ลานพระจันทร์

ตอนนี้อารมณ์กำลังขุ่นมัวมากมาย โดยปกติอารมณ์ส่วนมากมักไม่อยู่ในอารมณ์นี้ ….อารมณ์โกรธ

โกรธใครบางคน … โกรธการกระทำบางสิ่ง โกรธจนไม่ได้ตั้งสติ พิจารณาใจตัวเอง แต่ยังไงก็เกิดอารมณ์แบบนี้ขึ้นแล้ว ก็ถือเป็นความท้าทายที่เราจะตามดูมันละกันนะ ….. ที่มานั่งพิมพ์บันทึก เพราะคล้ายๆกับเป็นการทวนใจตัวเอง และอารมณ์มันจะบางเบาลง …^^

ไปตามดูใจตัวเองสักครู่ก่อนละกัน

มาแจ้งผลการปฎิบัติคะ

เอาชนะไม่ได้จริงๆอารมณ์โกรธวันนี้ ตามดูก็ไม่ทัน มันวิ่งเร็วเหลือเกิน

พยายามคิดแล้วว่า โกรธเพราะอะไร แต่ความสมองก็ตื้อ เพราะอารมณ์ครอบงำ สติก็วิ่งหนี

ถ้าตามดูไม่ทันแค่นั้นไม่เป็นไรหรอก แต่ดันเกิดอารมณ์เก่าขึ้นมานะสิ

แย่จริง อุตส่าห์ลดๆไปได้ เจ้าตัวโกธามาตัวเดียว พังหมดเลย T^T

สงสัยต้องค่อยเป็นค่อยไป ^_^

ที่ตั้งหัวข้อไว้ว่า บันทึกประจำวัน ก็เพราะว่าการเขียนบันทึกนี้คงเป็นบันทึกประจำวันจริงๆ … วันนี้เป็นคืนแรกที่ต้องนอนคนเดียว หลังจากต้องแยกจากกับเมทที่ต้องจากกันเนี่ย เพราะเมทกลับบ้านไม่ใช่เพราะอะไร แต่คงกลับบ้านไป 2-3 อาทิตย์ เพราะไม่มีเรียน และเราก็ต้องนอนคนเดียว ต้องใช้ชีวิตคนเดียวซะแล้วละสิงานนี้ ! แต่ทำไมนะ ถึงไม่รู้สึกเหงาหรือว้าเหว่เลย ทั้งๆที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ เราได้โทรไปหาใครสักคน เราได้เดินไปกวน ไปเล่นกับคนอื่นแล้วแท้ๆ เพราะคำๆนี้ไง คำว่า เหงา แต่ก็ดีนะที่ไม่รู้สึกเหงา ….

มีนิตยสารเล่มหนึ่งที่ เราชอบอ่านมากเลย และคาดว่าใครหลายคนในที่นี้คงเคยอ่าน เดอะ ซิเคร๊ต นิตยสารรายปักษ์ซึ่งประกอบไปด้วยธรรมะยุคใหม่ เราอ่านครั้งแรกรู้สึกว่า เป็นนิตยสารที่ดี และมีคุณค่า จึงอยากบอกกล่าวให้หลายคนได้ไปหามาอ่านกัน ยังไงก็ไปลองหาอ่านกันดูนะคะ ^^ …..

ต่อจากฉบับที่แล้ว ที่เราว่าเรื่องการพิจารณาจิตใจของเราเอง ไม่ให้เกิดอารมณ์ยึดมั่น ตั้งแต่วันนั้น เราก็เริ่มพิจารณาดูเรื่อยๆ ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง แล้วทำไมถึงรู้สึกอย่างนี้ พอทำไปๆ ก็รู้สึกดีขึ้น ความทุกข์ ความร้อนใจลดลง อาจจะยังไม่มาก แต่ก็ลดลงในระดับหนึ่ง ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ไม่คาดหวังเท่าแต่ก่อนแล้ว และหวังว่าสักวันความยึดมั่นของเราจะหมดไป ^^

หวังว่าคืนนี้ทุกคนจะนอนหลับฝันดีนะคะ อีกไม่กี่วันจะวิสาขบูชา วางแผนกันไปเวียนเทียนกันหรือยังเอ่ย ? ราตรีสวัสดิ์คะ

^^ ลัลล้าๆๆ ออกอาการมีความสุขเล็กน้อย หลังจากหมดเรื่องปวดหัวไป

        อาการที่เป็นมาทั้งหมดในช่วง 2-3 วันนี้  ไม่ว่าจะเป็น หวง ขี้น้อยใจ ระแวง คาดหวัง ไม่อยากให้ใครสักคนไปสนิทกับคนอื่น หรืออะไรต่างๆนาๆ เราได้ผ่านกระบวนการวิเคราะห์แล้วว่า เป็นอาการของการยึดติด ยึดว่าสิ่งๆนั้นเป็นของเรา นั่นเอง เลยไปเปิดหากลูเกิ้ลคำว่า การยึดติด จึงได้บทความดีๆมาอ่านมากมาย และรู้ว่าวิธีจะรักษาอาการอย่างนี้นั้นต้องทำอย่างไร วิธีนั้นเค้าเรียกว่า “การปล่อยวาง”  เพราะสรรพสิ่งทุกอย่างบนโลกไม่ใช่ของใคร แม้แต่เรายังไม่เป็นเจ้าของเราเลย แล้วเราจะไปเป็นเจ้าของคนอื่นได้อย่างไร อ่านบทความไปตาม คิดไปตาม บทความแนะนำให้เข้าวัด ทำบุญ เพราะธรรมะจะช่วยให้เราปล่อยวางมากขึ้น น่าเสียดายที่หาลิ้งค์บทความนั้นไม่เจอ ไม่งั้นจะได้เอามาแชร์ให้ทุกคนอ่านกัน

วันนี้เราก็เริ่มทำแล้ว เริ่มพิจารณาความรู้สึกหลังจากเกิดความรู้สึก หึง หวง หรืออะไรก็แล้วแต่ ค่อยๆพิจารณาว่า ตอนนี้เป็นทุกข์ไหม…. ทุกข์ กังวลไหม ….กังวล แล้วทำไมเราถึงเป็นแบบนี้….ที่เราเป็นแบบนี้เพราะเราคิดว่าเค้าเป็นของเรา ไม่อยากให้เค้าเป็นของใคร …และจริงๆมันใช่ไหม ….ไม่ใช่ ไม่ว่าใครก็ไม่ใช่เป็นสิ่งของของใครทั้งสิ้น….เมื่อพิจารณาตามเหตุ ปัจจัยเสร็จ ใจก็เริ่มสงบลง ไม่เดือดเหมือนก่อนหน้า วันนี้อาจทำได้เพียงเล็กน้อย แต่ถ้าพยายามตั้งใจทำไปเรื่อยๆ สักวันการยึดมั่นของเราจะลดลง

มีใครบางคนบอกว่า การจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ต้องค่อยๆทำไป …. พิจารณาความรู้สึกตัวเอง ….. รับรู้ว่าทุกข์หรือไม่ …. หาสาเหตุของความทุกข์ …. หาวิธีแก้ปัญหา ….และสุดท้ายลงมือปฎิบัติ

การยึดมั่นเป็นสิ่งที่มีในมนุษย์ทุกคนในโลก ทั้งยึดในแง่วัตถุสิ่งของ ยึดในตัวบุคคล สรรพสิ่งในโลกนี้ไม่มีอะไรอยู่ได้ถาวร ไม่วันใดวันหนึ่งก็จากไป และถ้าถึงวันนั้นเราก็ต้องเสียใจ ที่สิ่งๆนั้นไม่สามารถอยู่กับเราได้ เราจึงควรปล่อยวางซะตั้งแต่ตอนนี้ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม จะทำให้ใจเราไม่ทุกข์จากสิ่งต่างๆในโลก ทำให้ใจเราเห็นความเป็นจริงของโลก ว่าทุกสิ่งมีเกิด แก่ เจ็บ ตาย ใจที่เป็นสุขคือใจที่สงบแล้ว ใจที่ไม่หวั่นไหวต่อเรื่องทุกอย่างเข้ามา วิธีทำให้ใจเป็นสงบได้ คงต้องฝึกปฎิบัติอย่างเดียว เพราะลำพังแค่ความคิดไม่อาจทำให้เราสงบได้อย่างแท้จริง

ปล่อยวาง ปล่อยวาง และปล่อยวาง

ราตรีสวัสดิ์คะ

ความรู้สึกแปลกๆกลับมาอีกแล้ว หลังจากห่างหายไปนาน

เฮ่อ ไม่อยากรู้สึกอย่างนี้เลย พิจารณาจิตใจ พิจารณาความรู้สึก

ทำไมหนอ เราถึงรู้สึกแบบนี้

หลายคนคงเข้าใจในความรู้สึก หวง ใช่ไหม

หวงไม่อยากให้เค้าคนนั้นไปสนิทกับใคร

หวงไม่อยากให้เค้าคนนั้นไปใกล้ใคร

อยากให้เค้าสนิทแต่กับเรา ไปไหนมาไหนแต่กับเรา

มันเป็นความรู้สึก การเป็นเจ้าของ ทั้งๆที่ชีวิตเค้าก็เป็นของเค้า เราไม่มีทางเป็นเจ้าของได้

และหากคิดในทางกลับกันละ

เราไปได้ทุกที่ ไปได้กับทุกคนที่เราอยากไป

เค้าไม่เคยมานั่งหวงเราเลย หรือบางทีอาจมีบ้างแต่ไม่รู้

และเราก็รู้สึกว่ามีอิสระ และเราสบายใจที่ได้ทำ

ถ้าเค้ามานั่งหวงเรา เหมือนที่เราหวงเค้า เราคงอึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเอง

คงรู้สึกว่าชีวิตไม่เป็นของเรา

ฮ่าๆ น่าแปลกเนอะ คิดได้ แต่ทำไมได้สักที

ทำไมนะ เมื่อไหร่จะเลิกรู้สึกแบบนี้สักที

หวงมาก หวงจริงๆ  และเมื่อไหร่ละจะเปลี่ยนความรู้สึกแบบนี้เป็น

เป็นห่วงอยู่ห่างๆ จิตใจว้าวุ่นจัง ขอตัวไปสงบสติก่อนดีกว่า ^^

ใครมีข้อแนะนำอะไร ก็บอกกล่าวกันได้นะคะ ขอบคุณคะ

จิตใจ ทำไมกัน?

สิ่งนี้เคลื่อนที่ได้เร็วยิ่งกว่ารถทุกชนิดบนโลก

เคลื่อนไปหาอนาคต หรือกลับสู่อดีต

เคลื่อนที่ไปนู่น ไปนี่ ไม่หยุดนิ่ง

ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง ใจเจ้าเอย

เคยอ่านหนังสือธรรมะของพระอาจารย์มิตซูโอะ

ท่านเปรียบจิตใจไว้กับลิงบนต้นไม้ ซุกซน กระโดดโลดเต้นไปมา

และท่านให้เรานั่งดูมัน รับรู้มัน แต่อย่าไปเคลื่อนไหวตามมัน

สิ่งนั้นที่ท่านบอกเราก็คือให้เรามีสติ สมาธินั่นเอง

เพราสองสิ่งนี้จะเท่านั้นที่จะควบคุมจิตใตได้

จิดใจที่ประเดี๋ยวก็ทุกข์ ประเดี๋ยวก็สุข

จิตใจที่มีโลภะ โทสะ โมหะ จิตใตที่ยังเต็มไปด้วยกิเลส

วันนี้ลองนั่งนิ่งๆจับตามดูลิงในใจคุณสิคะ

ฉันก็จะลองดูเหมือนกัน แล้วมาดูสิว่าผลจะเป็นอย่างไร

^^ ปวดหัว ปวดหัว และก็ปวดหัว จะไม่ให้ไม่ปวดได้อย่างไร ก็เล่นนอนทั้งวันทั้งคืน

ไม่ได้แฮ้งค์เพราะกินเหล้า เข้าสงกรานต์แต่อย่างไร

แต่เป็นนิสัยที่นอนเยอะเอง แฮ่ๆ

นอนทั้งวัน ตื่นมาก็อ่านนิยาย

รู้สึกเหมือนชีวิตไม่มีอะไรทำชะมัด ทั้งๆที่มีหนังสือต้องอ่านกองโต

แต่ก็ไม่เคยบังคับตัวเองให้อ่านได้สักที

พิจารณาความรู้สึก เหตุไฉนถึงต้องชื่อตอนว่าอย่างนี้

ฮี่ๆๆ อย่าเพิ่งบ่นว่าหนูน้า ก็หนูยังเด็กอยู่นี่นา แหะๆ

…. ส่งsms ไปหาคนๆหนึ่ง เราก็รอ เฝ้ารอ เฝ้าดูมือถือว่าเมื่อไหร่ เค้าจะส่งกลับมา

เราส่งไป 2-3 ฉบับ เค้าไม่ตอบมา เราก็คิดมาก อะไรมาก

แต่เมื่อส่งไปหาอีกคนๆหนึ่ง ส่งไปแล้ว ก็ส่งไป ไม่มีความรู้สึกว่าอยากเฝ้าโทรศัพท์รอให้เค้าส่งกลับ

ไม่ส่งกลับก็ไม่เป็นไร

ทำไมกันนะ ???

ความรู้สึกแบบแรกมันทุกข์กว่า ทรมานกว่า แต่สำหรับคนที่สองมันไม่ต้องมัวมาพะวง มันสบายใจกว่า

เฮ่อออออออออออออออ ทำไมกันนะ

ฟังๆไปอาจเป็นเรื่องงี่เง่าของเด็กหญิงคนหนึ่ง แต่พี่ๆ ป้าๆ ลุงๆ อาๆ อย่าเพิ่งว่าหนูนะค้า 

แหะๆๆๆ

เข้ามาระบายความในใจเสร็จ เราก็ไปหาอะไรทำต่อดีกว่า

มีคุณลุงใจดี๊ ใจดีคนหนึ่งแนะนำเข้ามาให้ฝึกสมาธิ จะได้มีสติ

เราไปค้นคว้าหาวิธีฝึกสมาธิ สติ ดีกว่า

ยังไงก็ขอบคุณคุณลุงมา ณ ที่นี้ ด้วยน้าค้า

อิอิ วันนี้ขอจรลีก่อนดีกว่า

สวัสดีวันครอบครัวคะ

วันนี้วันที่ 13 เมษายน หรือวันปีใหม่ของชาวไทยทุกคน

อยากรู้จังเลยว่า สงกรานต์ในอดีตจะเหมือนสงกรานต์  ในปัจจุบันไหม

สงกรานต์ ณ วันนี้ดูเหมือนเป็นกระแสนิยมมากกว่า ในการสาดน้ำ ปะแป้ง

แล้วจริงๆความหมายสงกรานต์คืออะไรกันแน่ !!

ตามที่เคยได้ยินมาคะ ในสมัยก่อน วันสงกรานต์ จะมีการหอบทรายเข้าวัด

มัการไปทำบุญ ก่อกองทรายที่วัด เป็นวันที่เราจะได้อยู่กับครอบครัว รดน้ำดำหัว ขอพรผู้สูงอายุ

ฟังดูแล้วเป็นภาพแห่งความอบอุ่นดีนะคะ

แต่เดี๋ยวนี้ แทบไม่ได้เห็นภาพแบบนี้เลย เอ๊ะ หรือว่ามีแต่เราไม่ไปเห็นเองหว่า

วันนี้นั่งรถไปตามถนนสายไหนก็เห็นแต่คนสาดน้ำใส่กัน เด็กๆมีแต่ย้อมผมเป็นสีต่างๆทั้งนั้น จะย้อมกันทำไมเนี่ย !

มีทั้งดื่มเหล้า เต้นกันกลางถนน !! กลัวแทนจัง

มิน่า ในโรงพยาบาลถึงงานยุ่งกันนัก ก่อนลงกองเห็นอาจารย์รีบเคลียร์ผู้ป่วยให้กลับบ้าน

แว่วๆว่าเคลียร์เตียงไว้รับผู้ป่วยช่วงสงกรานต์

บ่นไปบ่นมาชักนึกว่าตัวเองแก่แล้วนะเนี่ย

บ่นมากๆไปก็ไม่ดี กลัวพรุ่งนี้จะมีคนมาอวยพรให้ในวันผู้สูงอายุจัง อิอิ

วันนี้ไปทำบุญ เลี้ยงพระมาคะ

รู้สึกจิตใจสงบดี เอาบุญมาฝากทุกคนนะคะ

เดินเข้าวัดแล้วได้กลิ่นน้ำอบไทย หอมชื่นใจ ค่อยรู้สึกหน่อยว่าเป็นเทศกาลสงกรานต์

ตกเย็นก็ไปกินข้าวนอกบ้าน อิ่มแปล้ไปอีกมื้อ

^^ วันครอบครัว กับ วันผู้สูงอายุ ไม่มั่นใจว่า ตรงกับวันที่ 14 หรือ 15

แต่อย่ามัวเล่นน้ำสงกรานต์กันเพลินนะคะ กลับไปอยู่กับครอบครัวดีกว่า

แต่คุณลุงๆ ป้าๆ น้าๆ อาๆ ทั้งหลาย คงมีลูกหลานมารดน้ำดำหัว ขอพรวันปีใหม่เป็นแน่แท้

ยังไงก็ขอเอ่ยคำว่า สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะทุกคน

ป.ล. รู้สึกหมู่นี้ต้องเข้าลานปัญญาทุกวัน เข้ามาอ่าน มาเขียนแล้วสงบใจจริง อิอิ

เคยไหม แคร์ใครบางคนมากเกินไป

ห่วงใครบางคนมากเกินไป

เอาใจใส่ใครบางคนมากเกินไป

ที่เรา แคร์ เอาใจใส่ ห่วงใยคนนั้นมากเกินไป เพราะเรากลัวว่าวันหนึ่งจะเสียเค้าไป

แต่เราก้าวข้ามเส้นๆหนึ่งไปเช่นกัน  นั่นคือเส้นพื้นที่ส่วนตัว

ก้าวข้ามไปแล้ว รังแต่อึดอัด คลับคล้ายว่าอากาศที่เราหายใจนะไม่พอ ทั้งๆที่เราเป็นคนก้าวข้ามไปแท้ๆ

แบบนี้น่ารังแต่จะทำให้ความรักเราจบลงเร็วกว่าเดิมเสียอีก

ความรักไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา

ความรักต้องเว้นพื้นที่ให้เรามีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง

บางอย่างที่มากเกินไปก็ไม่ดี น้อยไปก็ไม่ดี

เราไม่จำเป็นต้องปล่อยปละละเลยเค้าไปเลย แต่เราเป็นกำลังใจให้เค้า คอยห่วงเค้า โดยไม่ก้าวข้ามเส้นนั้นไปก็พอ

ฉันอยากรู้ ว่า ที่ผ่านมา เธออึดอัดไหม เธอยังหายใจสะดวกอยู่ไหม

แต่เธอก็ดีแสนดี เธอไม่บ่นไม่ว่าฉันสักคำ ทั้งๆที่เธอเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง

ต่อจากนี้ ฉันจะพยายามเว้นที่ว่างระหว่างเราให้มากขึ้น ไม่ใช่ห่างเพื่อจาก

แต่เว้นพื้นที่ให้เธอและฉันได้หายใจสะดวกขึ้น ได้เป็นตัวของตัวเองมากขึ้น

เพื่อนเราจะได้คบกันไปนานๆ

แล้วคุณละ เคยไหมที่มีคนก้าวล้ำเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัว ถ้าเคยแล้วคุณรู้สึกอย่างไร ?

^^ คุณเชื่อไหมว่าตัวคุณ รู้จักตัวเองดีที่สุด แต่น่าแปลกไหมที่หลายครั้งต่อหลายครั้ง เมื่อมีปัญหาเข้ามา มีเรื่องให้คิด เรื่องให้ปวดขมองเล่น เรากลับไม่ยอมคุยกับใจตัวเอง แต่เรากลับวิ่งโร่ไปปรึกษาใครต่อใครอีกหลายคน บางคำตอบถูกใจ บางคำตอบก็ไม่เป็นดังที่ใจของเราคิด ทั้งๆที่ลึกๆแล้วทุกคนมีคำตอบให้กับตัวเองเสมอ แต่กลับไม่ยอมเชื่อตัวเองซะงั้น

ฉันก็เป็นอีกคนหนึ่ง ที่เวลามีปัญหา มีเรื่องทุกข์ใจ มักจะวิ่งไปขอคำปรึกษาจากคนอื่น

ทั้งๆที่คนที่รู้เรื่องราวทั้งหมดก็คือฉัน

และคนที่รู้จักตัวฉันเองดีที่สุด ก็คือฉันเช่นกัน

ใช่… ตอนนี้ฉันกำลังมีเรื่องให้คิดมาก

มันเป็นเรื่องที่ไร้สาระมาก มากขนาดที่ตัวฉันเองยังแอบเอามาคิดว่า มันช่างไร้สาระจริงๆ

แต่ทำไงได้ ก็คนมันคิดนี่นา

เรื่องที่ฉันกำลังคิด ก็คือเรื่องเกี่ยวกับนิสัยของฉันเอง ไม่ใช่ว่าฉันนิสัยเลวทรามชั่วช้าอะไรขนาดนั้น

แต่คนเราก็มีบ้าง บางอย่างที่เราไม่ชอบแม้แต่สิ่งที่ตัวเองเป็น

ฉันเป็นคนคิดมากและขี้น้อยใจ

ในบางเรื่อง ทั้งๆที่ไม่มีอะไรแท้ๆ ฉันกลับคิดมากไปกันใหญ่ น้อยใจคนที่ฉันแคร์

ทั้งๆที่ไม่มีอะไร ทั้งๆที่ตัวฉันเองก็รู้ แต่ในใจก็ยังอดน้อยใจไม่ได้

เมื่อฉันมีเรื่องให้คิด ฉันก็จะไม่เอาอะไรเลยสักอย่าง ไม่มีการแยกหน้าที่กับเรื่องส่วนตัว ซึ่งเป็นนิสัยที่ไม่ดีเลย

ฉันก็จะคิดๆๆของฉันอยู่นั่นแหละ และก็โทษตัวเองว่าทำไมฉันต้องรู้สึกอย่างนี้ด้วย

เป็นแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง

นิสัยแบบนี้ของฉัน นานไปจะทำให้คนใกล้ตัวเบื่อหน่าย

ฉันไม่อยากให้ใครต้องเบื่อหน่าย ฉันจึงอยากปรับปรุงแก้ไขตัวเองให้ดีขึ้น ทั้งนี้ไม่ใช่เพื่อใคร แต่เพื่อตัวฉันเองด้วย

เพราะหากมีเรื่องอะไรให้คิดมากไป สมองคงทำงานหนัก น่าสงสารมันแย่เลย

ตอนนี้ฉันยังไม่มีทางออกอะไรให้กับตัวเองหรอกนะ แต่ก็คิดว่า จะพยายามไม่คิด พยายามกดความน้อยใจที่เกิดขึ้นมา

วันนี้ทำไม่ได้ พรุ่งนี้ก็ต้องทำได้

และมีบางคนแนะนำว่า เมื่อไหรที่เริ่มเกิดอารมณ์น้อยใจ ให้จดบันทึกไว้ จะได้ดูว่าเราเป็นบ่อยขนาดไหน และฉันคิดว่าฉันจะลองทำดู

นับครั้งแรกเป็นวันนี้เลยละกัน เพราะวันนี้ก็เกิดอารมณ์น้อยใจเป็นหย่อมๆไม่รู้แปรปวนตามสภาพอากาศหรือเปล่า

เฮ่อออออ คนที่เราน้อยใจก็ย่อมเป็นคนที่เรารัก เราแคร์นะแหละ ก็เพราะอยากคบกันไปนานๆ อยากจะอยู่ด้วยไปนานๆ เลยต้องปรับปรุงตัวซะ

แล้วคุณละ เคยมีปัญหา หรือนิสัยที่ตัวเองไม่ชอบและอยากจะแก้ไหม และนิสัยข้อนั้นคืออะไร ?

คนเราไม่มีใครเป็นคนดีร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก แต่เราพยายามพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นได้

เพราะ มนุษย์ เป็นสัตว์ประเสิร์ฐไงละ

^^ หลังจากได้ใช้ชีวิตปี 4 มาเกือบๆอาทิตย์ เริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง

ทั้งหน้าที่ ความรับผิดชอบที่สูงขึ้น และเวลาส่วนตัวที่เริ่มเลือนหายไป

หลังจากนั่งเบื่อ นอนเบื่อ จากชีวิตปี 2 ปี3 ที่ทุกวันเอาแต่ฟัง Lecture แล้วไปหลับในห้อง กลับกลายมาเป็นต้องตื่นมา round ward ตั้งแต่ 07.00 เช้า ถือว่าเช้ามากเลยทีเดียวสำหรับเด็กมหาลัยที่ใช้ชีวิตอยู่ในช่วงกลางคืน พอต้องตื่นขึ้นมาสัมผัสอากาศตอนเช้ากัน แทบอยากกระโจนลงเตียงไปอีกสักรอบ

การ round ward ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่ เพราะเราได้สัมผัสผู้ป่วยจริงๆ ได้สอบถามอาการจากตัวผู้ป่วยจริงๆ ไม่เหมือนกับการเรียนที่ผ่านมาที่เรียนแต่ทฤษฎี เพราะตอนนี้เราเริ่มเรียนปฎิบัติกันแล้ว พอround ward เสร์จ ก็กลับไปเรียน Lecture ถึง สี่โมงเย็น และหากวันไหนใครมีอยู่เวร ก็ต้องอยู่ต่อถึง 22.00 น. ฟังผ่านๆแบบนี้ ใครหลายคนคงคิดว่า เรียน lecture คงมีความสุขกว่าอยู่ไปราวน์วอร์ด การไปอยู่เวร แต่สำหรับฉัน ไม่ใช่ ฉันมีความสุขที่จะได้ราวน์วอร์ด ได้อยู่เวร ได้เห็นอะไรแปลกๆใหม่ๆ ที่ฉันยังไม่เคยเห็นมากกว่า ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่ได้ทำอะไรสักเท่าไหร่ ได้แต่เฝ้าดู แต่มันก็ทำให้ฉันตื่นตาตื่นใจได้อยู่เรื่อยๆ

…. ค้างไว้ก่อนนะ แล้ววันหน้าจะมาบอกเล่าเรื่องราวกันใหม่