ลานซากุระ

ระหว่างที่หนีกัมมันตภาพรังสีและแผ่นดินไหวไปอยู่กรุงเทพฯ ได้มีโอกาสไปทานอาหารมังสวิรัติที่สมาคมมังสวิรัติแห่งประเทศไทย ซึ่งอยู่ใกล้ๆ กับตลาดจตุจักร อาหารที่นี่อร่อยและมีให้เลือกหลากหลาย ทานเสร็จแล้วก็ซื้อเสบียงใส่กระเป๋ากลับมาทานต่อที่ที่พักด้วย ระหว่างที่กำลังจะเดินออกจากร้านอาหาร ก็มีผู้ชายท่าทางบ้านนอกๆๆ ทำหน้าซีดๆ ยืนหลบอยู่ข้างกำแพงเข้ามาถามว่า

พี่ครับๆๆๆ พี่รู้ไหมว่าไปอยุธยาไปยังไงครับ 

ก็เลยบอกว่าเอ ไม่รู้สิ ไปขึ้นรถที่หมอชิตมั้ง กำลังจะเดินจากมาเขาก็ถามต่ออีก

พี่ครับๆๆ ผมกับพี่สาวมาจากอีสาน มาหาพ่อที่มาทำงานก่อสร้างอยู่ที่นี่ (ที่จตุจักรกำลังมีการก่อสร้างอยู่ตอนนั้น) แต่เขาบอกว่าพ่อผมย้ายไปทำงานที่อยุธยาแล้ว ผมจะตามไปหาพ่อ แต่ว่าเงินหมดแล้ว ผมขอแค่ค่ารถตู้ไปตามหาพ่อ 50 บาทได้ไม๊ครับ 

 แล้วผู้หญิงที่นั่งรออยู่ข้างพุ่มไม้ก็ส่งสายตาเครือๆ น่าสงสารมาให้เรา ด้วยความเป็นคนขี้สงสาร ก็เลยควักเงินให้ไป 100 บาท ด้วยคิดว่า 50 บาทคงไม่พอค่ารถหรอก เขาทั้งสองคนก็ขอบคุณยกใหญ่แสดงสีหน้าซาบซึ้งเต็มที่ ก็คิดในใจว่าด้วยบุญนี้ขอให้เราอย่ารู้จักความยากจนและความทุกข์ยากใดๆ เลย เดินออกมาจนถึงเขตก่อสร้างแล้วซึ่งหากจากร้านอาหารประมาณ 300 เมตร ก็เจอชายหญิงอีกคู่หนึ่ง คราวนี้มีเด็กน้อยอยู่ด้วย ร้องถามเราเหมือนกันด้วยประโยคเดิมแต่เปลี่ยนไปโคราช

แม่เจ้าเว้ย…โดนเข้าแล้วไม๊ล่ะ คาดเดาด้วยปัญญาอันน้อยนิดที่มีได้ทันทีเลยว่า นี่มันทำงานกันเป็นแก๊งเลยนี่หว่า โดนหลอกแล้วตรู….. ใจนึงก็คิดจะไปแจ้งความเอาตำรวจมาจับมันเลยดีไม๊ พวกหากินบนความเมตตาของคนอื่นแบบนี้ จะไปขอเงินที่ให้เจ้าคู่แรกแล้วประกาศให้เขารู้กันทั่วจตุจักรเลยดีเปล่า แต่อีกใจก็คิดว่าช่างเถอะ ทานที่เราให้แล้วต้องสละออกจากใจ เขาหลอกเราก็เป็นวิบากของเขาเอง แต่ทานที่เราให้แล้วย่อมมีผล 

แต่ก็ยังสงสัยอยู่ในใจว่าจริงๆ แล้วเราได้บุญไม๊เนี่ย

จึงได้ไปนั่งทบทวนตำรับตำราที่ร่ำเรียนมา ได้ความว่า ทานที่ให้แล้วย่อมมีผล แต่ทานที่ให้ผลมากต้องประกอบด้วยองค์  4 คือ เจตนาบริสุทธิ์ วัตถุบริสุทธิ์ ผู้ให้บริสุทธิ์ และผู้รับบริสุทธิ์ แต่ทานของเราในครั้งนี้ประกอบด้วยองค์ 3 เท่านั้น เพราะผู้รับมีเจตนาไม่บริสุทธิ์ ทานของเราจึงมีผลเปรียบดั่งการให้ทานแก่ผู้ทุศีล ซึ่งก็ยังมีผลมากกว่าการให้ทานแก่สัตว์เดรัจฉานอยู่ดี  เอาเถอะนะ ได้แค่นี้ก็ยังดี คราวต่อไปเราต้องรอบคอบและไต่สวนทวนความให้มากกว่านี้ จะได้ไม่ตกเป็นเหยื่อของพวกมิจฉาชีพอีก 

ส่วนผู้ที่ล่อลวงเอาเงินของเราไป อาจจะดีใจว่าเราทำกิจเยี่ยงนี้แล้วได้ทรัพย์มาเลี้ยงชีพ แต่ทรัพย์นี้ก็เป็นของร้อน เพราะได้มาด้วยทางมิชอบ ผิดทั้งศีลข้อที่ 2 (ลักทรัพย์) และ ข้อที่ 4 (มุสา) เขาเหล่านั้นจึงยังคงหลงเหลือความเป็นมนุษย์อยู่อีกแค่ 60% (ถ้าไม่เข้าใจอ่านตอน กว่าจะรู้จักมนุษยธรรม เพิ่มเติมนะคะ) คงไม่แคล้วต้องทุกข์ยากต่อไปอีกหลายภพหลายชาติทีเดียว ….

บางคนสงสัยว่า แล้วการให้ทานของเรานี้ส่งเสริมให้คนทำผิดศีลใช่หรือไม่ …

ก็ต้องดูที่เจตนาเป็นหลัก หากใครได้ดูละครอัตชีวประวัติสมเด็จพระพุฒาจารย์โต พรหมรังสี (หาดูได้ใน You tube นะคะ) จะได้ข้อคิดอีกแง่หนึ่ง เรื่องโดยย่อมีอยู่ว่า มีขโมยมาขโมยของในกุฏิของท่าน โดยคิดว่าท่านหลับไปแล้ว จึงสอดมือขึ้นมาทางช่องกระดานแล้วควานหาว่ามีของใดที่พอหยิบได้บ้าง ท่านนั่งอยู่ตรงช่องกระดานนั้นพอดี ท่านพิจารณาดูแล้วว่าเขาจะได้ไปน้อยไม่พอเลี้ยงชีพ จึงหยิบของอื่นๆ มาวางตรงช่องกระดานเพื่อให้ขโมยหยิบไปได้ง่ายๆ ขโมยก็ไม่ได้เอะใจว่าทำไมช่องกระดานนิดเดียว แต่กลับหยิบของได้หลายชิ้น ด้วยความโลภได้ของเยอะแล้วแต่ก็คิดว่ายังไม่พอ เลยเอาของใส่เรือกะจะขโมยเรือด้วย สมเด็จท่านลงมาจากกุฏิหยิบหมอนรองส่งให้ บอกกับขโมยว่าให้เอาหมอนรองไปด้วยสิ จะได้เข็นเรือได้ง่ายๆ ขโมยหันมาเห็นท่านก็เลยตกใจแบกเรือวิ่งหนีไป รุ่งเช้าขโมยสองคนนั้นมากราบขอขอมาท่านแต่ไก่โห่และบอกว่าจำเป็นต้องทำแบบนี้เพราะไม่รู้จะไปทำมาหาเลี้ยงชีพอะไร แต่เมื่อเอาทรัพย์ของสมเด็จท่านไปแล้วก็ให้ละอายใจจึงนำกลับมาคืน ท่านจึงได้มอบเงินให้ไปถุงหนึ่งเพื่อให้ขโมยนั้นได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ในทางที่ชอบ ได้ดูตอนนี้แล้วทั้งขำทั้งซาบซึ้งในความเมตตาของพระเดชพระคุณท่าน

เมื่อเห็นดังนี้ก็ให้คิดว่าหากแต่ละคนมีหนทางที่ดีกว่า ใครๆ ก็คงอยากจะทำมาหาเลี้ยงชีพด้วยอาชีพที่มีเกียรติ มีคนยกย่องเชิดชู คงไม่มีใครคิดจะเป็นมิจจาชีพ ที่สังคมรังเกียจ แต่โอกาสอยู่หนใด …..แล้วเราได้ให้โอกาสพวกเขาแล้วหรือยัง...

« « Prev : 27 มีนา โอฮะอิโย นิปโปน!

Next : ยาแก้เจ็บคอแบบง่ายสุดๆ » »