ลานสุดท้าย

#2 scharlie ให้ความคิดเห็นเมื่อ 4 กันยายน 2009 เวลา 7:17 (เย็น)

อยู่ในกรุงเทพมา 60 ปี ต้องผจญกับการต่อสู้และการแข่งขันมาตลอดชีวิต ซึ่งใครที่ได้เข้ามาอยู่อย่างถาวรหรือขาจรก็จะรู้ถึงความสาหัสสากรรจ์ของการจราจร ความปลอดภัย ค่าครองชีพ สารพันปัญหา จากการที่เป็นคนใจร้อน หงุดหงิดง่าย จากการจราจรติดขัด จากความเห็นแก่ตัวของผู้ใช้ถนนร่วมกัน จนกลายเป็นคนที่ใจเย็นจะติดอย่างไรก็ทนได้ ยกเว้นเวลาปวดภายใน ที่อยากขับของเสียออกไม่ว่าหนักหรือเบา จนกระทั่งมีความรู้สึกว่าเราอยู่เพื่ออะไร เช้าก็ตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้น ตกเย็นกว่าจะกลับถึงบ้านก็ตะวันตกดินไปแล้ว วนเวียนอยู่อย่างไม่มีสิ้นสุด แต่ก็ต้องทนเพราะถ้าไปอยู่ที่อื่นก็ไม่รู้จะทำอะไรกิน เพราะความรู้ความสามารถจำกัด เกิดในกรุง อยู่ในกรุงมาตลอดชีวิต ไปอยู่ในชนบทจะอยู่อย่างไรได้ ประกอบกับมีภาระครอบครัวที่มีภรรยาและบุตรอีก 2 คนที่ต้องรับผิดชอบ จึงต้องทนอยู่จนวาระสุดท้าย(ครบ 60 ปี) ที่เขาไม่จ้างให้ทำงานแล้ว เมื่อตอนอายุ 30 ได้มีโอกาสเดินทางมาเที่ยวกับเพื่อนร่วมงานที่จังหวัดเพชรบูรณ์ เห็นบรรยากาศแล้วรู้สึกสดชื่น ก็เลยคิดว่าน่าจะหาที่ไว้อยู่หลังจากที่ถูกเลิกจ้างเป็นที่สุดท้ายสำหรับชีวิต และก็ได้ที่มาแปลงหนึ่งตามปรารถนา ตั้งแต่นั้นก็ ปล่อยให้ชาวบ้านที่รู้จักให้เขาช่วยดู ให้เขาทำมาหากิน และก็ปลูกสักทิ้งไว้ส่วนหนึ่ง นาน ๆก็จะแวะเวียนมาดูสักครั้งเพื่อแสดงสิทธิ ก่อนจะปลดเกษียณการทำงานได้คิดว่าไม่สามารถจะอยู่ในกรุงต่อไปได้แล้ว คงต้องเฉาตายในห้องสี่เหลี่ยมแน่ๆ จึงตัดสินใจปรึกษากับภรรยานำเงินที่เก็บออมไว้มาปลูกหลังเล็ก ๆ ไว้อยู่กินกันตามลำพัง 2 คน ดีกว่า ให้ภรรยาล่วงหน้ามาก่อน 2 ปีก่อนเกษียณ และตลอดเวลา 2 ปี ได้เดินทาง กทม. – เพชรบูรณ์ ทุกอาทิตย์ไม่มีขาด ชีวิตชนบทที่ไม่เคยสัมผัส อยู่ท่ามกลางป่าเขา ไม่มีแม้ไฟฟ้าและน้ำประปา ต้องดิ้นรนและวางแผน เพื่อให้ได้สิ่งอำนวยความสะดวก เพื่อให้สามารถมีชีวิตอยู่รอดให้ได้ ความรู้เรื่องการเกษตรก็ไม่มี ปัญหามีไว้ให้แก้จริง ๆ ขณะนี้ผมอยู่มาได้ 3 ปีแล้ว (ภรรยา 5 ปี) อยู่อย่างเศรษฐกิจพอเพียง กินอยู่อย่างจำกัด ดูเหมือนเป็นปัญหาแต่ก็มีความสุขมาก เพราะเราได้อยู่กับธรรมชาติ ที่สงบเงียบ จากท้องนาเก่าเป็นสวนที่มีต้นไม้ร่มรื่น ดอกไม้ส่งกลิ่นหอมไปทั้งสวน มีนกส่งเสียงเจื้อยแจ้ว แม้จะขาดสังคมไปบ้างแต่ก็มีความสุขกับธรรมชาติที่แทบไม่ได้สัมผัสมาตลอดระยะเวลา 60 ปี ที่ทำงาน ที่นี่จึงเป็นลานสุดท้ายที่ตั้งใจจะอยู่จนวาระสุดท้ายของชีวิต
ได้อ่านหนังสือเจ้าเป็นไผ ๑ จึงได้ทราบ web นี้ เห็นว่าจะทำให้สมองพัฒนาได้ แต่ความรู้ด้านนี้ยังน้อยมาก หวังว่าท่านใดจะกรุณาเป็นวิทยาทาน ในทุกเรื่องจะเป็นพระคุณยิ่ง เพราะถึงอายุมากแล้วแต่ก็มารับรู้ในเรื่องใหม่ๆทั้งสิ้น

#4 bangsai ให้ความคิดเห็นเมื่อ 5 กันยายน 2009 เวลา 8:05 (เช้า)

ขอต้อนรับเข้าสู่ลานครับ

#6 scharlie ให้ความคิดเห็นเมื่อ 6 กันยายน 2009 เวลา 7:38 (เย็น)

ผมได้อ่านเจ้าเป็นไผ ๑ เป็นหนังสือที่ได้จ่ายให้กับเจ้าหน้าที่อนามัยที่ได้เข้าร่วมประชุม ที่ กทม. ผมไม่ทราบว่าที่ไหน ทางอนามัยให้ผมมาอ่านก่อน ทำให้ทราบถึงวิถีชีวิตของแต่ละท่านในหนังสือนี้ ไม่ว่าจะเป็นอัยการ แพทย์ พยาบาล ครู ฯลฯ ล้วนได้มาด้วยความยากลำบาก อ่านแล้วได้แง่คิดมากมาย ยังมีครูบา ช่วยทำบทคัดย่อให้ในแต่ละคน เป็นหนังสือที่น่าอ่านเล่มหนึ่งครับ