ลาน นนท์ สะ เตอร์

เรื่องของเรื่องคือว่า ได้มีโอกาสไปทำบุญแจกของให้น้องๆที่ บ้านปิล๊อกคี่ อ.ทองผาภูมิ จ.กาญจนบุรี กับครอบครัวคุณเพื่อนมาครับ ไปกันตั้งแต่วันที่ 12 ธ.ค. 52 - 13 ธ.ค. 53 ไปนอนค้างที่หมู่บ้านหนึ่งคืนเนื่องจากเดินทางไกลมาก ออกจาก กทม. ประมาณตี 5 ไปถึงกาญฯก็ประมาณ 7 นาฬิกา เช้าพอดี

ไปขึ้นแพที่เขื่อน วชิราลงกรณ์ หรือเขื่อนเขาแหลม กว่าจะได้ออกก็ปาเข้าไป 11 นาฬิกา เพราะต้องรอชาวคณะ ซึ่งหาทางขึ้นแพไม่ถูก เนื่องจากสับสนเรื่องชื่อแพ

เด็กๆเล่นกันสนุกสนาน

ไปถึงหมู่บ้านช่วงบ่ายๆ เพราะแพใหญ่ใช้เวลาเดินทางประมาณสองชั่วโมง เราไปพักกันที่โรงเรียน ซึ่งเป็นที่หมายของการเดินทางในครั้งนี้ คนที่ไปร่วมมีหลายคณะ ซึ่งผมไม่รู้จักใครเท่าไหร่ได้แต่ยืนมองตาปริบๆ อย่างมากก็ช่วยยกของ แล้วก็ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระทึก

ระหว่างนั้น พี่ๆก็เอาไอศกรีมไปแจกน้องๆด้วย

เด็กๆที่อยู่ที่โรงเรียนส่วนมากอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน มีเด็กเยอะมากประมาณสองร้อยกว่าคน บางคนเดินทางไกลมากก็ต้องมานอนค้างที่โรงเรียนและกลับบ้านในวันหยุด

ครูที่นี่เป็นครู ตชด. ทั้งหมด ถ้าไม่มีครูเหล่านี้ยังนึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะมีครูที่ไหนยอมไปสอนที่นั่น เพราะไกลเหลือเกิน เด็กๆที่นี่มีระเบียบวินัยดีมาก เจอที่ไหนจะยกมือไหว้สวัสดีทุกคน

การเดินทางของคนที่นี่ใช้เรือเป็นหลัก จากหมู่บ้าน ไปที่ อ.ทองผาภูมิ ถ้าเป็นเรือขนาดเล็กจะใช้เวลา ประมาณ 45 นาที

ปริเวณเขื่อน มีแพที่ทำเป็นรีสอร์ทให้เห็นอยู่บ้าง บรรยากาศดี เหมาะกับการจัดสัมมนา เนื่องจากไม่มีใครหนีไปที่อื่นได้ 555+

ในช่วงเย็นก็มีกิจกรรมสันทนาการกับเด็กๆ พอหอมปากหอมคอ

คืนนั้นนอกจากเลี้ยงอาหารเด็กๆแล้วก็มีการฉายหนัง จากนั้นก็เข้านอน ฟ้ามืดมากๆเห็นดาวชัด เสียดายที่ไม่ได้ถ่ายรูปเก็บไว้เพราะง่วงมาก

เรื่องจาก forward email

เรื่องจริงจาก ม.Stanford

วันแรกที่พวกเราเริ่มการเรียนในมหาวิทยาลัยนั้นอาจารย์ของเราได้เข้ามาแนะนำตัวและบอกให้พวกเราทำความรู้จักกับคนอื่นๆ ที่เราไม่รู้จักมาก่อน

ผมยืนขึ้นแล้วมองไปรอบๆ และมีมือๆ หนึ่ง เอื้อมมาจับบ่าของผมผมหันไปพบกับหญิงชราร่างเล็ก ผิวหนังเหี่ยวย่น ที่ส่งรอยยิ้มอันเป็นประกายมาให้ผม

รอยยิ้มนั้นทำให้เธอดูสดใสอย่างยิ่งหญิงชราคนนั้นกล่าวขึ้นว่า “สวัสดี รูปหล่อ ฉันชื่อโรส อายุแปดสิบเจ็ดแล้ว มาให้ฉันกอดสักทีสิ”

ผมหัวเราะกับท่าทางของเธอ และตอบอย่างร่าเริงว่า “แน่นอน ได้สิครับ” แล้วเธอก็กอดผมอย่างแรง ผมถามเธอว่า

“ทำไมคุณถึงมาเรียนมหาวิทยาลัย เอาตอนที่อายุน้อยและไร้เดียงสาอย่างนี้ละ”

เธอตอบด้วยเสียงปนหัวเราะว่า “ฉันมาหาสามีรวยๆ ที่ฉันจะได้แต่งงานด้วย แล้วมีลูกสักสองสามคน…”
ผมขัดจังหวะเธอ โดยถามว่า .ไม่เอาครับ. ถามจริงๆ” ผมสงสัยจริงๆ ว่า อะไรทำให้เธอมาเรียนที่นี่ตอนที่อายุขนาดนี้ และเธอตอบว่า

“ฉันฝันมานานแล้ว ว่าฉันจะได้ปริญญา และตอนนี้ ฉันก็กำลังจะได้ปริญญาที่ฉันฝัน” หลังเลิกเรียนวิชานั้น เราเดินไปที่อาคารสโมสรนักศึกษาด้วยกัน

และนั่งกินชอคโกแลตปั่นด้วยกัน เรากลายเป็นเพื่อนกันในทันที ตลอดสามเดือนหลังจากนั้น เราจะออกจากชั้นเรียนพร้อมกัน

และจะไปนั่งคุยกันไม่หยุด ผมนั้นประหลาดใจเสมอเมื่อได้ฟัง “ยานเวลา” ลำนี้ แบ่งปันความรู้ และประสบการณ์ของเธอให้กับผม

ตลอดปีนั้น โรสได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยของเรา และเธอนั้นจะเป็นเพื่อนได้กับทุกคนในทุกที่ที่เธอไป เธอรักที่จะแต่งตัวดีๆ

และดื่มด่ำอยู่กับความสนใจ ที่นักศึกษาคนอื่นๆ มีให้กับเธอ เธอได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ เมื่อถึงตอนสิ้นสุดภาคการศึกษา

เราได้เชิญโรสให้มาพูดที่งานเลี้ยงของทีมฟุตบอลของเรา ผมไม่เคยลืมเลยว่า เธอได้สอนอะไรให้กับเรา

.. พิธีกรแนะนำตัวเธอ และเธอก็เดินขึ้นมาที่แท่น ตอนที่เธอกำลังเตรียมตัวที่จะพูดตามที่เธอตั้งใจนั้น

เธอทำการ์ดที่บันทึกเรื่องที่เธอจะพูดตกพื้น เธอทั้งอาย ทั้งประหม่า แต่เธอโน้มตัวเข้าหาไมโครโฟนแล้วบอกว่า

“ขอโทษด้วยนะ ที่ฉันซุ่มซ่าม ฉันเลิกกินเบียร์มาตั้งนานแล้วแต่วิสกี้พวกนี้มันแรงจริงๆ… ฉันคงจะเอาบทของฉัน มาเรียงใหม่ไม่ทันแล้วงั้นฉันก็คงได้แค่บอกเรื่องที่ฉันรู้ให้กับพวกคุณก็แล้วกัน”

พวกเราทุกคนหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง ตอนที่เธอเริ่มต้นว่า “พวกเราทุกคนนั้น ไม่ได้หยุดเล่นเพราะเราแก่หรอก แต่เราแก่เพราะว่าเราหยุดเล่น

ที่จริงแล้วมี …เคล็ดลับสู่การที่จะยังหนุ่มสาวอยู่เสมอมีความสุข และประสบความสำเร็จอยู่ 4 ประการ
1) พวกคุณจะต้องหัวเราะ และมีเรื่องสนุกๆ ขำขันทุกวัน

2) พวกคุณจะต้องมีความฝัน เมื่อไรก็ตามที่คุณสูญเสียความฝันของคุณไป คุณจะตาย มีคนมากมายที่ยังเดินไป เดินมาอยู่ทั้งๆที่ตายไปแล้วและไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตายไปแล้ว..
3) การที่คุณ ‘แก่ขึ้น’ กับ ‘เติบโตขึ้น’ นั้นมันต่างกันมาก ถ้าคุณอายุสิบเก้า แล้วนอนอยู่บนเตียงเฉยๆ ปีหนึ่ง และไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ตลอดทั้งปี คุณก็จะอายุยี่สิบถ้าฉันอายุแปดสิบเจ็ด แล้วนอนเฉยๆ ไม่ทำอะไรเลยตลอดทั้งปี ฉันก็จะอายุแปดสิบแปด ทุกๆ คนนั้นจะแก่ขึ้นทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องอาศัยความสามารถอะไรเลย

ประเด็นของการเติบโตขึ้นนั้นอยู่ที่การแสวงหาโอกาสในการเปลี่ยนแปลง

4) อย่าทิ้งอะไรไว้ให้เสียใจภายหลัง คนสูงอายุส่วนใหญ่นั้น ไม่เสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไปแล้ว แต่มักจะเสียใจกับสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ

คนที่กลัวความตายนั้น มีแต่คนที่ยังมีสิ่งทีต้องเสียใจค้างอยู่

เธอจบการพูดของเธอด้วยการร้องเพลง “The Rose” อย่างกล้าหาญ และเธอได้แนะให้พวกเราทุกคนศึกษาเนื้อร้องของเพลงนั้นและเอาความหมายเหล่านั้นมา

ใช้กับชีวิตประจำวันของพวกเราเมื่อสิ้นปีการศึกษานั้น โรสได้รับปริญญาที่เธอได้เริ่มฝันไว้เมื่อนานมาแล้ว

หนึ่งสัปดาห์หลังจบการศึกษา โรสจากไปอย่างสงบ เธอนอนหลับไปและไม่ตื่นขึ้นอีกเลย

นักศึกษากว่าสองพันคนไปร่วมพิธีศพของเธอ เพื่อแสดงความเคารพ ต่อหญิงชราผู้วิเศษ ผู้ได้สอนให้พวกเขาได้รู้ ด้วยการทำให้เห็นเป็นตัวอย่างว่า

…….ไม่มีคำว่าสายเกินไปที่จะเป็นทุกสิ่งที่คุณสามารถเป็นได้

ไปช้อปฯหนังสือ ได้มาสามเล่ม หนึ่งในนั้นคือเรื่อง การบริหารเวลา (TIME MANAGEMENT) ของ John Hoover ฉบับแปลไทย เล่มเล็กอ่านง่าย ที่สำคัญ อ่านแล้วมันตรงจุดบอดของตัวเองดีแท้

รู้สึกมานานมากๆแล้วว่าตัวเองมีปัญหาเรื่องนี้ แต่ไม่รู้จะจัดการยังไง (น่าอายไหมล่ะ) ทำให้ทำอะไรไม่ค่อยได้มาก ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน หรือจะเรียกว่า จับจด ก็คงไม่ผิด

ตอนนี้กำลังเขียน รายการสิ่งที่ต้องทำ ซึ่งดูน่าขนหัวลุก ว่ามันจะทำให้หมดได้ยังไง แต่ในหนังสือว่าไว้ว่าต้องเขียนออกมา อย่าเก็บไว้ในหัว (เพราะ ลืมแน่ๆ) ไว้มาดูกันว่ามีกี่อย่าง

พรุ่งนี้จะนั่งรถไฟไปสมทบกับ พ่อ-แม่ ที่อยุธยา เปิดตารางเดินรถจากเว็บของการรถไฟดู

ลองดูที่คอลัมน์ “ประภทรถ” เคยสงสัยไหมครับว่า แต่ละประเภทต่างกันยังไง ถ้าหากผมไม่เคยใช้เวลากว่าสามชั่วโมงในการเดินทางจาก กทม. ไป อยุธยา ก็คงจะไม่สงสัยมาก คราวนี้รับรองไม่พลาดอีก ขอเลือกขึ้นรถ ด่วนพิเศษ ก็แล้วกัน

(more…)

ผมมี blog อีกที่อยู่บน wordpress เดิมเขียนเกี่ยวกับเรื่องทุกเรื่อง แต่หลังๆมาอยากเขียนเฉพาะเรื่องเทคโนโลยี เพราะคิดว่าความสนใจไม่เหมือนกัน ลองกลับไปดูสถิติการเข้าชม เรื่อง พาเที่ยววัดปทุมวนาราม ครองอันดับหนึ่งมาตลอด แสดงว่าคนไทยยังคงใจบุญ สนใจเรื่องวัดหรือเปล่านะ ยืนยันได้จากอันดับสอง คือเรือง โลกธรรม 8 สงสัยถ้าเปลี่ยนไปเขียนเรื่องธรรมะท่าทางจะรุ่ง แต่ไม่มีความรู้ที่จะเขียนเท่าไหร่นี่สิ อิอิ

ผมรับหน้าที่หาเพื่อนร่วมงานเข้ามาทำงานในแผนก ซึ่งเกี่ยวกับงาน R&D ทางด้าน IT งานก็ไม่ได้ยากมากมายอะไรเลย แต่จนบัดนี้ผมยังหาไม่ได้สักคน คนที่มีศักยภาพที่เข้าตากรรมการ ก็ไม่ยอมมา หาคนแบบที่ต้องการช่างยากเย็น หลายคนในบริษัทที่ผมทำงานอยู่ไม่เข้าใจว่าจะหา มนุษย์สุดวิเศษขนาดนั้นมาทำงานทำไม ซึ่งผมก็โดนแขวะเรื่องนี้อยู่บ่อยๆ เรื่องคน เป็นเรื่องสำคัญมาก ไม่สามารถรับชุ่ยๆได้ เพราะถ้าเข้ามาแล้ว ทำงานไม่ได้ ทุกข์ทั้งเขาและเรา บริษัทก็แย่เพราะงานไม่ออกตามที่มันควรจะเป็น

“คุณภาพของคน ลดลง เรื่อยๆ” อาจเป็นข้อสรุปของผม และไม่ได้คิดคนเดียว เคยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับการประชุมระดับประเทศงานหนึ่ง บทสรุปของปัญหาที่ทุกคนพบคือ “ขาดคน”

คนเรียน IT มีอยู่ล้นประเทศ ทำไมเรายังขาดคน คนแบบที่ต้องการหายไปไหนหมด ลงทุนเข้าไปหาอาจารย์ถึงในมหาวิทยาลัยที่เคยเรียนจบมา อาจารย์ท่านก็ใจดีตอบผมว่า ผมเข้าใจนะว่าคนที่คุณอยากได้เป็นยังไงแต่มันมีน้อย มีรุ่นละคนสองคน แต่รุ่นที่ผมกำลังสอนอยู่เนี่ย ยังไม่เจอ…. นักเรียน 1-2 คนเท่านั้นต่อหนึ่งรุ่นที่มีศักยภาพจะทำงาน คำถามคือมันเกิดอะไรกันขึ้น

ลองมาดูวิธีการเรียนรู้ของคนในยุคปัจจุบันดู ทุกวันนี้ ขาดน้องเกิ้ล (google) เหมือนขาดใจ วันไหนเข้า google ไม่ได้พาลจะทำงานไม่ได้เอา google ช่วยอะไรในงาน IT หรืองานพัฒนาซอฟต์แวร์ มันช่วยค้นเอาประสบการณ์ของคนที่เคยติดปัญหาหนึ่งๆ บังเอิญคนๆนั้นเค้าหาทางแก้ได้ แล้วใจบุญเขียนอธิบายเอาไว้ในเว็บ google ไปหาเจอก็เอามาบอกเราอีกที เราก็เข้าไปอ่านเอามาลองทำตาม… เฮ้ยได้แฮะ ไอ้คนนี้มันเจ๋งว่ะ แก้ได้ ทำได้…

เกิดอะไรขึ้นรู้ไหมครับเราได้ทางออกของปัญหามา แต่สิ่งที่เราไม่ได้มาคือ กระบวนการคิด มันไม่ได้พัฒนาเลยสักนิดเดียว ลองนึกดูถ้าคนที่เค้าเขียนอธิบายทางออกของปัญหานั้น เขียนตกไปขั้นตอนนึง เฮ้ยไม่เห็นได้เลย ไอ้นี่มั่วนิ่ม คนที่ค้นน้องเกิ้ลคงจะพูดแบบนี้ แล้วก็หา link อื่นต่อไป ทั้งๆที่ถ้าเราพอเข้าใจอะไรบ้าง เราก็น่าจะเดาออกว่าเอ๊ะ มันข้ามขั้นตอนนี้ไปนี่นา

google ทำให้เราได้คำตอบอะไรมาง่ายๆ ถึงไม่ง่ายแบบ howto แต่ก็ใกล้เคียง โดยที่เราไม่ได้เข้าใจสิ่งๆนั้นจริงๆ แก้ปัญหาได้ ทำงานได้ก็จบแล้วจะมีอะไรอีก ทำงานได้เร็วขึ้น หลายงานขึ้น ทำไอ้นู่น ไอ้นี่ ไอ้นั่น เต็มไปหมด แต่ไม่ได้เข้าใจอะไรลึกซึ้งสักอย่างเดียว เจออะไรพลิกแพลงหน่อยก็หงายเก๋ง วิ่งแจ้นไปหาคำตอบ google ถ้าไม่มีก็เลิกทำ บอกว่าทำไม่ได้ อาการนี้เรียก จับจด ก็คงไม่ผิด

มีน้องที่ทำงานด้วยกันเคยบอกผมว่า ผมไม่ช่วย ไม่สอนงาน ผมเลยบอกไปว่า ที่ให้ทำน่ะ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าพี่รู้คงทำเองแล้วล่ะ แล้วจะจ้างเอ็งมาทำไมล่ะ (วะ)

อะไรที่ง่ายเกินไป ทำให้เราไม่ได้สนใจจะวิเคราะห์ความเป็นมาเป็นไปของสิ่งต่างๆมากพอ พอทำไม่ได้ก็ไม่ทำ

ตัวผมเองก็ตกอยู่ในอาการ จับจด มากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มไม่สนใจสิ่งพื้นฐาน เอาง่ายเข้าว่า พอเจอปัญหาก็แก้ไม่ได้ หรือใช้เวลาแก้นานขึ้น ตัดสินใจอะไรง่ายๆ ชุ่ยๆ ทุกอย่างดูสับสนวุ่นวายไปหมด รู้สึกว่าอะไรมันเยอะไปหมด บางทีคงต้องหมุนนาฬากาตัวเองให้เดินช้าลง แล้วบริโภคข้อมูลอย่างละเมียดละมัยมากขึ้น รู้น้อยลงแต่ลึกมากขึ้นโดยเฉพาะสิ่งที่เป็นพื้นฐาน พึ่ง google น้อยลง เท่าที่จำเป็นหวังว่าอาการ จับจด จะหายไปในเร็ววัน

เสาร์-อาฑิตย์ที่ผ่านมา ผมไปชัยนาทกับพ่อและแม่มาครับ ไปงานขึ้นบ้านใหม่ของเพื่อนพ่อ และเพื่อนแม่ ซึ่งก็เป็นสามีภรรยากันนั่นล่ะ บ้านหลังใหญ่มาก ที่ก็เยอะมาก อยู่กันสองคน ตา-ยาย สงสารคนทำความสะอาดน่าดูเลย

หลายคนคงคุ้นกับ Web 2.0 แต่เชื่อว่าหลายคนยังสับสนอยู่ว่ามันคืออะไรกันหว่า

นักเทคโนโลยีหลายคน ยังเข้าใจว่า Web 2.0 คือเว็บที่ใช้เทคนิคที่เรียกว่า Ajax ซึ่งนั่นมันแค่ส่วนเดียว

Slide นี้อธิบาย Web 1.0 ไปจนถึง Web 3.0 ได้แจ่มแจ้งแดงแจ๋ดีมากๆ เลยอยากเอามาให้ดูกันครับ

ตอนนี้ Youtube กำลังประกาศให้นักดนตรีจากทั่วโลก ส่งผลงานผ่านทาง video เพื่อคัดเลือกนักดนตรีจากทั่วโลกเข้าร่วมแสดงกับ YouTube Symphony Orchestra  ที่ New York’s Carnegie Hall ในเดือนเมษายน 2552

โดยนักดนตรีสามารถดาวน์โหลดโน๊ตเพลง ไปหัดเล่น แล้วส่งคลิปวิดีโอการแสดงของตนเอง มาที่เว็บ YouTube โดย กำหนดสิ้นสุดการส่งผลงานคือวันที่ 28 มกราคม

ทาง YouTube จะมีคณะกรรมการคัดเลือกผู้เข้ารอบสุดท้าย จากนั้นจะให้ user ของ YouTube เป็นผู้โหวตคัดเลือกนักดนตรีที่จะได้เข้าร่วมวง YouTube Symphony Orchestra

คลิปแรก ก็เป็นเพลงบังคับ Internet Symphony No. 1 “Eroica” for Youtube

คลิปสอง ให้เลือก 1 หรือ 2 เพลง จากรายชื่อ

• Schumann: Kinderszenen, Op. 15 Traumerei
• Mozart: Piano Sonata No. 11 in A Major, K. 331, Mvt. III, “Alla Turca” - Allegretto
• Beethoven: Piano Sonata No. 21 In C, Op. 53 “Waldstein” Mvt. 1 Allegro con brio
• Brahms: Intermezzo In A Major, Opus 188, No. 2

คลิปหนึ่งๆ เล่นไม่เกิน 5 นาที

รายละเอียดดูได้ที่ http://www.youtube.com/user/symphony