ลานคนใต้

“ทำไม ? เดินช้าจัง มองหน้ารึ?  อยากเจ็บตัวหรือไง ?  นี่แน่ะ”

                        ผมรีบหลีกจนเกือบพ้นรัศมีเท้า เพราะระวังตัวอยู่แล้ว แต่ก็โดนจนได้ ผมร้องด้วยความเจ็บปวด รีบวิ่งไปอีกฝั่งของถนน มองพี่อ้วนแล้วส่ายหน้าหันหลังกลับบ้าน ด้วยความงุนงงกับเสียงอันดังและเท้าที่หนัก แต่ในหัวใจรู้สึกเศร้ากับความเป็นคนพาลของพี่อ้วน

                        หมู่บ้านที่ผมอาศัยอยู่ เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ มีความสงบมาก  ทุกคนรู้จักกันและอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข โอบอ้อมอารี มีไมตรีจิตซึ่งกันและกัน ผมเห็นมีการแลกเปลี่ยนอาหารกันรับประทานกับบ้านใกล้เรือนเคียงกันแทบทุกวัน ลูกหลานก็เล่นกันดีไม่มีการทะเลาะเบาะแว้ง ทุกคนเป็นเพื่อนของผม

                        วันนี้อากาศดีไม่ร้อน แต่ครึ้มฟ้าครึ้มฝนมาตั้งแต่เช้า ได้ยินเสียงวิทยุประกาศว่าวันนี้มีลมมรสุมพัดเข้าสู่กรุงเทพฯ ฝนจะตกประมาณหกสิบเปอร์เซ็นของพื้นที่ ผมเดินเล่นอย่างสบายใจจากบ้าน จะไปหาเพื่อนที่ปากซอย ก็แลเข้าไปในบ้านของพี่อ้วน เห็นพี่อ้วนกับป้าจาบกำลังทำอะไรอยู่สักอย่างที่ประตู พี่อ้วนนั้นส่งเสียงดังด้วยความหงุดหงิดด่าทอด้วยคำหยาบดังลั่นซอย รีบวิ่งเข้าไปดูเผื่อมีอะไรช่วยได้

                        ผมเห็นพี่อ้วนกำลังดึงกุญแจออกจากประตูรั้วแต่ดึงไม่ออก มือก็เขย่าประตู ปากก็ตะโกนด่าไปเรื่อย ป้าจาบซึ่งยืนดูอยู่นานก็ขอดึงกุญแจออกเอง แกดึงเบา ๆ และค่อย ๆ ขยับ พักเดียวแกก็ดึงกุญแจออกจากรูได้ ผมได้ยินป้าจาบพูดกับพี่อ้วนว่า “ ใจเย็น ๆ ซิลูก นี่อะไรทำใจร้อนไปได้ แล้วช่วยอะไรได้มั้ย กุญแจแค่นี้ดึงออกไม่ได้ “

                        เมื่อป้าจาบถอดกุญแจได้แล้ว พี่อ้วนก็ใช้เท้าถีบประตูรั้วดังโครมให้ประตูรั้วอ้าออก แล้วเดินผ่านออกไป  แต่เดินสะดุดกระถางดอกไม้สีขาวริมรั้ว ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับกระถาง เตะกระถางต้นไม้นั้นโด่งเป็นลูกฟุตบอล กระถางปลิวไปติดข้างรั้วของอีกบ้านหนึ่ง แล้วก็ด่าโขมงโฉงเฉงลั่นซอยอีกครั้ง

                        เมื่อเห็นพี่อ้วนและป้าจาบออกมาจากบ้านได้ ผมก็เดินไปปากซอยหาเพื่อนตามที่ตั้งใจไว้ เดินมาได้สักระยะก็ได้ยินเสียงอันดังของพี่อ้วนก็หันไปดู แล้วรีบหลบ  แต่ไม่ทันครับโดนเท้าอันหนักหน่วงของพี่อ้วนเข้าที่ชายโครง คราวนี้ผมร้องเสียงดังลั่นซอยกว่าพี่อ้วนซะอีก

                        “….เอ๋ง…..เอ๋ง……เอ๋ง…..เอ๋ง…งิง…งิง…”

        ฮึ….กลับบ้านดีกว่า ไม่อยากกัดตอบ เดี๋ยวเสียตามสุภาษิต…

                                                                                    สวัสดีครับ

                                                                             ภัทรพล คำสุวรรณ์

« « Prev : กินหมูอย่านึกว่าหมู

Next : สู่แดนใต้…/…นมัสการรูปเหมือนหลวงปู่ใหญ่ที่สุดในโลก 3 องค์ » »