ลานใบไม้ร่วง

เด็กชายปรีชา

วันนี้เป็นวันไหว้ครู ฉันกลับไปบ้านในเมืองเพื่อแต่งเครื่องแบบ

จึงมาถึงโรงเรียนเกือบแปดโมง รีบร้อนเพราะเป็นครูเวร

เด็กๆ น่ารักเหมือนอย่างเคย ถือของไปส่งให้ที่บนห้องชั้นสาม

ฉันเองแวะเซ็นชื่อเข้าทำงานที่หน้าห้องธุรการ

มีเด็กชายตัวน้อยมายืนคอยมองอยู่

ขณะที่ครูลุกลี้ลุกลนรีบเซ็นชื่อเพื่อจะไปเตรียมเรียกเข้าแถว

เพื่อนของเด็กเอ่ยว่า “ปรีชาปวดท้องครับ”

ฉันจึงสอบถาม ซักอาการจากปรีชา รวมความว่าเขาปวดท้องโรคกระเพาะ

ถามว่าเคยเป็นหรือไม่ เขาตอบว่า เคยเป็น

ฉันบอกให้ปรีชาไปรอครูอีกคนที่หน้าห้องพยาบาล

เมื่อครูมาไขห้องให้บอกอาการแล้วครูจะได้ให้กินยา

เมื่อกินยาแล้ว นอนพักจะได้มีเรี่ยวแรงดีขึ้น

เกือบจะผละจากปรีชามาแล้ว นึกได้หันไปถามว่า

“ปรีชาได้กินข้าวเช้ามาหรือเปล่า”

เด็กน้อยสั่นหัว ฉันรีบพูดว่า

“เห็นไหมเล่า ถึงได้ปวดท้อง”

หลังจากนั้นฉันยุ่งกับสารพัดสิ่ง จากแปดโมงเช้ามาจนบ่าย

เจอปรีชาอีกครั้งที่หน้าห้องชั้นสาม เขานั่งเบียดอยู่กับเสาระเบียง

ฉันจึงนึกได้ว่า ระหว่างพิธีไหว้ครู มองไปที่แถวเด็ก มอ 1 ไม่เห็นปรีชา

แต่ตอนนั้นสรุปเอาว่า ครูพยาบาลคงให้เขานอนพักหลังจากกินยา

ถามไถ่ปรีชาว่าเป็นอย่างไรบ้าง ไม่เห็นไปไหว้ครู ตอนนั้นไปอยู่ที่ไหน

ปรีชาตอบว่า “อยู่ในห้องครับ” ฉันร้อง “อ้าว!”

ซักถามได้ความว่า ปรีชาไปรอครูเป็นนาน ครูก็ไม่มา

(ครูคงรีบมาร่วมพิธีไหว้ครู จึงไม่ได้ไปเปิดห้องพยาบาล)

ปรีชาปวดท้อง ก็เลยขึ้นไปนอนอยู่บนห้อง มอ 1 คนเดียว

จนเสร็จพิธี..

ฉันได้แต่ร้องโอ้ละหนอ.. พลางโทษตัวเองในใจ

โชคดีที่ปรีชาบอกว่า ดีขึ้นแล้ว (เขามาสอบท่องเลข 1-20 ภาษาอังกฤษ)

และได้กินข้าวกลางวันแล้ว

ฉันจึงถามต่อว่า ทำไมไม่ได้กินข้าวเช้า

ปรีชาตอบว่า “พระไปบิณฑบาตสาย กลับมาผมก็ไปโรงเรียนแล้ว”

ครูอึ้ง..

ถามปรีชาว่า กินมาม่าไหม? ปรีชาก็ส่ายหัว

ฉันลุกขึ้นไปหยิบมาม่าคัพ (มาม่าหมีพูห์ของนิสชิน) ของโปรดของตัวเอง

ที่ซื้อมายกแพ็ค แพ็คละหกถ้วย เอามาให้ปรีชาดู

โฆษณาว่า เห็นมั้ย น่ารักมั้ย ปรีชากินมั้ย อร่อยมากเลยนะ

ปรากฎว่า ปรีชาพยักหน้า ทำท่าสนใจถ้วยสีส้มๆ ที่มีรูปหมีพูห์

สรุปว่า ยกหมีพูห์หกถ้วยให้ปรีชา สอนให้ถึงฝาเปิดถ้วยแล้วกดน้ำร้อนใส่

หวังใจ.. พรุ่งนี้ปรีชาคงได้กินข้าวเช้านะ

……………………………………………………………………

เจ้าปลา

ลูกสาว (เจ้าปลา) หาพวงมาลัยมากราบ “ครู” ในวันนี้

ให้ยืนไหว้ก็ไม่ยอม ต้องต้อนครูไปนั่งเก้าอี้ แล้วนั่งลงกราบ

เพิ่งไปเริ่มชีวิตเด็กปีหนึ่งคณะบัญชี มหาวิทยาลัยเล็กแห่งหนึ่ง

เจ้าปลา แม่ตาย และต่อมา พ่อก็มาตายตอน มอ 2 ด้วยพิษสุราเรื้อรัง

เหลือเจ้าปลาอยู่กับน้องชายฝาแฝด โจ๊ก และ เจ๊ก

มีญาติอุปการะ จนจบมอ 6 แต่เขาก็ส่งเสียต่อไม่ไหวในขั้นอุดมศึกษา

ต้องขอบพระคุณที่มี “กยศ.” อยู่ในประเทศนี้

ถึงอย่างนั้นก็ยังเป็นหนี้ญาติอยู่ราวหมื่นห้า ทำงานโรงงานใช้หนี้ไปบ้างแล้ว

เจ้าปลายังไม่เคยรบกวนอะไรฉันเลยสักบาท

มีแต่กระวีกระวาดช่วยเหลือครูทุกอย่าง ตั้งแต่อยู่กันมาหลายปีในโรงเรียน

เมื่อจบไปแล้วโทรศัพท์มาเล่าความเป็นไปในชีวิตราวเดือนละครั้ง

เป็นเด็กน่าสงสารที่ “รักดี” อย่างเหลือแสน

ขอคุณพระศรีรัตนตรัย คุ้มครอง ปกป้อง ลูกศิษย์ทุกคนด้วยเถิด

ใส่ภาพสำเร็จแล้วค่ะ

ขอบพระคุณคุณน้ำฟ้าและปรายดาวที่แนะนำ ตามลิงค์ไปและลองทำดูแล้วค่ะ

ภาพนี้ถ่ายที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งบนทางหลวงหมายเลข 12 เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา

เย็นวันนี้เจ้าเด็ก ม.1 ทั้งหลายคงกำลังยุ่งวุ่นวาย

ไม่รู้จะรอวางกระเป๋านักเรียนก่อนหรือเปล่า ถึงจะค่อยปุเลงออกไปเก็บดอกไม้

ก่อนกลับบ้านวันนี้ เราเขียนรายการวัสดุที่จะใช้ทำพานบนกระดาน

(กระดานขาว ไม่ใช่ กระดานดำ(เขียว) และเขียนด้วยปากกาเมจิก เลอะติดเล็บครูมา)

ประกอบด้วย พานสองพาน เด็กบอกว่า ใช้พานเงินกับพานทอง

พานทอง จะเป็น พานธูปเทียน ส่วนพานเงิน จะเป็น พานดอกไม้

เด็กตัวจ้อยเขียนแบบพานยุกยิกถือไว้ในมือ ปากก็พูดแจ้วๆ ว่าจะใช้อะไรบ้าง

สงสัยโตขึ้นจะเป็น ผู้จัดการ อย่างดี

รายการของทุกอย่างมี “เจ้าภาพ” ครบ (ครูก็แทบหมดลมปราณ)

จินตนาการว่าเจ้าตัวดีทั้งหลายคงเที่ยวขี่จักรยานลัดเลาะตามพุ่มดอกรัก

เจอดอกบานไม่รู้โรยก็เก็บ เจอดอกดาวเรืองก็เก็บ

เด็กผู้ชายคนหนึ่งมาถามว่า ถ้าเจอดอกเข็มสีอื่นที่ไม่ใช่สีแดงจะเอาไหม

ครูก็เลยบอกว่า “เอามาไว้ก่อน” เพราะรู้ว่าพอถึงเวลาลงมือ ก็จะมีไอเดียเกิดใหม่มากมาย

เรามีปัญหากับ “ข้าวตอก”

ปัญหาเริ่มตั้งแต่ “ครูครับ ข้าวตอกมันเป็นยังไง?” นั่นเลยทีเดียว

อีกปัญหาหนึ่งก็คือ “แล้วทำไมต้องข้าวตอก?”

พลิกตำนานกันไม่ทัน.. ติดไว้ก่อนนะเจ้าหนู

หญ้าแพรก ดอกมะเขือ ดอกเข็ม เด็กๆ รู้จักดี

ดอกมะเขือเราจะยังไม่ใส่ในพานวันพรุ่งนี้ เพราะมันจะเหี่ยว

เด็กหญิงนั่งหน้า เขาบอกว่า ดอกจำปีก็จะบาน วันเดียวก็บานแล้ว

ครูเซี้ยวๆ ก็เลยบอกว่า “เดี๋ยวเราเอาด้ายมัดไว้” !??

เด็กเขาคงคิดว่าครูบ๊องเสียแล้ว นั่นซิ แล้วเราจะทำไงไม่ให้ดอกจำปีบาน

บรรยากาศพรุ่งนี้คงโกลาหล

ปีนี้เด็ก ม.1 มีผู้ชายตั้ง 22 คน ส่วนผู้หญิงมีแค่ 8 คน เท่านั้น

ดูท่าเหล่าเด็กผู้หญิงที่มีน้อยนี้ก็กลมเกลียวกันดี ทำงานเข้ากันได้ทุกคน

ครูงงเล็กน้อยว่าทำไมประชากรกลับตาลปัตร

ไหนเคยได้ยินว่าผู้หญิงเยอะกว่าผู้ชายยังไงเล่า?

ห้องที่มีเด็กผู้ชายมากๆ กลับไม่วุ่นวายอย่างที่คิด

ตอนเย็นเราเจอเศษขนมตามพื้นบ้าง แต่ก็ไม่สกปรกมาก

ถังขยะก็ไม่ล้นออกมา (อาจเพราะเราเลือกใช้ถังใหญ่)

เด็กเขาก็บ่นกันเองว่า “ดูดิ๊ ถังขยะเต็มอีกแล้ว”

ไม้กวาดเก็บรักษาดี ไม่เอาไปตีกันจนพัง แต่ที่ตักขยะหาย

โดยรวมห้องดูสะอาด โต๊ะเก้าอี้เป็นระเบียบ ในลิ้นชักก็ไม่หมักหมม

เท่านี้ครูก็ดีใจมากแล้ว

พรุ่งนี้ห้องเราจะมี “พานไหว้ครู” หน้าตาเป็นอย่างไรนะ