาระ  แต่ถ้ายังคิดไม่ออก  คิ้วย่น  หน้าบึ้งให้รู้ไว้เถอะว่าพวกเจ้าเป็นพวกมีสาระ ตอนเขาเบรคครึ่งเวลารีบออกมาดูชื่อเรื่อง ว่าเรื่องอะไร อ้อ”เร่ขายฝัน”เฉลียง เดอะมิวสิคเคิ้ล นี่แหละเป็นที่มาของการดูละครที่ไม่รู้เรื่อง เอาละเมื่อรู้ชื่อเรื่องแล้ว จะดูว่ามันจะขายฝันอะไรหวา  ดูไปดูมา กลายเป็นว่าเมืองที่ลุงเอกดูตอนต้นๆเรื่องนั้นเป็นเมืองมีสาระ มันเครียดไปทั้งเมือง เหมือนเมืองไทยตอนนี้เลยว่ะมันเป็นเมืองมีแต่สาระ หลักการ เครียดเป็นบ้า

พอมาดูอีกเมืองหนึ่งมันน่าสนุกสนานมีแต่เรื่องไร้สาระ จะตั้งชื่อลูกคนหนึ่งมันก็ให้ออกความเห็นระดมสมองกันตลอด  ไม่ว่าจะคิดเรื่องอะไรขึ้นมาออกคามคิดเปลี่ยนแปลงได้ตลอดตามที่คนออกเสียง ไอ้เมืองโน้นมันตัดสินด้วยอำนาจกฏหมายตลอด

ความที่พระเอกอยู่เมืองสาระ นางเอกอยู่เมืองไร้สาระ นางเอกจะมีความสุขกับการฝันถึงจะได้เจอพ่อที่หายไปจากตกเหวเมื่อยี่สิบปีมาแล้ว  จนท้ายตาบอดแล้วตกไปอยู่เมืองสาระ นางเอกก็จะมายืนตรงที่พ่อตกเหวทุกวัน จนกลายเป็นที่พบปะผู้คนของเมืองนี้ไป พระเอกได้รับคำสั่งให้โจมตีเมืองไร้สาระเป็น ผบ.ฝูงบิน ปรากฏว่าหลงฝูงเครื่องไปตกในเมืองไร้สาระ พวกไร้สาระช่วยเหลือรอดตายมาได้  จากคนแข็งกระด้างกลายเป็นคนอ่อนโยน

พวกเมืองไร้สาระบอกพระเอกว่าพร้อมเอามือชี้ที่หัวทางขมับซ้ายแล้วบอกว่าให้ใช้ตรงนี้น้อยๆหน่อย แล้วมาชี้ที่หน้าอกตัวเองตรงหัวใจว่าให้ใช้ตรงนี้ให้มากๆหน่อย

อีกคำเด็ดๆคือพวกไร้สาระจะถามว่าเจ้าเคยฝันใหม พวกสาระบอกไม่เคยฝัน  เขาบอกว่าให้ลองฝันเแยอะๆสิ  ชีวิตจะมีความสุขเพราะพวกสาระจะอยู่กับตัวเลข

ดูเรื่องนี้แล้วย้อนมาดูตัวเอง  ความไร้สาระของละครเรื่องนี้ ช่างตรงกับจริตตัวเองจริงๆเลย  โอ๊ยดูละครที่ไม่รู้เรื่องแต่มีความสุขมั๊กๆ 

ใครอยากอยู่เมืองไร้สาระตาลุงเอกมา  ใครไม่เคยฝันลองหัดฝันดู หมอประเวศบอกว่าเราต้องจิตนาการมากๆจะสามารถแก้ปัญหาได้  ใช้ความรู้อย่างเดียวแก้ปัญหาไม่ได้เพราะความรู้มันล้าสมัยต้งแต่เมื่อพูดจบแล้ว  จินตนาการทำให้เกิดปัญญา ใช้จินตนาการแล้วเสริมความรู้จะแก้สรรพสิ่งได้ครับ

« « Prev : เมืองในหมอก เบตง

Next : เขียนเรื่องที่ไม่มีใครเขียน ทัวร์สามทหารเสือ » »