ลาน นนท์ สะ เตอร์

เรื่องของเรื่องคือว่า ได้มีโอกาสไปทำบุญแจกของให้น้องๆที่ บ้านปิล๊อกคี่ อ.ทองผาภูมิ จ.กาญจนบุรี กับครอบครัวคุณเพื่อนมาครับ ไปกันตั้งแต่วันที่ 12 ธ.ค. 52 - 13 ธ.ค. 53 ไปนอนค้างที่หมู่บ้านหนึ่งคืนเนื่องจากเดินทางไกลมาก ออกจาก กทม. ประมาณตี 5 ไปถึงกาญฯก็ประมาณ 7 นาฬิกา เช้าพอดี

ไปขึ้นแพที่เขื่อน วชิราลงกรณ์ หรือเขื่อนเขาแหลม กว่าจะได้ออกก็ปาเข้าไป 11 นาฬิกา เพราะต้องรอชาวคณะ ซึ่งหาทางขึ้นแพไม่ถูก เนื่องจากสับสนเรื่องชื่อแพ

เด็กๆเล่นกันสนุกสนาน

ไปถึงหมู่บ้านช่วงบ่ายๆ เพราะแพใหญ่ใช้เวลาเดินทางประมาณสองชั่วโมง เราไปพักกันที่โรงเรียน ซึ่งเป็นที่หมายของการเดินทางในครั้งนี้ คนที่ไปร่วมมีหลายคณะ ซึ่งผมไม่รู้จักใครเท่าไหร่ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ อย่างมากก็ช่วยยกของ แล้วก็ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระทึก

ระหว่างนั้น พี่ๆก็เอาไอศกรีมไปแจกน้องๆด้วย

เด็กๆที่อยู่ที่โรงเรียนส่วนมากอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน มีเด็กเยอะมากประมาณสองร้อยกว่าคน บางคนเดินทางไกลมากก็ต้องมานอนค้างที่โรงเรียนและกลับบ้านในวันหยุด

ครูที่นี่เป็นครู ตชด. ทั้งหมด ถ้าไม่มีครูเหล่านี้ยังนึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะมีครูที่ไหนยอมไปสอนที่นั่น เพราะไกลเหลือเกิน เด็กๆที่นี่มีระเบียบวินัยดีมาก เจอที่ไหนจะยกมือไหว้สวัสดีทุกคน

การเดินทางของคนที่นี่ใช้เรือเป็นหลัก จากหมู่บ้าน ไปที่ อ.ทองผาภูมิ ถ้าเป็นเรือขนาดเล็กจะใช้เวลา ประมาณ 45 นาที

ปริเวณเขื่อน มีแพที่ทำเป็นรีสอร์ทให้เห็นอยู่บ้าง บรรยากาศดี เหมาะกับการจัดสัมมนา เนื่องจากไม่มีใครหนีไปที่อื่นได้ 555+

ในช่วงเย็นก็มีกิจกรรมสันทนาการกับเด็กๆ พอหอมปากหอมคอ

คืนนั้นนอกจากเลี้ยงอาหารเด็กๆแล้วก็มีการฉายหนัง จากนั้นก็เข้านอน ฟ้ามืดมากๆเห็นดาวชัด เสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปเก็บไว้เพราะง่วงมาก

ไปช้อปฯหนังสือ ได้มาสามเล่ม หนึ่งในนั้นคือเรื่อง การบริหารเวลา (TIME MANAGEMENT) ของ John Hoover ฉบับแปลไทย เล่มเล็กอ่านง่าย ที่สำคัญ อ่านแล้วมันตรงจุดบอดของตัวเองดีแท้

รู้สึกมานานมากๆแล้วว่าตัวเองมีปัญหาเรื่องนี้ แต่ไม่รู้จะจัดการยังไง (น่าอายไหมล่ะ) ทำให้ทำอะไรไม่ค่อยได้มาก ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน หรือจะเรียกว่า จับจด ก็คงไม่ผิด

ตอนนี้กำลังเขียน รายการสิ่งที่ต้องทำ ซึ่งดูน่าขนหัวลุก ว่ามันจะทำให้หมดได้ยังไง แต่ในหนังสือว่าไว้ว่าต้องเขียนออกมา อย่าเก็บไว้ในหัว (เพราะ ลืมแน่ๆ) ไว้มาดูกันว่ามีกี่อย่าง

ผมรับหน้าที่หาเพื่อนร่วมงานเข้ามาทำงานในแผนก ซึ่งเกี่ยวกับงาน R&D ทางด้าน IT งานก็ไม่ได้ยากมากมายอะไรเลย แต่จนบัดนี้ผมยังหาไม่ได้สักคน คนที่มีศักยภาพที่เข้าตากรรมการ ก็ไม่ยอมมา หาคนแบบที่ต้องการช่างยากเย็น หลายคนในบริษัทที่ผมทำงานอยู่ไม่เข้าใจว่าจะหา มนุษย์สุดวิเศษขนาดนั้นมาทำงานทำไม ซึ่งผมก็โดนแขวะเรื่องนี้อยู่บ่อยๆ เรื่องคน เป็นเรื่องสำคัญมาก ไม่สามารถรับชุ่ยๆได้ เพราะถ้าเข้ามาแล้ว ทำงานไม่ได้ ทุกข์ทั้งเขาและเรา บริษัทก็แย่เพราะงานไม่ออกตามที่มันควรจะเป็น

“คุณภาพของคน ลดลง เรื่อยๆ” อาจเป็นข้อสรุปของผม และไม่ได้คิดคนเดียว เคยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับการประชุมระดับประเทศงานหนึ่ง บทสรุปของปัญหาที่ทุกคนพบคือ “ขาดคน”

คนเรียน IT มีอยู่ล้นประเทศ ทำไมเรายังขาดคน คนแบบที่ต้องการหายไปไหนหมด ลงทุนเข้าไปหาอาจารย์ถึงในมหาวิทยาลัยที่เคยเรียนจบมา อาจารย์ท่านก็ใจดีตอบผมว่า ผมเข้าใจนะว่าคนที่คุณอยากได้เป็นยังไงแต่มันมีน้อย มีรุ่นละคนสองคน แต่รุ่นที่ผมกำลังสอนอยู่เนี่ย ยังไม่เจอ…. นักเรียน 1-2 คนเท่านั้นต่อหนึ่งรุ่นที่มีศักยภาพจะทำงาน คำถามคือมันเกิดอะไรกันขึ้น

ลองมาดูวิธีการเรียนรู้ของคนในยุคปัจจุบันดู ทุกวันนี้ ขาดน้องเกิ้ล (google) เหมือนขาดใจ วันไหนเข้า google ไม่ได้พาลจะทำงานไม่ได้เอา google ช่วยอะไรในงาน IT หรืองานพัฒนาซอฟต์แวร์ มันช่วยค้นเอาประสบการณ์ของคนที่เคยติดปัญหาหนึ่งๆ บังเอิญคนๆนั้นเค้าหาทางแก้ได้ แล้วใจบุญเขียนอธิบายเอาไว้ในเว็บ google ไปหาเจอก็เอามาบอกเราอีกที เราก็เข้าไปอ่านเอามาลองทำตาม… เฮ้ยได้แฮะ ไอ้คนนี้มันเจ๋งว่ะ แก้ได้ ทำได้…

เกิดอะไรขึ้นรู้ไหมครับเราได้ทางออกของปัญหามา แต่สิ่งที่เราไม่ได้มาคือ กระบวนการคิด มันไม่ได้พัฒนาเลยสักนิดเดียว ลองนึกดูถ้าคนที่เค้าเขียนอธิบายทางออกของปัญหานั้น เขียนตกไปขั้นตอนนึง เฮ้ยไม่เห็นได้เลย ไอ้นี่มั่วนิ่ม คนที่ค้นน้องเกิ้ลคงจะพูดแบบนี้ แล้วก็หา link อื่นต่อไป ทั้งๆที่ถ้าเราพอเข้าใจอะไรบ้าง เราก็น่าจะเดาออกว่าเอ๊ะ มันข้ามขั้นตอนนี้ไปนี่นา

google ทำให้เราได้คำตอบอะไรมาง่ายๆ ถึงไม่ง่ายแบบ howto แต่ก็ใกล้เคียง โดยที่เราไม่ได้เข้าใจสิ่งๆนั้นจริงๆ แก้ปัญหาได้ ทำงานได้ก็จบแล้วจะมีอะไรอีก ทำงานได้เร็วขึ้น หลายงานขึ้น ทำไอ้นู่น ไอ้นี่ ไอ้นั่น เต็มไปหมด แต่ไม่ได้เข้าใจอะไรลึกซึ้งสักอย่างเดียว เจออะไรพลิกแพลงหน่อยก็หงายเก๋ง วิ่งแจ้นไปหาคำตอบ google ถ้าไม่มีก็เลิกทำ บอกว่าทำไม่ได้ อาการนี้เรียก จับจด ก็คงไม่ผิด

มีน้องที่ทำงานด้วยกันเคยบอกผมว่า ผมไม่ช่วย ไม่สอนงาน ผมเลยบอกไปว่า ที่ให้ทำน่ะ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าพี่รู้คงทำเองแล้วล่ะ แล้วจะจ้างเอ็งมาทำไมล่ะ (วะ)

อะไรที่ง่ายเกินไป ทำให้เราไม่ได้สนใจจะวิเคราะห์ความเป็นมาเป็นไปของสิ่งต่างๆมากพอ พอทำไม่ได้ก็ไม่ทำ

ตัวผมเองก็ตกอยู่ในอาการ จับจด มากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มไม่สนใจสิ่งพื้นฐาน เอาง่ายเข้าว่า พอเจอปัญหาก็แก้ไม่ได้ หรือใช้เวลาแก้นานขึ้น ตัดสินใจอะไรง่ายๆ ชุ่ยๆ ทุกอย่างดูสับสนวุ่นวายไปหมด รู้สึกว่าอะไรมันเยอะไปหมด บางทีคงต้องหมุนนาฬากาตัวเองให้เดินช้าลง แล้วบริโภคข้อมูลอย่างละเมียดละมัยมากขึ้น รู้น้อยลงแต่ลึกมากขึ้นโดยเฉพาะสิ่งที่เป็นพื้นฐาน พึ่ง google น้อยลง เท่าที่จำเป็นหวังว่าอาการ จับจด จะหายไปในเร็ววัน

เสาร์-อาฑิตย์ที่ผ่านมา ผมไปชัยนาทกับพ่อและแม่มาครับ ไปงานขึ้นบ้านใหม่ของเพื่อนพ่อ และเพื่อนแม่ ซึ่งก็เป็นสามีภรรยากันนั่นล่ะ บ้านหลังใหญ่มาก ที่ก็เยอะมาก อยู่กันสองคน ตา-ยาย สงสารคนทำความสะอาดน่าดูเลย

บันทึกการเดินทางตอนที่สอง ผมและเพื่อนเดินทางลงจากเขาด้วยรถอีแต๋น 4×4 เพื่อไปเก็บภาพด้านล่าง ระหว่างนั่งรถลงไป เจอรถสวนขึ้นมาพอดี ด้วยความแคบของทางทำให้รถทั้งสองคันวิ่งต่อไม่ได้ ต้องมีคันใดคันหนึ่งหลบ

ทางแก้ก็คือยกหลบมันดื้อๆแบบที่เห็นในภาพนี่ล่ะครับ

(more…)

ไปทอดกฐินที่ วัดเขากะไดม้า อ.ชาติตระการ จ.พิษณุโลก มี blog ที่เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่แล้ว ผมคงไม่พูดถึงรายละเอียดเกี่ยวกับงานกฐิน แต่เก็บบันทึกการเดินทางมาฝากกันครับ

คณะของเราเดินทางด้วยรถตู้ 3 คัน คันที่ผมนั่งออกเป็นคันสุดท้าย เพราะมีสมาชิกหลายท่านติดภาระกิจ รถออกประมาณ 11:30 ไปแวะพักรับประทานอาหารในปั๊มที่เติมก๊าซ NGV ผมไม่ค่อยได้เข้าปั๊มเลยไม่รู้ว่า เดี๋ยวนี้เติมก๊าซ NGV เค้ามีรับบัตรคิวกันแล้ว ดูไม่ค่อยประทับใจเลยกับการโปรโมท NGV เสียดิบดี แต่ปั๊มที่ขาย NGV ได้มีแต่ ปตท. ซึ่ง support ความต้องการได้ไม่ดีนัก สู้ไปติดก๊าซธรรมชาติ LPG แบบรถ TAXI ดีกว่า

(more…)

เขียนไว้ใน wordpress copy มาไว้ที่นี่ด้วยก็แล้วกัน

นึกไปถึงสมัยจับคอมพิวเตอร์ใหม่ๆ ตอนนั้น OS ยังเป็นดอสจอยังเป็น โมโนโครม สีเขียวๆ จำได้ว่าดอสมีสองค่ายคือ IBM ดอส และ Ms ดอส ส่วนตัวไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะมันมีอยู่แค่สองค่าย แถมไม่รู้ว่ามันต่างกันยังไง มีอะไรก็ใช้อันนั้นไป ผ่านยุคนั้นมาได้อย่างสุขสบาย มาถึงยุคที่ตัวเองต้องมาพัฒนาซอฟต์แวร์บ้าง สมัยเรียนก็มี Borland C กับ Turbo C อันนี้ก็ไม่ต้องเลือกอีก หาอันไหนได้ก็ใช้อันนั้น ให้ผลเหมือนกัน (หลังๆมามี Watcom C แต่ไม่ได้เล่น)

มายุคทองของ OS แต่ช่วงนั้นผมกลับไม่รู้สึกว่าลำบากใจในการเลือก ผมเลือกที่จะใช้ Linux มากกว่า Microsoft Windows แถมช่วงนั้นยังมี OS2 ให้ใช้อีกจากยุคทองของ OS ทำให้ผมโดนบังคับไปกลายๆว่าทุกอย่างที่ใช้ต้องอยู่บน Linux ได้ นั้นทำให้สนใจ PHP, Perl, Java ฯลฯ โดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวกับ System ซึ่งช่วงนี้หาคนคุยด้วยยากมาก

ผมเลือก Java เป็นภาษาหลัก ถึงมันจะอ้วน แต่มันก็เป็นคนอ้วนที่มากด้วยประสบการณ์ในการดำเนินชีวิต ยังไม่นับว่าใน Java เองก็มี library/framework ให้เลือกมากเหลือเกิน ถึงในยุคนี้ Java เปรียบกับชายวัยกลางคนที่ ท้วมๆอวบๆไม่คล่องเท่าคนหนุ่มอย่าง RoR แต่มันก็มีทางออกอย่าง Grails

ช่วงนี้ เทคโนโลยีเว็บ ก้าวเข้าสู่ยุค 2.0 บรรดา Javascript library ต่างๆออกมามากมาย ตอนนี้กำลังตัดสินใจเลือกใช้ Prototype กับ JQuery ยังเลือกไม่ได้

มีทางเลือกเยอะ ดีกว่าไม่มีทางเลือกอะไรเลย แต่ที่บ่นมาเพราะมันเยอะเกินไป เวลาจะเลือกอะไรทีนึง ถ้าข้อมูลไม่พอ มันก็เหมือนการโยนหัว/ก้อย ผมเคยเลือกอะไรผิดๆมาหลายอย่าง เสียเงิน (ซื้อหนังสือ) เสียเวลา (ศึกษา/อ่าน) ที่ว่าเลือกผิดก็ไม่เชิงนัก แต่ทุ่ม เวลาลงไปแล้วเอามาใช้ (ยัง) ไม่ได้ ก็เป็นเรื่องที่น่าเสียดาย

ไม่รู้ว่าต้องเลือกอะไรอีก แต่คงมีอีกเยอะ ^^”

บ่น บ่น บ่น

วันที่ 9-11 สิงหาคม 51 ผมกับเพื่อนๆจำนวน 8 คนได้ไปร่วมสร้างฝายที่อ.แม่เมาะ จ.ลำปาง ความจริงแล้วเรื่องฝายเป็นเรื่องรองซึ่งถูกตั้งให้เป็น theme ของการไปจังหวัดลำปางของพวกเราในครั้งนี้ เรื่องหลักๆเท่าที่ได้ฟังมาจากลูกเกดซึ่งเป็นตัวตั้งตัวตีในการจัด trip ครั้งนี้ และพี่กุ้งซึ่งเป็นหัวหน้า หน่วยจัดการต้นน้ำแม่จาง คือเรื่องของการหาอาชีพใหม่ให้ชาวบ้าน แทนการบุกรุกป่าเหมือนในอดีต ซึ่งจะจัดทำเป็นการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ โดยมีพวกเรา 8 ชีวิตเป็นคณะแรก เพื่อเข้าไปทดลอง และให้ feedback กับชาวบ้าน

พวกเราออกเดินทางแบบไม่ค่อยวางแผนล่วงหน้ามากนัก เกือบไม่มีตั๋ว รถไฟเต็ม รถทัวร์เหลือไม่กี่ที่ ได้ตั๋วของนิววิริยะ ออกเดินทางคืนวันศุกร์ที่ 8 รถเข้าหมอชิต late ไปกว่าชั่วโมง แต่พอให้อภัยได้เพราะเบาะที่นั่งกว้างมากๆ นอนกลิ้งได้สบาย เป็นความบังเอิญที่เราได้พบเพื่อนร่วม trip อีกสามคนบนรถพอดี  รู้จากลูกเกดว่ามีคนหนึ่งใส่แว่นขาวๆ (อ.บุ้ง) เลยตัดสินใจทักโชคดีไม่หน้าแตก

ไปถึงลำปางตอน โมงกว่าๆ พวกเราหกคนนั่งรอลูกเกดกับน้องสาว (หญิง) ซึ่งเดินทางมาจากโคราชและมาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน ไม่นานพี่ตุ๋ยก็มารับเราไปทานอาหารเช้า (ก๋วยจั๊บ) ที่หน้าสถานีรถไฟ ซึ่งไม่ไกลจากบ้านพี่ตุ๋ยนัก พอทานเสร็จพวกเราทั้ง 8 ก็ไปบุกบ้านพี่ตุ๋ยเพื่ออาบน้ำ และรอพี่ดาวุทธิ์มารับไปชมโรงไฟฟ้า ชมเสร็จเราก็กลับไปนัดเจอพี่ตุ๋ยที่ Big-C เพื่อไปเที่ยวพระธาตุลำปางหลวงกันต่อ กลับจากพระธาตุลำปางหลวง พี่ตุ๋ยกลับไปส่งเราที่ Big-C ซึ่งพี่ดาวุทธิ์ กับ พี่กุ้งรอรับพวกเราไปที่ หน่วยจัดการต้นน้ำแม่จาง โดยคืนนั้นเราพักค้างคืนที่นั่นก่อนออกลุยไปที่หมู่บ้านในเช้าวันรุ่งขึ้น…

(more…)

ตอนนี้ยัง งงๆ กับ blog ใหม่ที่ลานปัญญาแห่งนี้ ส่วนตัวแล้วเป็นคนสนใจอะไรหลายๆอย่าง ทำให้ blog ที่ผมเคยเขียน มั่วซั่วไปหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง เทคโนโลยี เรื่องถ่ายภาพ และเรื่อง ปรัชญา และ ศาสนา

มาพักหลังๆ ผมมีปัญหาส่วนตัวค่อนข้างมาก สิ่งที่เคยร่ำเรียนฝึกนจิตใจมากลับช่วยเหลือผมไม่ค่อยจะได้ นั่นเป็นเพราะผมยังเลือกที่จะอยู่กับปัญหา ผมได้แต่หวังว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น แต่ในขณะเดียวกันมันกลับั่นทอนพลังในการจะทำสิ่งต่างๆของผมจนเกือบหมด ศักยภาพที่เคยมีอยู่ในตัวเอง ทุกวันนี้เหลือแค่ 10% ของที่เคยมี แต่ผมยังรับเงินเดือน 100% น่าอายตัวเองจริงๆ

ทางออกของผมคงไม่ใช่การละทิ้งปัญหาไป แต่ผมควรจะหันมาจัดการกับตัวเองให้ได้ หันกลับมาอยู่กับตัวเองให้มากขึ้น ละทิ้งสิ่งไม่แน่นอนรอบๆตัวที่มันไม่เคยหยุดนิ่ง ปล่อยให้มันวิ่งต่อไปตามกระแสของมัน และตัวผมเองควรจะหยุดดูมันอย่างเข้าใจ และมีสติ ไม่ใช่วิ่งตาม

เพื่อให้เข้ากับชื่อ “ลานปัญญา” เรื่องส่วนใหญ่ใน blog นี้คงจะเกี่ยวกับเรื่องความคิด ปรัชญา และศาสนาเป็นส่วนมากนะครับ ส่วนเรื่องเทคโนโลยี ผมจะยังไปเขียนใน nontster.wordpress.com และเรื่องการถ่ายภาพ จะเอาลงไว้ใน doraenont.multiply.com เพราะ blog มี community ของตัวมันเอง คงยากที่จะให้ทุกคนสนใจเรื่องเดียวกัน

เขียนมาซะยืดยาว ผมขอจบ blog แรกที่ลานปัญญาเอาไว้เท่านี้ก่อนนะครับ แล้วพบกันใหม่ (_/\_)