ลานเล่าสู่กันฟัง

  วันนี้ผู้เขียนลุกขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกหนึ่ง ที่จะบอกว่าปิติใจก็น่าจะใช่

๒๖ กันยายน ๒๕๕๑

จะมีตัวแทนพระองค์ และมูลนิธิพัฒนาสถานีอนามัยเฉลิมพระเกียรติ ๖๐ พรรษา นวมินทราชินี มาเยี่ยม สถานีอนามัยของเรา

อาจเป็นงานที่ต้องมีการเตรียมการมากมาย ตั้งแต่ระดับกระทรวง ลงมาถึงจังหวัด อำเภอ ตำบล ตลอดจนพี่น้องประชาชนในพื้นที่

  ก่อนที่ผู้เขียนจะย้ายมาดำรงตำแหน่ง หัวหน้าสถานีอนามัยแห่งนี้ ก็ได้มาช่วยการเตรียมงาน ทุกปี แอบปลื้มใจที่ได้มามีส่วนร่วม จนลืมเหนื่อย

 เดินไปทุกซอก ทุกมุม ขัดอ่างเลี้ยงปลา ที่เต็มไปด้วยตะไคร่น้้ำ ให้สะอาดอ่อง ถูโถส้วมให้ใสวิ้ง ช่วงนั้น บอกตัวเองว่า สิ่งที่ทำไป เหมือนการได้ทำสิ่งที่ดีที่สุด เพื่อพ่อหลวง แม่หลวง เลยทีเดียว แม้จะส่งมาเพียงตัวแทนพระองค์ก็ตาม

 การที่มีตัวแทนพระองค์มาเยี่ยมนี่ ผู้เขียนคิดว่า มันเป็นบุญนะ พื้นที่แห่งนั้น ก็คงมีความสำคัญมิใช่น้อย ก็ในชีวิตจริง เราจะมีโอกาสต้อนรับบุคคลสำคัญเช่นนี้ สักกี่ครั้ง

  ผู้เขียนอ่านโครงการที่จะมานี้แล้ว ในฐานะผู้ที่จะได้รับการตรวจเยี่ยม รู้สึกปิติ กับข้อความที่ว่า “เพื่อเยี่ยมเยียน และให้กำลังใจแก่เจ้าหน้าที่ ผู้ปฏิบัติงาน” นี่คือจุดประสงค์ถึงเราโดยตรง

 คณะตรวจเยี่ยม จะต้องให้เจ้าหน้าที่สถานีอนามัยที่อยู่ เป็นผู้นำเสนอเท่านั้น

 พอกลางวัน ก็มีโอกาสได้รับประทานอาหาร กับคณะผู้ตรวจเยี่ยมอีกด้วย

ความสุขใจ ที่มองเหมือนเล็กๆ ของข้าราชการชั้นผู้น้อย ที่อยู่ไกลปืนเที่ยงคนหนึ่ง แต่อยากจะบอกว่า มันยิ่งใหญ่จนแทบจะคับหัวใจของเรา

  อีก ๒๓ วัน ก็จะถึงวันที่รอคอยแล้ว สัญญากับตัวเองว่า คราวนี้ เราเป็นเจ้าภาพเต็มตัว เขามาเยี่ยมเรา เราจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด โดยไม่ต้องแอบปลื้มอีกต่อไป 

เข้าใจแล้วคำว่าลานเป็นอย่างไร ไขลานเมื่อกำลังจะหมดแรง หรืออาจจะหมายถึงความโล่งว่างก็เป็นได้ ขณะนี้ผู้เขียนกำลัง หลงลานอยู่  มันงงๆ ทำอะไรไม่ค่อยจะถูก มันลานตาไง

 การเรียนรู้ของคนเรานี่ ต้องอาศัยความอดทนจริงๆ เหมือนชีวิตจริงๆนั่นแหละ ต้องเข้าคลุกคลี จึงจะเข้าใจ ภาษาประกิตมันเยอะ ยิ่งไม่ค่อยจะกระดิกอยู่ด้วย

 ตอบคอมเม้นยังไง ก็จำไม่ค่อยจะได้ แต่เขาว่าระบบนี้มาตรฐานสากล ใช้ป็นแล้วจะเก่ง ว่าแต่ว่า ตอนนี้ต้องขอตัวไปกินข้าวก่อน ก่อนที่จะเป็นลมกลางลานนะจะ

  สวัสดีชาวลานปัญญาทุกท่านค่ะ

   มาแอบมองชาวลานนั่งคุยกันอยู่หลายวัน จดๆจ้องๆ จะเข้ามาทัก ก็ยังไม่ได้เข้าสักที เหมือนจะเดินเข้ามาได้เลย แต่ก็สะดุดนิดหน่อย(งงๆ) วันนี้เลยตัดสินใจ เป็นไงเป็นกัน

 ก็มันคิดถึงนี่นะ

ลานกว้างจังเลยค่ะ เข้ามายืนแล้วเหมือนอยู่ท่ามกลาง สายลมไหวอ่อนๆ ลานตาส่งไปถึงฟ้ากว้าง ขอเอนกายกลางลานนี้แหละ ขอดูหมู่เมฆแสนสวย ที่แปรรูปงดงามเป็นอักษรว่า

 ด้วยมิตรภาพ

ค่ะด้วยมิตรภาพต่อกัน ทั้งผู้เข้ามาอยู่ และผู้มาเยือน

  ขอหลับตากับความสุข ของบ้านพักแห่งใหม่สักครู่นะคะ ก่อนที่จะขยับเรื่องที่อยากจะเล่า ที่ท่วมท้นอยู่ในหัวใจ

“ตันติราพันธ์”

Welcome to ลานปัญญา. This is your first post. Edit or delete it, then start blogging!