การเรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ๆ…อีกครั้ง..ชีวิตครูโรงเรียน ตชด.
“โรงเรียนของหนูอยู่ไกล..แสนไกล..อยากให้..คุณคุณหันมอง..โรงเรียนของหนู”
เชื่อว่าหลายท่านคงเคยได้ยินเพลงนี้บ้าง..”โรงเรียนของหนู”…ยังจำได้บ้างหรือเปล่าคะ
โรงเรียนนี้ตั้งอยู่ใจกลางหมู่บ้าน..ชาวบ้านส่วนใหญ่ 95 % เป็นชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยง
ซึ่งอาศัยอยู่ที่นี่มานานหลายสิบปี นับว่าเป็นคนไทยที่มีเชื้อชาติเป็นกะเหรี่ยงเท่านั้นเอง
ปล.สำหรับเจ้าของบันทึกนี้ เป็นคนไทย 100 % คะ (หัวเราะ)และอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่งห่างจากโรงเรียนประมาณ 2 กม.
ไป-กลับ สะดวกดี…โชคดีที่ได้มาสอนอยู่โรงเรียนที่ใกล้บ้านจะได้มีเวลาดูแลพ่อ-แม่มากขึ้น
กลับมาเรื่องเดิม ร.ร.ตชด.ที่นี่ เป็นร.ร.เล็กๆ..มีนักเรียน 70 คน ครูทั้งหมดรวมกันแล้วก็ 10 คน อยู่กันแบบพี่แบบน้องอบอุ่นดีคะ….มารายงานตัววันแรกก็เจอ เวรยามก่อนเลย..หมายถึงได้อยู่เวรรักษาการโรงเรียนช่วงวันหยุดสงกรานต์พอดี
12-15 เม.ย.52 คะ มีเพื่อนครูอยู่ด้วยอีก 1 คน(ต้องนอนเวรตอนกลาคืนด้วย) ช่วงกลางวันเลยเดินสำรวจดโรงเรียนเล่น
…..มีอาคารไม้เก่าๆ 1 หลัง ชั้นเดียวมีบรรไดอยู่ตรงกลาง..ยาว..ชั้นเรียน ป.1-4 เวลาสอนเสียงครูแต่ละห้องก็จะแทรกกันเพราะผนังห้องไม่สมบูรณ์(มองทะลุกันได้)
…..ส่วน ป.5-6 จะเป็นห้องทึบเป็นอาคารปูน
…..มีห้องสมุด…ร้านค้าสหกรณ์…
…..โรงอาหารเป็นได้ทั้งสถานที่กินข้าวและห้องเรียนในตัวเลย
…..มีบ่อเลี้ยงปลา…แปลงผัก…เล้าไก่…เล้าเป็ด…ซึ่งเป็นโครงการตามพระราชดำริ
เกือบลืมเลย ..ที่สำคัญมีระบบอินเทอร์เน็ต และมีสัญญานโทรศัพท์เคลื่อนที่ด้วย
เป็นผลดีที่จะได้เรียนรู้โลกกว้างอีกมากมายจากสิ่งดังกล่าวพร้อมทั้งบอกเล่า/ถ่ายทอดประสบการณ์/แลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งกันและกันได้ง่ายยิ่งขึ้นด้วย
ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่จะนำมาเล่าสู่กันฟัง….โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ..
ยังดีนะที่มีสัญญาณโทรศัพท์และอินเตอร์เนตให้ใช้ไว้ติดต่อกันได้
หากมีโอกาสจะไปเยี่ยมถึงโรงเรียนสักครั้ง
เอ…ต้องหัดพูดภาษากระเหรี่ยงไปก่อนหรือเปล่าจ๊ะ
อิอิ
แหม..เค้าก็ทันสมัยเหมือนกันนะ
ไม่ต้องหัดพูดภาษากะเหรี่ยงหรอก…ร้องเพลงชาติได้ก็พอละ….อิอิ….ล้อเล่นนะ
ดูแผนที่แล้ว สุดๆเลยเหมือนกันครับ น้องมิมจะไปเมื่อไหร่บอกด้วยนะครับ จะไปเยี่ยมน้องแวว อิอิ
โห เห็นภาพเลยค่ะ
จะรีบไปติดตามตอนต่อไปนะคะ ^_^
ถนนลาดยางถึงคะ..สบม.