ลานใบไม้ร่วง

เด็กชายปรีชา

วันนี้เป็นวันไหว้ครู ฉันกลับไปบ้านในเมืองเพื่อแต่งเครื่องแบบ

จึงมาถึงโรงเรียนเกือบแปดโมง รีบร้อนเพราะเป็นครูเวร

เด็กๆ น่ารักเหมือนอย่างเคย ถือของไปส่งให้ที่บนห้องชั้นสาม

ฉันเองแวะเซ็นชื่อเข้าทำงานที่หน้าห้องธุรการ

มีเด็กชายตัวน้อยมายืนคอยมองอยู่

ขณะที่ครูลุกลี้ลุกลนรีบเซ็นชื่อเพื่อจะไปเตรียมเรียกเข้าแถว

เพื่อนของเด็กเอ่ยว่า “ปรีชาปวดท้องครับ”

ฉันจึงสอบถาม ซักอาการจากปรีชา รวมความว่าเขาปวดท้องโรคกระเพาะ

ถามว่าเคยเป็นหรือไม่ เขาตอบว่า เคยเป็น

ฉันบอกให้ปรีชาไปรอครูอีกคนที่หน้าห้องพยาบาล

เมื่อครูมาไขห้องให้บอกอาการแล้วครูจะได้ให้กินยา

เมื่อกินยาแล้ว นอนพักจะได้มีเรี่ยวแรงดีขึ้น

เกือบจะผละจากปรีชามาแล้ว นึกได้หันไปถามว่า

“ปรีชาได้กินข้าวเช้ามาหรือเปล่า”

เด็กน้อยสั่นหัว ฉันรีบพูดว่า

“เห็นไหมเล่า ถึงได้ปวดท้อง”

หลังจากนั้นฉันยุ่งกับสารพัดสิ่ง จากแปดโมงเช้ามาจนบ่าย

เจอปรีชาอีกครั้งที่หน้าห้องชั้นสาม เขานั่งเบียดอยู่กับเสาระเบียง

ฉันจึงนึกได้ว่า ระหว่างพิธีไหว้ครู มองไปที่แถวเด็ก มอ 1 ไม่เห็นปรีชา

แต่ตอนนั้นสรุปเอาว่า ครูพยาบาลคงให้เขานอนพักหลังจากกินยา

ถามไถ่ปรีชาว่าเป็นอย่างไรบ้าง ไม่เห็นไปไหว้ครู ตอนนั้นไปอยู่ที่ไหน

ปรีชาตอบว่า “อยู่ในห้องครับ” ฉันร้อง “อ้าว!”

ซักถามได้ความว่า ปรีชาไปรอครูเป็นนาน ครูก็ไม่มา

(ครูคงรีบมาร่วมพิธีไหว้ครู จึงไม่ได้ไปเปิดห้องพยาบาล)

ปรีชาปวดท้อง ก็เลยขึ้นไปนอนอยู่บนห้อง มอ 1 คนเดียว

จนเสร็จพิธี..

ฉันได้แต่ร้องโอ้ละหนอ.. พลางโทษตัวเองในใจ

โชคดีที่ปรีชาบอกว่า ดีขึ้นแล้ว (เขามาสอบท่องเลข 1-20 ภาษาอังกฤษ)

และได้กินข้าวกลางวันแล้ว

ฉันจึงถามต่อว่า ทำไมไม่ได้กินข้าวเช้า

ปรีชาตอบว่า “พระไปบิณฑบาตสาย กลับมาผมก็ไปโรงเรียนแล้ว”

ครูอึ้ง..

ถามปรีชาว่า กินมาม่าไหม? ปรีชาก็ส่ายหัว

ฉันลุกขึ้นไปหยิบมาม่าคัพ (มาม่าหมีพูห์ของนิสชิน) ของโปรดของตัวเอง

ที่ซื้อมายกแพ็ค แพ็คละหกถ้วย เอามาให้ปรีชาดู

โฆษณาว่า เห็นมั้ย น่ารักมั้ย ปรีชากินมั้ย อร่อยมากเลยนะ

ปรากฎว่า ปรีชาพยักหน้า ทำท่าสนใจถ้วยสีส้มๆ ที่มีรูปหมีพูห์

สรุปว่า ยกหมีพูห์หกถ้วยให้ปรีชา สอนให้ถึงฝาเปิดถ้วยแล้วกดน้ำร้อนใส่

หวังใจ.. พรุ่งนี้ปรีชาคงได้กินข้าวเช้านะ

……………………………………………………………………

เจ้าปลา

ลูกสาว (เจ้าปลา) หาพวงมาลัยมากราบ “ครู” ในวันนี้

ให้ยืนไหว้ก็ไม่ยอม ต้องต้อนครูไปนั่งเก้าอี้ แล้วนั่งลงกราบ

เพิ่งไปเริ่มชีวิตเด็กปีหนึ่งคณะบัญชี มหาวิทยาลัยเล็กแห่งหนึ่ง

เจ้าปลา แม่ตาย และต่อมา พ่อก็มาตายตอน มอ 2 ด้วยพิษสุราเรื้อรัง

เหลือเจ้าปลาอยู่กับน้องชายฝาแฝด โจ๊ก และ เจ๊ก

มีญาติอุปการะ จนจบมอ 6 แต่เขาก็ส่งเสียต่อไม่ไหวในขั้นอุดมศึกษา

ต้องขอบพระคุณที่มี “กยศ.” อยู่ในประเทศนี้

ถึงอย่างนั้นก็ยังเป็นหนี้ญาติอยู่ราวหมื่นห้า ทำงานโรงงานใช้หนี้ไปบ้างแล้ว

เจ้าปลายังไม่เคยรบกวนอะไรฉันเลยสักบาท

มีแต่กระวีกระวาดช่วยเหลือครูทุกอย่าง ตั้งแต่อยู่กันมาหลายปีในโรงเรียน

เมื่อจบไปแล้วโทรศัพท์มาเล่าความเป็นไปในชีวิตราวเดือนละครั้ง

เป็นเด็กน่าสงสารที่ “รักดี” อย่างเหลือแสน

ขอคุณพระศรีรัตนตรัย คุ้มครอง ปกป้อง ลูกศิษย์ทุกคนด้วยเถิด